heilige huisjes

even opschrijven dit:

ik heb dus gisteren in het verslag over johan iets laten doorschemeren, waar ik vandaag voor op het matje geroepen werd. Ik voelde het toen ik het appje van Rien kreeg. Ik wist het al. Ik wil even voor mezelf op een rij zetten wat er gebeurt, want ik weet het inderdaad.

Ik voel wat er in het systeem om aandacht en ruimte vraagt. In dit geval vraagt Johan om voor vol aangezien te worden en begrepen of aangevoeld. Ik ben in dit geval zijn spreekbuis.
Ik breng het naar buiten volgens de regels van het systeem, en voel de respons, waarmee die regels ook precies geldig worden voor mij: ik word onder druk gezet om me koest te houden en mee te doen zoals men dat nodig acht. Dat is de manier om de boel in het gareel te houden.
Niet mijn manier, en mogelijk is het ook niet de optimale manier voor Johan.

Bij samen verder heb ik geprobeerd de onrechtvaardigheid recht te zetten. Dat begon bij de no-show brief. Daarvoor was het voornamelijk hard en koud, maar te doen voor mij. Toen de respons kwam van cliënten, ben ik dat gaan uitdragen. Dat vroeg om aandacht. Omdat het aansloot bij mijn principes. Ik deed dat aansluitend aan de regels, in dit geval met wantrouwen. Want dat leeft in dat systeem. Bij samen verder was er geen beginnen aan: het systeem is te machtig.

Bij Johan lijkt me dat ook, hoewel de mensen met de macht wel mensen zijn die willen zien. Nu even niet, maar ik heb tegen genoeg heilige huisjes aangeschopt nu om twijfel te zaaien. Ik wil alleen eigenlijk nu al besluiten wat er mee te doen. Voordat het tot teveel conflict oploopt.

Bij tot uw dienst is er weer iets anders. Wat is er daar eigenlijk? Ik voel me onbetekenend. Er is veel afstand. Geen toenadering. Ook geen druk trouwens. Maar vooral ook geen toenadering. Ik heb nergens de neiging me te verbinden. Dat moet te maken hebben met het krachtenveld in het systeem. Maar goed, die heb ik nog niet helemaal in beeld. Of misschien komt dat ook niet. Is dat alleen maar voelbaar.

Waar ik zelf erg mee worstel is het oordeel wat vanuit het systeem komt als ik het heikele punt ter discussie stel. Dat mag niet. Men voelt zich daar comfortabel bij, het werkt toch, tenminste voor diegene met de macht/touwtjes in handen.

En ik voel oordeel op het direct willen verlaten van het systeem.

En waarom is geld steeds de factor die me onvrij maakt in de beslissing?

En toen werd het me makkelijk gemaakt door Carla. Tegen twee kan ik niet op. Zij is een blijverd en maakt al jaren deel uit van het systeem, functioneert er dus prima in. Zij praat hetzelfde als Rien.
Ik stop dus.

Nu bekruipt me nog een ander gevoel: moet ik wel bij Nico gaan starten?

niks zijn

Aansluitend kwam het oeroude gevoel omhoog niks te zijn. Dat lag er nog onder.

Ik ben niks.
Moet vanalles doen, wat ik zelf inhoudsloos vind, om de indruk te wekken wel nog iets voor te stellen. Dat ik er ben, en er toe doe. Mezelf belangrijk maken door veel goeds te doen.

Ik heb dit nooit helemaal aangekund, dit gevoel. Bij Fokus heb ik me er structureel tegen verzet. Bij mannen bleef het steken in allerlei ideeën die er nog bovenop gekomen zijn, maar ook daar hetzelfde mechanisme.

Geen wonder dat ik zo graag "bijzonder" wil zijn, maar een echte liefdevolle exclusieve relatie niet van de grond komt. steeds minder ook lukt dat, met het steeds verder bloot komen liggen van wat er aan die basis ligt.

Ik ben ook niks van beroep. Ben dat nu aan het worden en heb bij SV het witte jasje op mijn manier inhoud kunnen geven. Nu moet dat opnieuw, maar ik heb er moeite mee.

