Wederom veel stadia doorlopen. Na het ademen voelde ik me goed. Er was niet veel verdriet eigenlijk. Vandaag wel in reactie nadat Mandy mijn magie weer teniet deed. Afdeed als een verhaaltje.
Voor mij lijkt te gelden dat de enige manier waarop ik fijn samen kan ervaren, de momenten zijn waarop ik helemaal in de realiteit van de ander aanwezig mag zijn, inclusief het bijzondere van mijn zijn en daar mijn magie mag strooien...dat is maar zelden het geval.
Ik dacht altijd dat het andersom was, dat mijn fijn samen 'm zit in dat de ander in mijn realiteit komt en dat lijkt sowieso niet mogelijk te zijn, wel in mijn wereld maar niet in hoe ik die dan beleef.
Ik heb met hem fijn samen gehad, besef ik.
Er zit wel een voordeel aan deze conclusie: ik hoef niet te wachten tot iemand naar mij komt. Het ultieme is wel dat ik gevraagd word hierom.
Morgen heb ik mijn laatste examen. Dan heb ik alles gehaald.
Ik dacht vanmorgen nog dat ik de term "onbereikbare mannensyndroom" wil gaan vervangen voor iets anders. Zoiets als: bijzondere mannen in mijn leven. Het snippertjeseffect is ook aan het verdwijnen, de steen wordt schoon geregend. De steen ernaast blijft volledig intact. Bijzonder.
De bijzondere steen heb ik weer mee naar binnen genomen. Ik wil er naar kijken. Onze stenen, die van hem en mij...heb ik buiten gelegd. Even wat anders gaan doen, me richten op bijzonder en magie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten