sjamanisme

Er begint een nieuw gevoel op te komen. En een nieuwe horizon wordt zichtbaar.

Ik ben in het boek bezig van Jos kester. Hij pleit voor de oude manieren van omgaan met elkaar en de wereld, zoals de oude natuurvolkeren nog deden. Ik ben voor.

Ik zie nu hoe hij hier niet in meekan. In ieder geval in het geheel niet nu. En ik wel, vanaf nu elke dag meer en meer. Ook begin ik hem steeds treuriger te vinden en ben ik zelfs een beetje teleurgesteld in hem. Maar bovenal zie ik hoe ik deze richting meer en meer in wil, mijn eigen thuis hiervan wil maken en zelfs in werk ook dit wil integreren.

Ik denk daarom dat ik voor echt diepgang wil gaan in mijn werk. Werken in huishoudens waar behoefte is aan verzoening en nader tot elkaar komen. Dat kan in terminale setting zijn of anderszins. Dat laat ik graag over aan dat deel van mij dat het beter kan overzien.

Het tijdspad nu is als volgt: volgende week woensdag gesprek en dan weet ik dat ik het allemaal gehaald heb. Volgende week zondag ademcirkel. Die komt dus eerst. Ondertussen nadenken en mijmeren over de mannen in mijn leven. Dat doe ik deze week op mijn gemak. Na het gesprek kan ik school afronden, Hoef ik alleen maar te wachten op de officiële uitslag. Die komt op zijn vroegst pas 11 november, zo heb ik begrepen.

In november heb ik vakantie. Die kan ik gebruiken om het sjamanisme verder uit te diepen, als dat nodig is, de mannenkwestie verder opschonen en me te verdiepen in het hoe en wat mbt werk hierna. Eventueel Marcel van Rebeez hierbij inschakelen. Of anderszins.

Het ziet er wel goed uit vanaf hier. Ik heb er zin in en verheug op de nieuwe periode.

treurig syndroom

Langzaam begint het tot me door te dringen: hoe treurig eigenlijk mijn wanhopige gedoe naar de onbereikbare man toe. Ik dacht eigenlijk altijd dat het syndroom samen hing met de aanwezigheid van de orgelleraar, ik zie nu hoe het één op één gelijkenis heeft met de onbereikbaarheid van ons pa.

Ik zie nu echter ook wat ik allemaal doe om te laten zien wie ik ben, wat ik in huis heb en hoe mooi ik ben. En hoe erg ik dan hoop dat ik belangrijk genoeg zal zijn om voor te kiezen, wat nooit gebeurt natuurlijk. Geen wonder dat ik steevast kies voor getrouwde mannen.

Net onderweg naar huis bedacht ik ineens hoe ik me niet kan herinneren ooit voor ons pa zoveel moeite te hebben gedaan. Ik was eigenlijk altijd maar bezig met ons moeder en haar liefde te winnen. Voor ons pa deed ik geen enkele moeite. Maar er kwam dus ook niks. Is dat dan de straf die ik probeer goed te maken: sloven en ploeteren en mijn best doen om het allermoeilijkste te bereiken, namelijk de ultieme liefde van de man en dat hij mij zal verkiezen boven zijn eigen vrouw? Wat een straf....

Toen ik dit uitgesproken had, kwam er eindelijk dan enige emotie, vooral toen ik besefte dat ik ook nooit enige moeite heb gedaan voor ons pa. En dus ook niet zo vreemd dat er niks terug komt. Ook dit is een zeer verwrongen idee. Het idee van "voor wat hoort wat". Maar dat is wel de boodschap die ik als meisje opdeed, en die ik ben gaan toepassen op liefde van een man.

Moet ik de liefde van een man verdienen? De liefdevolle aandacht? De warmte en zorg? De bescherming? 

Ik doe niks dus komt er niks.
Het verklaart overigens nog altijd niet de "geen respons". Maar mogelijk zit die verborgen in het hele fenomeen en de conclusie van niet genoeg hebben gedaan...

Vandaag kreeg ik het boek binnen. Ga ik dalijk in lezen. Ik vind het ineens wel een ontzettend treurig gedoe, vind mezelf erg treurig. Vind het treurig dat ik precies die mannen uitkies die het niet aan gaan. Echt heel treurig. Ook mijn vader is een treurige man eigenlijk. Zo weinig ruggengraat en karakter.

richting kiezen

Okay, er heeft zich een nieuwe richting aangediend. De eerste gaat over de keus om weg te gaan bij Tud. Daar wil ik een besluit over nemen, want ik voel hoe ik geen enkele route meer wil rijden.

Dan heeft zich de vaderwond opnieuw laten zien en in d emailwisseling met Marcel heb ik besloten om aan de ademcirkel mee te doen. Hoewel ik eigenlijk al eerder iets zou willen doen, gaat dat vooral om het feit dat ik de komende week niet meer in ditzelfde gevoel wil zitten van wachten tot er weer iets dieps mogelijk is. Oftewel: ik ben echt klaar met dit huidige "niks".

Ik heb het boek besteld over mannen. Daar kan ik alvast mee vooruit. De visie op mannen zoals die daar in naar voren komt sluit aan bij de houding van ons pa en raakt me inderdaad al ergens waar het niet fijn is. Omdat Marcel aanstuurde op meedoen met de cirkel, doe ik dat dus.

..........

En toen kwam het appje, slechts 5 minuten na het schrijven van mijn mail, van Hennita met de datum: 7 oktober.

Ik ga dus de vaderwond helen. Ik ga kiezen voor een werkrichting met veel meer verdieping. Ik ga kiezen voor meer sjamanistisch werk. Ik ga meer mannen uitnodigen in mijn leven.

Dan heb ik een beslissing te nemen over het gegeven en de boodschap dat ik "te veel" zou zijn. Die gaat over te overweldigend zijn. Bizar om als feedback te krijgen, omdat ik de rest van de wereld vele jaren als overweldigend ervaren heb. Hoe zit die dan?

Ik til mijn besluit om ontslag in te dienen even over het weekend heen, het kan nog tot woensdag. 

na de zweethut

Zondag zweethut gehad. Ik zit in de afterflow, en voel dat het afscheid daarvan nadert. Het voelt altijd een beetje melancholisch om afscheid te nemen van iets wat heel bijzonder is geweest. Moeilijk wordt het helemaal als je niet weet of er iets nieuws voor in de plaats zal komen ooit. 

Dit ligt aan de basis van het snippertjeseffect. Maar nu voel ik hoe er een grote verandering heeft plaats gevonden afgelopen dagen en al helemaal tijdens de zweethut. Ook hij is mijlenver weg. En toch staat er een nieuwe periode voor de deur.

Morgen ga ik naar Redbeez, zien wat dat brengt. Aansluitend ga ik naar Susanne. Ik weet in ieder geval wel heel zeker dat ik meer met verdieping ga doen. De simpele zorg ook vaarwel ga zeggen.

Maar ook dit maar gewoon even zien, hoe dit zich ontwikkelt.

einde syndroom - iets nieuws mogelijk

Na vorig blog kwam er iets aparts. Niet hij, maar de juf van school kwam met de feedback dat ik "te veel" ben. En ik kreeg de opdracht om het hart uit mijn portfolio te snijden. Ik heb twee dagen gehuild, mezelf bij elkaar geraapt en herschreven. Dat riep ook hele nieuwe gevoelens op, van: ik heb recht op wederkerigheid en recht op gezien en gewaardeerd als zodanig. 

Maar het angstige gevoel naar hem bleef. Tot ik afgelopen weekend besloot om met stenen een opstelling te doen. Daarin werd duidelijk hoe mijn moeder mij in de gaten hield en ik hoogverraad aan haar pleeg als ik niet dezelfde richtlijnen hanteer als zij, inclusief angsten. Daar heb ik de rest van de dag vreselijk om moeten huilen. Ik ben die avond nog een steen gaan zoeken, heb die vol geschilderd met haar shit. Die nooit de mijne is geweest, maar wat heb ik me een verrader gevoeld dat ik die niet op me heb willen nemen. Ik had alleen mijn prachtige hart (de carneool) en begreep er werkelijk helemaal niks van. Ik heb nooit begrepen wat ik fout deed. Totale verwarring die me verstijfde want overduidelijk deed ik wel iets ontzettend fout in haar ogen. De steen heb ik de volgende dag hier in het bos begraven.

En in een tweede opstelling de dag erna werd duidelijk hoe ik door afwezigheid en onbereikbaarheid van vader belangrijke lessen (en liefde) gemist heb als meisje. Hij was er niet, en als hij er wel was, dan nog niet. Hij deed op geen enkele wijze mee. 

