klein sprookje

 Samsam

De mannen vinden me prachtig. Eén man benoemde het zelfs.

De vrouwen ook trouwens. En het mag. Het is prima. Het is welkom én bijzonder én gewenst. 

Maar ik voelde me niet helemaal in de diepte geraakt. 

Mandy benadrukte het sprookje, en het klopt. Ik was die prachtige vrouw te midden van al die mensen, en had alle aandacht. En een man kwam me halen om te dansen. 

Ik bakte er niks van. Hahaha....

Maar ik heb ineens een deel gerealiseerd van mijn droom als meisje. De versie waarin ik dans en de mannen me prachtig vinden en de man dat ziet en beseft hoe waar dat is en dat hij eigenlijk naast me wil staan en met mij wil dansen.

Fijn dat Mandy me er op wees. En ik neem 'm mee naar Maurice. Het is de aangepaste variant, toegespitst op de situatie met hem. Wauw.

Want ik wil liefst alleen maar met hem dansen en dansen en dansen...

Mijn schoonheid zit 'm in mijn magische hart.

Het is ook fijn om me weer eens mooi te kunnen maken voor het samenzijn met anderen. Prinsesje zijn.

Net schreef ik naar Mandy: als meisje had ik de droom om Aria te zijn, de heldin te paard. In mijn fysiek heb ik die gerealiseerd, en in mijn werk ook. Ik ben Aria, de hedendaagse versie daarvan. En met de komst van het diploma kan ik die vrij uitleven.

Wauw zeg....ik laat mijn dromen helemaal uitkomen. Nu de wens met de prins.
En ik besefte vannacht: als al deze mensen zo op mijn reageren, dan kan het niet anders dan dat hij voelt wat ik voel. Dat ook hij in de diepte geraakt wordt. Ik ben blij dat ik die aan mezelf laat zien zo. Dat ik mezelf de dingen aanreik waardoor ik kan geloven dat dit waar is en uitgeleefd kan worden tot de max.

Ik zie hoe de entourage zo ingericht is dat het te verhapstukken is, voor ons allebei denk ik. Ook voor mij dus. Want dit was zo lang onbereikbaar, en dit was zo groot, zo'n pak van mijn hart...dat ik stapsgewijs moet wennen.

Ik heb besloten dat ik met hem omga voorbij de therapeutische relatie. Na de laatste keer mag en kan dat ook. Yay..