oefen uitnodiging

Heej, ik zit nog een beetje te denken, nu ik weer af en toe aan het werk ben (zo meteen ochtendroute) en binnenkort mijn eindwerkstukken van school moet gaan verdedigen - en dan dus eindelijk dat diploma zal hebben. 😊 Het gaat het einde van een tijdperk in mijn leven markeren, dat voel ik aan mijn water. En wat ben ik daar aan toe, zeg! 

Eén van die werkstukken gaat over de zorgrelatie. Ik heb er onderzoek naar gedaan onder de cliënten. Heel mijn ziel en zaligheid zit in die stukken van mijn portfolio.

Ik ben goed in afstemmen, maar vooral mijn eerste jaren in de zorg, bij Fokus, waren best moeilijk als het ging om interactie. Ik wil echter niks liever dan echt verbinding - vandaar ook mijn inzoomen op het hart en wensen enzo. Bij Fokus heb ik ontzettend veel geleerd over mezelf, mijn eigen kwetsbare plekken, mijn vroegere maniertjes om die kwetsbare plekken zogenaamd dan te beschermen, gedrag wat ik in reflex vertoonde als ik geraakt was en ook over wat wel en niet werkt in interactie.

Anyways, waar ik naar toe wilde: jij zegt dat het soms misgaat bij jou in interactie. Ik snap wat je bedoelt, de laatste keer ging het ook ergens mis tussen jou en mij, toen ik op de tafel lag. Je zei dat je direct was, maar direct is mijns inziens niet waar het op misgaat. Directheid kan ik prima handelen. Ondertussen heb ik wel een idee waar het wel in zit, en het doet me denken aan mijn eerste jaren bij Fokus. Misschien kan ik door middel van mijn gezichtspunt meer inzicht geven in wat je zoal oproept met bepaalde houding/opmerkingen, én je vertellen hoe ik sommige dingen in zulke gevallen aanpak. Hoeft niet als je niet wil, maar het komt zo in me op.

Ria noemde jou "unne fijne mens". Daar heeft ze gelijk in. Ik denk alleen dat je niet helemaal tot je recht komt. Waardoor je zorgzaamheid soms wat wegvalt in de ruis.

Ik ben me er van bewust dat ik nu ineens erg de diepte in ga, maar dat is dus wat ik graag doe. Je kunt het negeren als je wil, even goede vrienden. Dat ben ik gewend ook. 

Mensen vinden het meestal niet zo fijn als ik recht door de jungle naar het hart ga. Dan kom ik ineens veel te dichtbij. Veel mensen vinden dat maar niks en weren dan af. Ik heb dat heel lang opgevat als een directe afwijzing op mijn wezen, wat het misschien ook wel was eigenlijk. Want het geeft wel weer wie ik ben in de kern. En raakt me in mijn grootste wens: fijn samen. Wat gaat over open zijn zonder terughoudendheid.

Alleen in de zorg kan ik dat wel uitleven, meest nog omdat ik me er van bewust ben dat ik de ander op zijn kwetsbaarst tref: hulpbehoevend, afhankelijk en naakt. Ik kan niet anders dan daar heel zorgvuldig mee omgaan. Dan vinden mensen het fijn als ik me gevoelig opstel. 

In het dagelijks leven heb ik veelvuldig de ervaring dat ik te intens gevonden word, te diep, te complex, te gevoelig...enz. Teveel van dat al. De reacties die ik dan kreeg voelden dus als een directe afwijzing op alles wat ben. En dat heeft me in het verleden, tot voor kort dus, ingehouden doen zijn over mijn eigen hart en -wensen. Vandaar mijn sorry's en zoeken naar of het mag en okay is. 

Dat ligt achter me inmiddels, ik heb er zomaar ineens een nieuw besluit in kunnen nemen, mede door de ruimte die jij geboden hebt. Ook daarvoor dank. Maak je dan ook vooral geen zorgen meer over hoe jouw boodschap aankomt bij mij. Dat zit wel goed.

Vandaag heb ik gezocht naar een manier om aerial silk acrobatiek te gaan doen. Gisteren zag ik in de sportschool weer die zijden doek hangen aan het plafond. Blijkbaar is die van een meisje dat een soort luchtacrobatiek doet. Ik heb haar eens zien trainen, ik vind het prachtig. Ikke zoeken naar een manier om dat ergens in de buurt te doen: blijkt dat de kdo in Deurne dat aanbiedt. Daar heb ik vroeger geturnd!! Ik ga er maar eens kijken tijdens een les. Wars van alle gevestigde ideeën rondom te oud zijn en meer van dat soort shit. 

En wat betreft dansen: ik wil vanzelf bewegen als ik muziek echt helemaal binnen laat komen. Je hebt gezien hoe ik beweeg, dat gaat dus erg soepel - vooral nu mijn heup weer meedoet 😏 "Onvermoede talenten" zeiden mensen wel eens als ze dat niet van me wisten en me dan zo zagen. Bijvoorbeeld op een discofeest van het werk. Heerlijk. Maar ik heb het nooit gecultiveerd, het voelt gewoon als expressie geven aan wat er in me opkomt aan beleving, middels mijn lichaam en beweging. Snap je? En ook dat deed ik eigenlijk alleen nog maar binnen de veilige 4 muren van mijn kleine huisje.

Op die gevoelige versie van "Both sides now" komt er dan een intens ballet-achtig gevoeletje opborrelen. Terwijl ik dat helemaal niet echt persé zo goed kan, maar het komt dan wel uit mijn tenen...
Overigens weet verder niemand dat van mij, van dat liedje. Zelfs niemand binnen het gezin.

Goed, waarom vertel ik je dit allemaal? Misschien meest nog omdat ik er bij jou de ruimte voor voel, en ik het fijn vind om helemaal gekend te zijn. Ik bedoelde je eigenlijk alleen uit te nodigen voor eventuele feedback. Vorige keer, toen ik stopte met de fysiotherapie in december...kwam er een evaluatieformulier. Daarop heb ik - heel kort door de bocht - als aandachtspunt iets geschreven wat betrekking had op de interactie en wat er in misging destijds volgens mij (weet je misschien niet meer, en maakt ook niet uit verder). Ik was daar te kort door de bocht - zelf in slechte doen in een moeilijke periode.

Omdat je laatst benoemde dat je dus ook gaat voor de fijne uitwisseling met de ander, moet ik er steeds aan denken.