Ik heb al sinds gisteren hevige diarree, voor het eerst sinds lang weer.


Ook Johan kan dan denken dat hij me lief vindt, maar ook hij zou nooit naar mij toe bewegen. Net zoals Alexander dat niet gedaan heeft.

Ik ga maar slapen zo.

werkinhoud

Gisteren benoemde ik naar Franka hoe ik welzijnswerk te veel "niks" vond, om voor betaald te worden. Niet concreet en daarmee niet waardevol genoeg om voor te betalen.

Bizar eigenlijk dat ik dat altijd heb gedacht/gevonden...of dat het in ieder geval werkzaam is geweest, want voor mij persoonlijk geldt het omgekeerde. Bereid om ook veel betalen voor waardevolle ervaringen en inzichten. Maar, ik heb dus altijd gedacht dat de wereld het niks vond en me er nooit voor zou gaan betalen....maar als ik dan om me heen kijk is ook dat niet waar.
Johan wijst me er al die tijd al op dat ik "genoeg doe".

Waar het op neer komt is dat het vroeger zo was, beide ouders s-types die dus waarde hechten aan materie en hun wereld bouwen op concreet. Eén van de redenen waarom ik met hen niks kan en andersom dus ook, ik ben n-type en dan ook nog het meest extreme.

Nu ik dat gisteren tegen Franka zo benoemde, is er ruimte gekomen voor wat ik zelf vind. Voor mij geldt het omgekeerde, mij boeit al dat concrete werk niet. Het moet gedaan worden, maar ik hecht er geen waarde aan. Vandaar ook dat ik de dagelijkse adl zo inhoudsloos vind. Dus mijn huidige werk is eigenlijk niks....en wat ik bij Johan doe is bijzonder waardevol.

Ik zie nou ook veel meer hoe waardevol en belangrijk het ook in de wereld is. Dat idee mag wat meer gewicht krijgen. En dan wil ik ook helder krijgen welk werk me daarin beter gaat passen, want ik voel hoe weinig vreugde ik nu heb in het route rijden. Het is going through the motions.

Gelukkig kan ik vanaf 3 december examens gaan afleggen, steeds meer afvinken. Daar zijn we inmiddels mee begonnen.

de keerzijde...

.....van het onbereikbare mannensyndroom.

Ik heb een filosofisch verslag geschreven van de dag met Johan. Komt er vandaag een antwoord op dit verslag van Bert (die maar eens af en toe een verslag schrijft) waaruit blijkt dat ze dinsdag over de liefde hebben gefilosofeerd. Hoe toevallig.

Wel mooi ook: over eros, filia en agape.

Ik moest huilen toen ik mezelf hardop de meesterafstemmer noemde. Natuurlijk gaat hij dan van me houden. Maar wat een eeuwige zonde, schreef ik naar Franka. Is er eindelijk liefde, kan ik er niks mee. En hoe bijzonder om de overkant van het onbereikbare mannensyndroom te ervaren. En bovenal: hoe fijn ben ik dan in vergelijking met de mannen die ik tegenkwam. Hoe groot mijn zorg voor hem. Mijn compassie en ook nog altijd mijn open hart. Niet eros, maar meer dan filia en voorbij agape. Wat dan wel?

Filia is vriendschap en genegenheid zoals tussen broers en zusters. Agape is de naastenliefde, en open hart voor de medemens. Eros is de geslachtelijke liefde, die ook weer te verdelen is in puur lichamelijk (voornamelijk lust dan) en all-in-een.

Maar toen kwam het besef van ik, de meesterafstemmer, het afgestemde communiceren waar ik zo sterk in ben. En ik voel dat ik daar in wil werken. Niet als randverschijnsel maar als hoofdactiviteit. In plaats van handelen als basis.

Wat voor werk zou dat dan moeten/kunnen zijn?

En welke doelgroep?

uit de droom geholpen

vandaag met Johan was natuurlijk compleet anders dan verwacht. Echt helemaal uit de droom geholpen.
Hij was schreeuwerig, grof gebekt en had gedronken. Toen ik teruggekomen was op vorige week, werd hij wel wat rustiger. Na het urenlang kijken naar oude foto's en verhalen vertellen, was hij weer wat meer herkenbaar als zichzelf.
Hij wilde persé die foto's bekijken en terug naar de verhalen van weleer. Ook als er dingen tussendoor kwamen van mij, daar reageerde hij wel "aardig/begripvol" op om snel terug te keren naar zijn eigen verhaal. Waarbij het over verhalen ging in zijn goede jaren.

