stop onverzettelijkheid, start beweging

Wederom vanalles geweest. Te veel om op te noemen zelfs. Maar wel het besluit om ronde twee af te sluiten.

Die is gestopt bij het besluit niet meer naar hem toe te bewegen. En dat dit duidelijk is voor hem. Nu zie ik: het is ook te absurd voor woorden.

Vrouw zegt: help me alsjeblieft, man, ik lig hier gewond te wezen. 

Man zegt: o vrouw, kom maar even hier dan, dan zal ik je wel helpen.

Echt joh. 

Nu heb ik dus gezegd: nee, doe ik niet. Te kwetsbaar.

Hij heeft daarop gezegd: okay, dan doe je dat en dat maar, om jezelf te helpen. 

Waarop ik niks meer heb gezegd en alles wat ik naar hem heb gedaan, weggedaan heb. Dit stopt hier.

Ik zag dat ik in de valkuil ben getrapt steeds dat het meer waarde heeft als je het onverzettelijke in beweging krijgt. Meer waarde dan als het vanzelf gaat, ofzo? Dan heb je goed gewerkt, goed je best gedaan. Maar dat is waarde hechten aan doen, in plaats van zijn.

Daarom heeft die altijd in mijn wees niet jezelf gezeten. Het is het mannelijke doen, wat door mij, vrouw, overgenomen is. Alsof man gered moet worden. En zo presenteerde het zich ook altijd. Zelfs in het boek van Jos: man moet tot hoger bewustzijn geroepen worden door vrouw. Gevolg: wij zijn hard aan het werk om die mannen in beweging te krijgen. Echt niet helpend....en vooral erg mannelijk georiënteerd.

...........

ik voel nou hoe mijn hele geschiedenis met mannen duidelijk wordt.

Ik doe een beroep op de man.

de vader zegt: hoezo kom jij mijn hulp vragen bij pijn? voel die niet en val mij vooral niet lastig. Zoek het zelf maar uit.

de vader van mijn dochter zegt: hoezo vraag jij mijn hulp bij de zorg voor ons kind? wat ben jij lastig zeg, ik heb hier geen zin in. Zoek het zelf maar uit.

De laatste man zegt: pijn? als je hierheen komt, in mijn territorium, alleen dan help ik je wel.
Hierop heb ik gezegd: nee, naar jou komen is te pijnlijk. Dan zoek ik het zelf wel uit.
Waarop hij zegt: misschien kun je dan dit nog doen om jezelf te helpen.
Waarop ik de boel afsluit.

Ik zeg nu: jezus man, wat laat jij me in de steek, zeg. En ook steeds weer. Genoeg daarvan. Nu is de man zoals die zich steeds manifesteert in mijn leven, gefrustreerd, soort van boos.

Alle mannen lieten één of andere variant hierop zien, op Nico na. Daarom zat ik zo stuk na hem. Maar Nico was dan ook eigenlijk nog een jongen.

Ik zie nou ook hoe mijn oorspronkelijke wens om mijn eigen huis te bouwen gebaseerd nog was op dat harde werken van mij, in reactie op de vader en de vader van mijn kind. Dat mijn gevoel hierin helemaal veranderd is deze laatste jaren, hangt samen met de wens dat man dit borgt voor mij. Klopt helemaal met hoe het zich manifesteert in mij en mijn leven.

Nu heb ik gezegd: Man, je zorgt niet voor me, je helpt me niet met het huis, je helpt me niet met voedsel en veiligheid, of met ons kind, je zorgt niet voor haar en niet voor mij. Je hebt me aan alle kanten in de steek gelaten en ik dacht dat het aan mij lag. Ik dacht dat ik harder moest werken om je zover te krijgen dat je toch voor me zou gaan zorgen. Maar jij liet het afweten.

Ondertussen heb ik ons kind grootgebracht en gezorgd voor voedsel, onderdak en veiligheid. Voor die van haar en voor die van mijzelf. Ik stop met vechten voor jou. Ik heb al altijd voor dit alles gevochten. Het is er nu, het is allemaal geborgd, gerealiseerd en veilig. Allemaal zonder jou. Alleen door wat ik allemaal heb gedaan.

En wat doe jij, waar blijf jij nou? Waar ben je al die tijd geweest? Wat heb je al die tijd gedaan?

Wat wil je eigenlijk?

En ook hè: wil je echt dat ik zo, op deze manier, vrouw ben? Dat ik zonder jou kan? Je hebt mij toch gewild? Je hebt mij toch in je leven gewenst? Maar als ik dan iets vraag vanuit mezelf, dan laat je het afweten. Dan wil je dat niet horen. Ook niet wat ik geef vanuit mezelf. Dat wil je niet aannemen. Je gaat het echt contact met mij niet aan. Dus moet ik mijn eigen hart steeds weer sluiten. Mijn eigen liefdevolle, bijzondere hart.

Deze mannelijke - en verharde - manier van vrouw zijn maakt mijn vrouwenlichaam kapot. Zegt mijn heup, zegt mijn schouder, zeggen mijn pols, mijn handen en mijn voeten. De artrose zegt dat. Ik ben er lang in mee gegaan, maar kan dit niet langer meer volhouden.

Ik zeg nu: vanaf hier ben ik vrouw zoals het past bij de aard van mijn wezen, mijn lichaam, en mijn hart. Man, ik wil je graag in mijn leven, passend bij hoe ik vanaf nu vrouw ben. Ik heb heel veel liefde te geven, heel veel moois en bijzonders te bieden. Maar alleen nog maar vanuit de aard van mijn diepste wezen en in overeenstemming met wie ik ben.