afhechting

het voelt alsof ik aan grote periode in mijn leven aan het afhechten ben, en de nieuwe periode langzaamaan aan het opstarten. Het kost wel het nodige kruim. Of zoiets.

Mijn mantra was lange tijd, eigenlijk sinds mijn jeugd: fijn samen. Dat werd mijn doel, mijn kompas om op te varen. Dat is verworden tot de zin van mijn leven: als ik dat bereik dan heeft mijn leven zin gehad. Of eerder gezegd: mijn lijden.

De tocht was de ultieme uitdrukking van samen, en het was fijn. Maar het was niet het fijne samen wat ik altijd heb nagestreefd. Ik besef dat ik heb geprobeerd om die fijne samenleving te bewerkstelligen. Vanuit die overlevingsdrift naar fijn samen. Dus alles wat ik leerde, moest ik wegleren. Alle inzichten moest ik delen, alles wat waardevol was voor groei en ontwikkeling, moest ik omzetten in "waardevol voor de ander".

Geld heb ik er niet uit kunnen halen. Het was bedoeld om hier te komen. Onder meer. Wat dat geld er precies in doet, weet ik nog niet helemaal. dat heb ik nog niet helemaal in beeld.

Wel zie ik dat dit iets was wat ik moest bewijzen of neerzetten, nalaten. Nu mijn vruchtbare leven ten einde komt (door de overgang heen)  voel ik ook hoe de zin verdwijnt. De zin als in de zin van het leven zoals ik dat kende. Nu wil ik overstappen naar simpele vreugde, hoef ik niet zo nodig meer nog meer bewustzijn te ontwikkelen. Er is ook echt niks nieuws meer te halen, dat hebben het laatste boek en Mandy me verteld. Ik heb daarnaast geen enkele behoefte meer om te delen wat er nu gebeurt.

Ook voel ik dus al hoe ik geen diploma meer wil halen. Met de tocht heb ik mezelf laten zien hoe ik al die tijd heb bewezen wat ik waard ben. Nu dus stap ik over naar wat waarde heeft voor mij, voor geluk en plezier.

Het gaat op en af. Er zijn dagen dat ik me ontzettend down voel. Maar het is niet beangstigend. Op één of andere manier weet ik dat het er nu bij hoort. En ik kan wel genieten van het buiten zijn en het weer, om maar iets te noemen. De wanhoop die opkomt, als vanzelf, dooft langzaamaan steeds meer uit. Dat is nodig om echt in dat nieuwe stuk terecht te komen. De wanhoop ging over "de zin niet meer zien".

Want gewoon genieten in het moment, kent geen wanhoop. Wanhoop gaat over de toekomst, over het gebrek aan hoop op verandering. Want nu is het niet fijn, en ik weet niet hoe lang dit nog zal blijven duren. Ik ben ook nog eens niet in staat het te veranderen. Dat is de wanhoop. Het fijne samen doel komt daar vandaan. Ze zijn aan elkaar gelinkt.

Sinds vorige week zit ik op tapdansles. In nijmegen. Vandaag kostte het me moeite om er heen te gaan. Ik ging vanuit een soort moreel besef. Maar toen ik er was, was het fijn. Met het terugrijden naar Helmond, voel ik hoe ik terugglijd in het oude. Waarmee me niet duidelijk is of Helmond symbool staat voor een plek waar ik weg moet voor het nieuwe, of dat het vooral gaat om waar ik me zelf ergens bevind. Dat zal de komende tijd uitwijzen.

Ik besef dat er nog één en ander gezien wil worden, wellicht dat er daarom nog even geen verandering komt in mijn woonsituatie. En werken trouwens ook niet. Maar daar zit minder weerstand op.

We gaan het zien. Elke dag is er weer één.