Dit is dus na de afwijzing, terug naar zijn eigen luchtkastelen. Vóór de afwijzing wilde hij me wel kennen.

En ik? Na de afwijzing betreur ik het verlies aan verbinding, zijn dichtgaan, zijn terug naar zijn luchtkasteel. Maar ik kon niet op zijn vraag ingaan. Hadden we in droom moeten blijven?

Het is zo herkenbaar voor mij, kiezen voor blijven dromen, linksom of rechtsom.
Maar ik wil graag dat de droom realiteit wordt, dus moet ik uit de droom gaan, om de realiteit te verkneden tot het de manifestatie van droom is.

Ik moet hier doorheen.

voorbij de droom

Even onderzoeken wat mijn aandacht zo fixeert. Het heeft alles te maken met Johan en dromen. Iets wat we ook nog gemeenschappelijk hebben: leven van verhalen.
Vandaag voelde ik me snel overprikkeld. Iets hield mijn aandacht gevangen. Afgelopen week heb ik een roesachtige droomtoestand doorgemaakt. Hevige schizo, sinds de vraag om kus. Van alles vloog voorbij en alles was fijn. Nu is het dinsdag en morgen ga ik weer naar Johan. Dan wordt duidelijk hoe de realiteit zal zijn. Voor hem en voor mij. Ik zal hem uit de droom helpen en hij zal daarop reageren. Waarop bij mij de droom ook stopt.

Ik zie nu de overstijgende functie van de droom. Van het vasthouden aan verhalen. Wat Johan doet. Hij leeft in verhalen. Ik leefde in dromen. Het verschil is te verwaarlozen, schat ik zo. Beide zijn een manier om de realiteit hanteerbaar te maken. Of uit de weg te gaan.

Naast deze overeenkomst zijn er nog veel meer.

Hij is gevoelsmens. Ik ook.
Hij houdt van kleine mooie dingen. Ik ook.
Hij geniet in stilte. Ik ook.
Hij communiceert onhandig verbaal. Ik ook.
Hij heeft dezelfde voorkeuren mbt natuurlijk en eenvoudig voedsel enz.
En zo zijn er nog veel voorbeelden denkbaar, in denktrant en gevoel voor humor, in reageren op zaken, in beleving. Enz.

Er is verbinding. Die is me dierbaar.
Zal die er nog zijn voorbij de droom?
Dit is de vraag waar ik het antwoord op vrees.

Tot nu was het zo dat de verbinding stopte als ik voorbij de droom ging (mannen renden hard gillend weg, zoals onlangs nog Alexander).
Nu heeft Johan die move gemaakt om voorbij de droom te gaan. Ik ren niet hard gillend weg, want de verbinding is me te dierbaar. Maar zal die er nog zijn?

Ik zie nu waar het onbereikbare mannensyndroom nog meer om ging: de droom in stand houden, om de verbinding te kunnen handhaven. Want de realiteit was te moeilijk. Of dat nou ging om wel of juist niet iets aan kunnen gaan. Beide zijn op hun manier moeilijk.

Mogelijk dat zelfs het niet bewegen van de man naar mij toe hier ook vergelijkbare functie in had. Ik wenste dat wel, maar als het gebeuren zou, kon het wel eens gruwelijk tegenvallen. Omdat ervaringen met die eerste belangrijke man in mijn leven tegenvielen.

Ik zie wel hoe belangrijk het is dat ik dit inzie, om het mogelijk te maken dat er echt een man in mijn leven komt.

............

Ik heb even een oud blog erbij gepakt over het ding met Ronald. Belangrijk stukje.

Wat ons bindt is de gedeelde intentie om elkaar positief te beïnvloeden. Ik moest ineens denken aan dat beeld van onder water.

