wachten op respons

Vanmorgen dus de lange app verstuurd. Het was goed, ik heb het goed gedaan. Als ik lees, zie ik alleen een mooie boodschap. Maar wederom heb ik in angst de dag doorgebracht. Het gevoel te veel te zijn blijft opkomen. Geen respons krijgen is dan ook het ergste wat kan gebeuren.

Inmiddels zie ik wel hoe ik als meisje gewoon de afwijzing niet kon begrijpen. Ik kon ook niet begrijpen waarom de anderen geen fijn samen wilden realiseren. Eigenlijk vind ik die nog steeds onbegrijpelijk, maar ik weet dat het inderdaad niet bij iedereen de wens is. Of mogelijk willen mensen wel geluk realiseren, maar wat er voor nodig is niet doen of ondergaan. 

Dat kan gewoon. Onbegrijpelijk, maar het kan.

Nu zag ik net het blog over het sterven van meneer vd B in januari. Daar kwam hij ook al in voor. Nu heb ik weer de behoefte om ook dat te delen. De behoefte aan delen is zo sterk, bijna onbedwingbaar. Maar als ik dat doe, dan is het gevoel te veel te zijn morgen nog erger. 

Beter eerst wachten of er überhaupt respons komt.

Ik realiseer me wel dat het idee te veel te zijn, in beide betekenissen, eigenlijk een reactie is op het oorspronkelijke verdriet rondom de afwijzing en het niet begrijpen daarvan: dan moet het wel aan mij liggen...zoiets. De oplossing wordt dan iets aan jezelf te veranderen, maar dat heeft in ieder geval niet geleid tot het fijne samen. Zoveel is duidelijk. Daarom ook moet ik hier doorheen, maar moeilijk vind ik het wel.

Nu hoop ik dat hij in zijn zorgzaamheid wel de beweging naar mij kan maken. Al is het maar enige geruststelling te bieden. En wat wil ik graag dat blog met hem delen, voel ik....