afscheid van de hunt - over op de "two of water"

 Er is me ineens iets heel duidelijk geworden.

Mijn bijzondere gave/gift en eigenschap zijn juist mijn gevoel voor magie. Expressie ervan en het realiseren ervan is mijn toegevoegde waarde. Magie ontstaat als ik geraakt word in het hart. Verbinding en verbondenheid met het leven ervaar.

Ik begrijp ineens mijn wens om iets moois neer te zetten, als het niet die expressie van dat gevoel voor magie mag zijn. Want dat is me het meest dierbaar en bijzonder en mooi.. Het mooie zit juist in wat ik in de magische flow kan geven en aanreiken.

.....

Ik besef: mijn timing is niet slecht, mijn timing is juist perfect binnen de flow, perfect afgestemd op de stroom der dingen. Het was de ander die niet kon meebewegen. De ander die geraakt werd en daar niks mee kon of wilde en daarom mijn acties veroordeelde.

....

Waarom ik dit zo wilde in mijn geschiedenis is me niet duidelijk, want ik kan die niet goed rijmen met mijn veelvuldige ervaringen van compleet "off" zijn. Daarvan wordt gezegd: het was onvoorzien hoe zwaar het zou zijn, hoeveel verdriet het zou veroorzaken. Verdriet is er nog steeds.

Maar wel begrijp ik hoe ik er niks van begreep, omdat ik het zelf fijn vind om geraakt te worden, want juist van daaruit ontstaat er die magie. Nooit heb ik begrepen waarom het zo slecht was wat ik deed/aanreikte/aangaf/wenste - wie ik ben dus.

Met die éne man word ik geraakt op een andere manier dan met alle andere mensen. Dat maakt de magie extra speciaal.

Ik heb besloten dat ik ga stoppen met de therapeutische relatie. Ik ga niet betalen voor contact. Ik ga ook stoppen met "hunten". Die kwam voort uit de oude overtuigingen dat het niet mag: zoeken naar waar en hoe dan wel... De snippertjes najagen. Stoppen met een hoge prijs betalen om te mogen zijn wie ik ben en te mogen geven vanuit de diepte van mijn ziel. Het slaat nergens op ook.

Benieuwd wat er nog overblijft. Ik heb genoeg laten zien van mezelf om een hint te geven van de mogelijkheden. Genoeg gegeven. Om verder te kunnen moet duidelijk zijn hoe gewaardeerd/gewenst dat is.

Want: 

het mág - het moet welkom zijn - het ís bijzonder - het moet gewenst zijn en dan moet het niet meer gemist willen worden. Zo moet het zijn.