Ik hing gebonden aan zware kettingen met mijn handen vast in diep water. Ronald kwam aanzwemmen. We wisten allebei dat ik zo zou gaan verdrinken. Ik zag hem naarstig nadenken wat er moest gebeuren: kettingen los of eerst zorgen voor adem voor mij. In een flits zag ik dat hij niet wist wat te doen, ook dat beide waarschijnlijk te veel tijd zouden kosten. Op dat moment besloot ik dat dit onzin was, dat ik gewoon kon besluiten om de kettingen te doen verdwijnen, en op datzelfde moment losten ze op in sprankelende lichtjes en zwom ik als eerste naar boven, Ronald achter me aan.

Ik moest hier straks ineens aan terug denken. En nu zag ik ineens nog iets in het beeld: in zijn twijfel over wat te doen en het besef dat beide te veel tijd zouden kosten, wilde hij niet weggaan. Hierdoor zouden we beide verdrinken. Ik kon zijn paniek niet aanzien en nam een besluit om dus maar naar de oppervlakte te zwemmen.

Overdrachtelijk gezien betekent dit dat ik uit de diepte ben gekomen en aan de oppervlakte ben gaan leven. Dat klopt ook. Ik heb zijn invloed toegelaten en ben aan de oppervlakte gaan leven met hem. Oftewel: ik ben gestopt met de diepte te delen met hem. Ook gestopt met dat te wensen/hopen.

Gevolg is dat we heel weinig delen en er afvlakking is. Maar ander gevolg is ook dat er minder zwaarte is op voorheen moeilijke thema's, zoals seks.

Straks trok ik kaartjes voor ons. Heel typerend: Peter Pan de zegekar voor mij, Sneeuwwitje, de heremiet voor Ronald, Hans en Grietje, de geliefden voor ons/de relatie. Toen moest ik dus ineens weer aan dit beeld denken.

Ik ben dan weliswaar naar de oppervlakte gekomen om ons te behoeden voor de verdrinkingsdood.....maar waarin laat hij zich beïnvloeden door mij? Wat doet hij om ons te behoeden voor constante oppervlakkigheid (watertrappen/rondzwemmen zonder elkaar te kunnen vasthouden)?

Of hebben we na het boven komen die ene rotsblok gevonden waaraan we - of liever gezegd ik - ons vastklamp, terwijl hij seks met me heeft? Omdat dat het enige houvast is in een verder eindeloos uitgestrekte zee?

En wanneer zal hij in de gaten krijgen dat dit nog maar het enige is wat ik met hem deel? En dat dit niet eens gaat zoals ik dat graag wil of fijn vind. Of zal hij dat eigenlijk wel prima vinden?

.........


Toen kwam Mandy voorbij, met de opmerking dat ze zich graag laat voeden door strijd. Dat wijst mij op manieren van anderen binnen de familie die zich laten voeden door strijd. Dat kan dus een bewuste of onbewuste stijl van leven zijn. Niet de mijne, zoveel is duidelijk.

Waarom dan blijf ik die wens houden om verbinding te krijgen met die mensen, terwijl al zovele jaren duidelijk is dat ze niet passen?

Waarom wil ik met Mandy dat toch bewerkstelligen, en raakt het me wederom als het er niet is?

.............


Uit de droom helpen, zei ik straks onderweg. Hem of mij, dat is om het even. In beide gevallen verbrak het hiervoor, tot nu, steevast de verbinding tussen de open harten.

Ik voel me wel weer anders dan vanmiddag, vol emotie. Niet persé angst of zorg.....en ik weet dat ik hier doorheen wil, om er voorbij te kunnen komen. Maar wel zoveel emotie dat het heet aanvoelt achter mijn borstbeen en de druk van de brok in mijn keel steeds groter wordt.

Ik hoop oprecht dat hij in deze iets wezenlijks en iets nieuws voor mij wil betekenen. En dat ik iets wezenlijks voor hem kan betekenen. Dat hoop ik echt.

Denk dat ik vroeg naar bed ga vandaag.

...........

Net heb ik m gebeld voor morgen. Hij klonk goed. Denk dat het er nog is. Maar ik ben wel benieuwd of het nodig zal zijn hem uit de droom te helpen. We gaan het zien.

