Na vorig blog kwam er iets aparts. Niet hij, maar de juf van school kwam met de feedback dat ik "te veel" ben. En ik kreeg de opdracht om het hart uit mijn portfolio te snijden. Ik heb twee dagen gehuild, mezelf bij elkaar geraapt en herschreven. Dat riep ook hele nieuwe gevoelens op, van: ik heb recht op wederkerigheid en recht op gezien en gewaardeerd als zodanig.
Maar het angstige gevoel naar hem bleef. Tot ik afgelopen weekend besloot om met stenen een opstelling te doen. Daarin werd duidelijk hoe mijn moeder mij in de gaten hield en ik hoogverraad aan haar pleeg als ik niet dezelfde richtlijnen hanteer als zij, inclusief angsten. Daar heb ik de rest van de dag vreselijk om moeten huilen. Ik ben die avond nog een steen gaan zoeken, heb die vol geschilderd met haar shit. Die nooit de mijne is geweest, maar wat heb ik me een verrader gevoeld dat ik die niet op me heb willen nemen. Ik had alleen mijn prachtige hart (de carneool) en begreep er werkelijk helemaal niks van. Ik heb nooit begrepen wat ik fout deed. Totale verwarring die me verstijfde want overduidelijk deed ik wel iets ontzettend fout in haar ogen. De steen heb ik de volgende dag hier in het bos begraven.
En in een tweede opstelling de dag erna werd duidelijk hoe ik door afwezigheid en onbereikbaarheid van vader belangrijke lessen (en liefde) gemist heb als meisje. Hij was er niet, en als hij er wel was, dan nog niet. Hij deed op geen enkele wijze mee.
In het kijken naar de opstelling verschenen er beelden van mezelf als meisje, dat verliefd op haar vader werd, in de nabijheid het lichaam van haar vader voelde en in de war raakte. En vader die daarbij de regels duidelijk aangaf en het meisje leerde dat er grenzen zijn en welke dat dan onder meer kunnen zijn. Het was alsof ik een les ge-upload kreeg die ik nooit gehad had en waardoor ik nog altijd in verwarring verkeer.
Niet alleen heb ik deze les nooit gekregen, van moeder moest ik een heel andere les op me nemen, namelijk dat alle mannen gevaarlijk en slecht zijn. Dat heb ik echter nooit kunnen doen. Die les was ook erg tegenstrijdig, want ze bleef wel bij een en dezelfde man. Van wie ze zelfs overspel heeft getolereerd. Alsof zij zelf geen andere keuzes had. Geen wonder dat ik een complete mess werd mbt liefde voor een man.
Ik besef waar het misging ooit. Tijdens de afwezigheid van vader verscheen er in mijn leven vroeger een andere man toen ik 10 was, die helemaal geen grenzen hoefde te bepalen, want die waren al verankerd in de situatie, en werden met haviksogen in de gaten gehouden door moeder. (die situatie en omstandigheden ben ik daarna blijven herhalen, omdat ik niks anders wist en kon...en er geen enkele andere man voorhanden was). Daar heb ik geleerd, wat ik ben blijven herhalen. Waar ik dus niet meer mee door kan en wil gaan nu.
De ge-uploade les en alle inzichten en nieuwe kijk op de oude situatie gaan me helpen.
..........
Na deze opstelling heb ik even een dutje gedaan, op de valreep nog even over moeder gedroomd en toen ik wakker werd, was alles anders. Dat is nu, de dag erna nog steeds. Alles is veranderd.
Ik voel me niet meer afhankelijk van deze éne man voor snippertjes. Hoe bizar dit gevolg. Ik voel me niet meer angstig dat ik iets fout gedaan heb. Ik voel me niet meer verplicht om alles van hem af te moeten laten hangen en dan alles te moeten toelaten en eventueel verdragen. Wat ik dus ook niet zou kunnen, waardoor er angst opkwam en wat me dan opgelucht deed zijn als het weer voorbij was. Ik besef dat dit een verknoping was van allerlei oude mechanismen, die de boel op slot hield, en mij in schizo. Het snippertjeseffect en het onbereikbare mannen syndroom in één. Is één ding.
Ik denk nu dat het me extreem afhankelijk voelen van deze éne man voor snippertjes, vanuit de kwesties van beide kanten is aangejaagd. En de angsten die de situatie dan opriep te groot om werkelijk iets aan te gaan. Deze eerste respons was de kindreactie die zich nog zo sterk liet gelden vanwege de niet verwerkte verwarring, alle verknipte lessen die ik heb gekregen, het conflict rondom die oeroude loyaliteit en alle transparant geworden heftige emoties die nog werkzaam waren ergens. Dat dit steeds opkwam bij mannen met wie ik zelf echt graag wilde. Anders dan de mannen die mij willen maar waar ik zelf geen verlangen bij voelde. Want het was gekoppeld aan verlangen, wensen en behoeften. Vervulling daarvan ging altijd gepaard met verknoopte verknipte ideeën rondom man-vrouw kwesties.
En ik voelde hierna ineens: ik kan eindelijk mijn eigen opgebouwde richtlijn hanteren van vertrouwen dat het goed is en zich zal ontvouwen als het moment daar is.
...........
Typisch is dat ik me sinds dit weekend wel hersteld voel van de heupoperatie. Het gaat zo goed en er zit nog maar zo weinig aandacht op dat ik ook weer diensten aanneem op het werk van anderen enzo.
Vóór de heupoperatie wist ik dat ik met Maurice in zee zou gaan voor de revalidatie. Ik had er geen idee van hoe dat zich zou gaan voltrekken, want hij is nu de onbereikbare man, en dus zou het syndroom van zich laten horen. Dat wist ik wel van de vorige ronde. Omdat ik helemaal niet kon voorzien hoe de boel zich zou voltrekken van te voren heb ik het benaderd als een manier om dan in ieder geval maar voorbij het onbereikbare mannen syndroom te komen. Dat is gelukt nu, op de valreep.
Maar er vond al veel meer plaats, namelijk al de voorbereiding voor de volgende ronde. Ik heb het helemaal goed gedaan. Wat heb ik het goed gedaan. Onderweg ook al belangrijke nieuwe beslissingen voor mezelf genomen, zoals: dat ik recht heb op wederkerigheid, dat ik mooi, intelligent en wijs ben. En een prachtig hart heb.
De heup is beter. Het syndroom is in beeld gebracht en samen met het snippertjeseffect ten einde gekomen.
Op naar ronde 3. Vanmorgen vroegen ze me wat ik dus nu wil.
Nu wil ik romantische liefde in mijn leven verwelkomen. Met het nieuwe gevoel, de inmiddels opgebouwde vertrouwde manier en de grenzen zoals ik die nu wel kan hanteren. Dat zal me helpen dichtbij mezelf te blijven in liefde. Daarmee kan het deze keer dan wel een succes worden. Eindelijk. En dat wil ik graag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten