oude creatie

Ik zit midden in de oude creatie op het werk. Het voelt aan alle kanten niet fijn. Dus, ik wil even in beeld krijgen waar die precies over gaat, omdat ik het gevoel heb dat ik er uit wil, maar dan voorgoed. En dan neem ik meteen de situatie met het wonen ook mee, want dat voelt vergelijkbaar.

Net zei ik hardop: ik haat het als anderen beslissingen nemen die gevolgen hebben voor medemensen, zonder hen daarin te horen. Dat maakt machteloos.

Ik denk dat dit precies is waar ik nu wederom tegen vecht. Want ik vecht niet voor mijn baan, of voor cliënten, maar voor de goede zaak. Het hoogste goed. En ik wil mbt het werk nu persé niet meer machteloos zijn. Eigenlijk mbt wonen ook niet.

Denk dat de situatie zich daarom nu manifesteert, in het verleden heb ik bevestiging gekregen van het machteloos staan, nu heb ik de kans om hierin uit de verstrikking te komen.

Ik vecht tegen de overtuigingen die zijn ontstaan in die oude situaties: ik mag de dingen niet op mijn manier doen, ik mag niet verlangen (eisen) om ook gehoord te worden, ik mag niet het er niet mee eens zijn, ik mag geen rebel zijn want dan kost het mijn kop, ik moet me conformeren, ik moet gehoorzamen, ik mag mijn geluid niet laten horen, ik moet zwijgen en instemmen, ik moet me gedragen. Ik heb hem net benoemd naar Oswald, omdat hij daar een beroep op doet.

Vannacht wil ik de klokkenluidersregeling even nakijken en afdrukken.

In het wonen voelde ik me ook altijd machteloos naar de omgeving. In feite is dat vergelijkbaar.
Ofja, ik voelde machteloos en dat heeft zich steeds meer vertaald naar woon- en werkomgevingen. Omdat ik daarin afhankelijk ben van anderen. Beide situaties zijn verbonden door geld.

Zoiets.

Zo van: ik maak deel uit van een systeem waarin anderen meer macht hebben dan ik (en mij beperken in mijn bewegingsvrijheid en zijn). En waarom precies eigenlijk?
Daarom natuurlijk is die verbonden door en met geld. Al het andere kan ik gewoon allemaal zelf.

En mijn respons was: of vechten....en als dat niet werkt: uit het systeem gaan. Op zoek naar een systeem dat wel op rechtvaardigheid en gelijkwaardigheid gebaseerd is. Maar ik kwam steeds hetzelfde tegen. In een systeem met rangorde, is macht een verleidelijk gegeven. En ik sta onderaan die rangorde. Nog altijd. Want ongeschoold, arm....enz....

En ik blijf met het gevoel worstelen dat ik iets fout doe. Omdat ik nu wel doe, wat hierboven gedrukt staat als verboden. De inzet is dus erg hoog. Gaat allang niet meer om mijn baan. Goedbeschouwd wil ik ook weg uit een organisatie die zo met zijn mensen omgaat. Maar ja, die organisatie bestaat uit mensen....  = ???

.....

Ik heb trouwens de indruk dat mijn bekkenblessure/verkramping hier direct verband mee houdt. Gisteren heb ik geprobeerd, heel voorzichtig, om weer legpress te doen. Vandaag gaat het prima, maar ik ben dan ook aan het vertrouwen in eigen macht en kracht aan het bouwen.

Het vertrouwen dat ik er voor kan zorgen net zo gehoord en gezien te worden als ik de ander zie en hoor. Liefst nog er om gewaardeerd zijn.

Ja, dat zou fijn zijn.

...........

Inmiddels is het avond en heb ik de hele dag gevochten, met en tegen een bepaald gevoel wat ik niet wil toelaten. Net nog maar eens naar gekeken en toen kwam die:
Ik kan de mensen van wie ik afhankelijk ben, niet vertrouwen. Dit is de basiscreatie die ik in mijn genen meegekregen heb, én in mijn opgroeien als terugkerende ervaring. (zie ook blog 1 juni: ondraaglijk)

vandaar de hardnekkige massa.

Goed ook om die te zien, want niet handig om die weer mee te nemen naar de volgende.  Het is de verklaring voor alles, waarom ik met gemak van alles kan realiseren, als ik niet afhankelijk ben van specifieke mensen. Ook zie ik hoe ik om deze reden uit systemen weg heb gewild, waarom ik dat hutje op die hei wilde, waarom ik onafhankelijk wilde zijn.

Afhankelijkheid is vreselijk, maar vooral dus omdat er geen vertrouwen is. Ma heeft geen enkel vertrouwen naar mensen, ik zit daar dus vooral in als ik afhankelijk van ze ben.

Ik verzet me al de hele dag hevig tegen Oswalds respons, ik zie nu dat het komt omdat hij me uiteindelijk ook niet steunt in mijn standpunt en gevoel. Hij zegt eigenlijk dat ik toch maar gewoon braaf mee moet werken.

Ondertussen is mijn straatkostuum bijna klaar en kan ik er mee de straat op. Onafhankelijk van anderen mijn ding doen en zijn.

En wacht ik nog op het verlossend telefoontje van Kraneven, maar ik zie wel waarom die in ieder geval tot nu niet kon komen.

Vannacht nog even goed naar kijken, en besluiten hoe ik er mee verder kan en wil. Wil ik onafhankelijk? Of wil ik kunnen vertrouwen in afhankelijkheid? Of misschien wel beide?

Ondertussen zegt mijn bekken dat ik goed bezig ben :)

...

Ook voel ik steeds: gelukkig ben ik zelf niet zo. Zie hoe ik in mijn werk sta. En hoe ik naar Finske heb gehandeld.
En ineens zie ik dat iets me gelukt is, wat ik me ten doel stelde toen zij geboren werd: bij mij stopt het allemaal. Al die doorgegeven shit. Met dit is het me gelukt.

.......

Ik moet ook terugkerend denken aan de tijd dat mijn bekkenblessure begon: in de Molenstraat. Prachtig huisje, in rustig buurtje. Maar de dreiging was er constant, de dreiging van: wat nou als blijkt dat ik mijn vertrouwen niet terecht blijkt? Waarmee duidelijk is dat het vertrouwen er überhaupt niet was. En dat klopt ook.
Diezelfde dreiging voel ik al sinds dag 1 op het werk. En ook in mijn huidige wonen. En een ander soort dreiging nog voor ik met de caravan de camping op ging.

Vergelijkbare angst voel ik naar Kraneven. Die in ieder geval ook te maken heeft met dat het mijn laatste optie is (lijkt).

Het is niet handig het gebrek aan vertrouwen mee te nemen naar Kraneven. Of welke woonplek dan ook.
En ook niet naar een volgende plek of manier om geld te realiseren.