Ik voel nog iets anders. Ik schrijf voor het eerst over interactie met een man, waar ik door droomde, en waar ik me niet voor hoef te schamen. Er zit geen taboe op deze verbinding. Dat is fijn!

Wacht, ook dit is een belangrijke factor geweest. Het begon al met de reactie van Rien, dat het heel serieus nam. Mijn reactie op het gebeuren, maar ook nadenkend over wat Johan bedoeld kan hebben.

Het is inderdaad een bijzonder helende situatie, zie ik nu.

Franka

Gisteren dus de eerste werkdag gehad. Het voelde heel anders, wat ik nog maar moeilijk kon duiden. Ik denk nu, omdat ik nog te vol zat van alle afgelopen zaken.

Ik kocht ook gisteren een nieuwe steen. De laatste tijd zijn de stenen voor mij een houvast en middel om bepaalde dingen aan te pakken. Deze steen kocht ik om de hoek bij Tot Uw Dienst. Eigenlijk had ik gedacht dat ik lang ochtendroute zou hebben en aansluitend een gesprek op kantoor, en dat ik direct daarna naar de stenenmevrouw zou kunnen gaan, maar we bleken vroeg klaar met werken en dus ging ik maar even op en neer naar huis.

Op de weg naar huis moest ik aan Alexander denken. Afgelopen tijd is me duidelijk geworden dat ik met hem soortgelijke connectie heb als toen met Peter. Dat ik dus informatie krijg over wat er in de verbinding gaande is. Met Peter raakte ik daardoor in de war, omdat ik dacht dat hij dat ook zo zou ervaren. Wat niet zo het geval beek te zijn. Ik besef inmiddels dat het gewoon komt doordat ik heel snel informatie krijg over wat er in een systeem aanwezig is en leeft.

Ik ken Alexander nu dus bijna een jaar en het eerste half jaar in het andere team (toen woonde hij nog in het centrum) was er bijna geen contact met hem te krijgen. Zelf had ik het ook te moeilijk met alles, want ik voelde van alles in het team en vocht eigenlijk alleen maar met het gevoel er alleen voor te staan.

Ergens tijdens mijn laatste tijd in team west is Alexander tijdelijk verhuisd naar een kleine bovenwoning (beetje net als ik bij Frank), waar ik verder niks van heb meegekregen omdat ik genoeg aan mezelf had. Toen ik in team Oost kwam, bleek hij dus in onze wijk te wonen, en was hij er een stuk beter aan toe. Er ontstond contact waarin hem duidelijk werd dat ik prima Duits versta en hij Nederlands verstaat, dus spreken we allebei in onze eigen taal.

Ergens was er een moment waarop ik hem vroeg hoe hij ooit naar Nederland gekomen was, en daar was het alsof er een dam brak. Hij bleef maar aan het praten, tot hij zei dat hij me ophield en dat ik natuurlijk verder moest. Toen ik zei dat hij de laatste op mijn route was en dat ik hierna naar huis zou gaan, zag ik hem een moment aarzelen. Ik voelde op dat moment dat ik echt naar huis moest gaan, want als ik ingegaan was op aanbod van koffie drinken, zou dat anders zijn geweest dan met andere cliënten. Ik ben dus toen meteen gegaan.

Dat was in de zomer, net voor mijn vakantie ergens. Sindsdien is hij af en toe in mijn aandacht geweest en ben ik nog veel keren bij hem geweest, soms met veel gesprek, soms niet.

Tot hij onlangs naar een meer permanente woning verhuisde aan de Deltaweg, en ik daar de eerste avond weer naar toe moest en zijn adres niet kon vinden. Ik liep achter op de route en had stress, belde hem op. Hij legde me uit waar ik moest zijn en zei me dat hij naar beneden zou komen (appartementencomplex daar). Het was donker en tegen het schijnsel van de ingang stond hij daar op mijn te wachten. Ik herkende hem aan zijn silhouet. Het flitste door me heen: gelukkig, ik heb hem gevonden, en terwijl ik naar hem toe rende voelde ik hoe de situatie symbolisch was.
Die nacht heb ik niet geslapen, omdat ik de hele tijd dat silhouet voor me zag en hoe ik me voelde toen ik naar hem toe liep.

