nomadisch leven

en toen was daar zomaar ineens het Eibernest weer. Het was stom: ik voelde hoe ik naar een antwoord aan het toewerken was. Ik weet niet of het Eibernest het antwoord gaat zijn, maar ik zie wel wat het euvel is: durf ik te kiezen voor een nomadisch bestaan?

Het lijkt er namelijk op dat ik dat wil.

Er komt een aantal bezwaren op.
Het voelt als het opgeven van iets wat me al die tijd op de been hield. Het been wat al sinds de Molenstraat op en af en steeds meer pijn ging doen. Hoop ofzo. Hoop dat mijn fijne thuisplek ergens is. Ik geef er het zoeken mee op. Daarmee ook die hoop. Ik voel ook angst om vergeten te worden als ik niet meer probeer er ergens bij te horen.

En wat is dan mijn plek om tot rust te komen na een drukke dag onder de mensen?
Ik voel nu ook de bevestiging van het willen hebben van een bestelauto. Maar dat zou verwezenlijkt kunnen worden vanaf het Eibernest. Daar kan veel in die richting verwezenlijkt worden. Dat snap ik wel. Als overgang naar het nieuwe bestaan.

De timing is ook perfect.

Betekent nomadisch leven in mijn geval dan dat ik niet mijn huis overal mee naar toe sjouw, maar mijn spullen?
Zoals tijdens de tocht, maar dan in het groot, en ook wat ruimer in tijd? Dat het huis verschaft wordt door anderen? Waar ik me dan tijdelijk aan verbind?