bereikbaar

Veel gebeurd dit weekend. Channelling door Mandy, gisteren stenen schilderen bij Peggie, waarbij ik over hem vertelde.

Nu gaat het er eigenlijk om dat ik mijn gevoelens en vooral ook wensen serieus neem en ze benoem. Vraag om wat ik wil. Maar dan komt er teveel angst op dat ik onder de streep zal moeten concluderen dat ik de enige ben die het bijzondere en waardevolle in de situatie heeft gezien en ervaren. Dat de ander daar net zo gemakkelijk weer afscheid van neemt. 

Ik vind die echt heel moeilijk. De idee dat wat voor mij zo dierbaar, bijzonder en kostbaar is...voor de ander niks betekent. Niet genoeg om er meer van te willen. Ik geloof dat ik het risico daarop nog even niet wil lopen.

Ik voel nu ook hoe ik me terug aan het trekken ben uit de verbinding. Ik krijg geen informatie meer. Ik vraag me af of het vorig leven toen al een vergelijkbaar situatie was. Of ik om vergelijkbare reden zelf niks deed. Alsof dit al veel langer speelt.

Toen wel knielde hij naast mijn dode lichaam, gooide zijn harnas af en kon alleen maar huilen. Wat een spijt. En hoe ik over spijt sprak, van niet je hart volgen. Hoe die woorden voor mijzelf bedoeld zijn waarschijnlijk.