..........

Sindsdien heb ik af en toe informatie, waarvan ik de indruk heb dat die niet alleen bij mij zit, maar uit de verbinding komt. Omdat ik in mijn geschiedenis veelvuldig de ervaring heb opgelopen dat het niet slim is om iets met die informatie te doen, ben ik gestopt er over te praten. Maar de afgelopen tijd heb ik zoveel bevestiging gekregen over alles wat ik heb aangevoeld bij Samen Verder, dat ik er voorzichtig aan weer mee wil beginnen. Ik realiseer me namelijk dat het er meer om gaat wat ik er mee doe, en hoe.

Ik benoemde dat gisteren tegen die stenenmevrouw en ze zei toen: nu je de bevestiging hebt gehad kan je eindelijk die nieuwe stappen gaan zetten. De steen is daar een mooi hulpmiddel bij.

Toen ik dus tussendoor naar huis reed, bekroop me een gedeprimeerd gevoel mbt Alexander wat me niet aanstond en toen ik thuis was voelde het ineens heel dringend om contact te maken. Daarom heb ik hem een sms-je gestuurd (hij zit niet op de app en ook niet op fb). Het antwoord liet nogal op zich wachten en in die tijd raasde er dus bij mij van alles voorbij uit mijn geschiedenis.

Toen ging ik naar de stenenmevrouw en kwam ik uit bij die prachtige steen. Ze zei nog: deze steen is wel heel krachtig, want erg hoog van frequentie en ik zeg nog tegen haar dat ik dat wel kan handelen. Thuis gekomen was ik doodmoe van alles en ben in bed gekropen met de steen. Diep geslapen en toen ik op stond had Alexander teruggesmst waarbij hij zegt zich niet goed te voelen. En op mijn vraag of ik kan helpen dus simpelweg nein zegt. Ook nu raasde er weer van alles voorbij.

De rest van de avond moest ik huilen, de hele nacht heb ik pijn gevoeld, maar wel geslapen en nu stond ik vanmorgen op, zat naar buiten te staren en besefte in een flits dat "het eindelijk gelukt is". Wat dat precies is, laat zich lastig uitleggen in woorden, maar het voelt als door die jungle heen te zijn en in compleet nieuw gebied te zitten, waarin er wel ruimte is voor wie ik ben en wil zijn.

Naar de stenenmevrouw heb ik het gisteren heel kort benoemd. Bij samen verder bekroop me een unheimisch gevoel. Vrij snel ook. Het verschil tussen beide teams is me ook heel duidelijk geworden, gelukkig heb ik kans gekregen om dat zo te ervaren....en heb ik het allemaal bevestigd gekregen op de valreep. Maar ik heb zo aan mezelf getwijfeld. Niet zo zeer dat ik het verkeerd zag, maar dat ik de enige was die het zo zag, wat zou inhouden dat ik altijd alleen zou blijven.
Toen zei ik tegen haar: ik zou dolgraag die eigenschap echt bewust inzetten.

Samen Verder lijkt nu helemaal verdwenen. Heel ver weg in ieder geval.

Hoe met Alexander weet ik verder niet, maar ik voel heel sterk dat er enorme potentie is om diepe verbinding op te bouwen. Omdat hij zo echt is en zich niet kan verbergen achter maniertjes. Ik wil dat graag. Ik voelde gisteren de diepe wens, de oude behoefte en het enorme gemis wat ik heb ervaren. En de angst om vergeten te worden en dat het nooit zal komen, giert af en toe nog voorbij.
Tegelijkertijd wil ik blijven vertrouwen dat ook dit de goede weg is. Moet zeggen dat het vertrouwen sterk is gegroeid afgelopen maanden.

Omdat ik door alle negatieve ervaringen, waaruit ik uiteindelijk dat concludeerde dat ik er blijkbaar toch volledig naast zat altijd.....dit soort dingen niet meer durfde uitspreken, en ik ook daar voorbij wil gaan.....heb ik dit nou toch maar zo benoemd.

Jij bent daarin voor mij de meest veilige persoon. Dankjewel daarvoor.
- x -