In het kijken naar de opstelling verschenen er beelden van mezelf als meisje, dat verliefd op haar vader werd, in de nabijheid het lichaam van haar vader voelde en in de war raakte. En vader die daarbij de regels duidelijk aangaf en het meisje leerde dat er grenzen zijn en welke dat dan onder meer kunnen zijn. Het was alsof ik een les ge-upload kreeg die ik nooit gehad had en waardoor ik nog altijd in verwarring verkeer. 

Niet alleen heb ik deze les nooit gekregen, van moeder moest ik een heel andere les op me nemen, namelijk dat alle mannen gevaarlijk en slecht zijn. Dat heb ik echter nooit kunnen doen. Die les was ook erg tegenstrijdig, want ze bleef wel bij een en dezelfde man. Van wie ze zelfs overspel heeft getolereerd. Alsof zij zelf geen andere keuzes had. Geen wonder dat ik een complete mess werd mbt liefde voor een man.

Ik besef waar het misging ooit. Tijdens de afwezigheid van vader verscheen er in mijn leven vroeger een andere man toen ik 10 was, die helemaal geen grenzen hoefde te bepalen, want die waren al verankerd in de situatie, en werden met haviksogen in de gaten gehouden door moeder. (die situatie en omstandigheden ben ik daarna blijven herhalen, omdat ik niks anders wist en kon...en er geen enkele andere man voorhanden was). Daar heb ik geleerd, wat ik ben blijven herhalen. Waar ik dus niet meer mee door kan en wil gaan nu. 

De ge-uploade les en alle inzichten en nieuwe kijk op de oude situatie gaan me helpen.

..........

Na deze opstelling heb ik even een dutje gedaan, op de valreep nog even over moeder gedroomd en toen ik wakker werd, was alles anders. Dat is nu, de dag erna nog steeds. Alles is veranderd. 

Ik voel me niet meer afhankelijk van deze éne man voor snippertjes. Hoe bizar dit gevolg. Ik voel me niet meer angstig dat ik iets fout gedaan heb. Ik voel me niet meer verplicht om alles van hem af te moeten laten hangen en dan alles te moeten toelaten en eventueel verdragen. Wat ik dus ook niet zou kunnen, waardoor er angst opkwam en wat me dan opgelucht deed zijn als het weer voorbij was. Ik besef dat dit een verknoping was van allerlei oude mechanismen, die de boel op slot hield, en mij in schizo. Het snippertjeseffect en het onbereikbare mannen syndroom in één. Is één ding.

Ik denk nu dat het me extreem afhankelijk voelen van deze éne man voor snippertjes, vanuit de kwesties van beide kanten is aangejaagd. En de angsten die de situatie dan opriep te groot om werkelijk iets aan te gaan. Deze eerste respons was de kindreactie die zich nog zo sterk liet gelden vanwege de niet verwerkte verwarring, alle verknipte lessen die ik heb gekregen, het conflict rondom die oeroude loyaliteit en alle transparant geworden heftige emoties die nog werkzaam waren ergens. Dat dit steeds opkwam bij mannen met wie ik zelf echt graag wilde. Anders dan de mannen die mij willen maar waar ik zelf geen verlangen bij voelde. Want het was gekoppeld aan verlangen, wensen en behoeften. Vervulling daarvan ging altijd gepaard met verknoopte verknipte ideeën rondom man-vrouw kwesties.

En ik voelde hierna ineens: ik kan eindelijk mijn eigen opgebouwde richtlijn hanteren van vertrouwen dat het goed is en zich zal ontvouwen als het moment daar is. 

...........

Typisch is dat ik me sinds dit weekend wel hersteld voel van de heupoperatie. Het gaat zo goed en er zit nog maar zo weinig aandacht op dat ik ook weer diensten aanneem op het werk van anderen enzo. 

Vóór de heupoperatie wist ik dat ik met Maurice in zee zou gaan voor de revalidatie. Ik had er geen idee van hoe dat zich zou gaan voltrekken, want hij is nu de onbereikbare man, en dus zou het syndroom van zich laten horen. Dat wist ik wel van de vorige ronde. Omdat ik helemaal niet kon voorzien hoe de boel zich zou voltrekken van te voren heb ik het benaderd als een manier om dan in ieder geval maar voorbij het onbereikbare mannen syndroom te komen. Dat is gelukt nu, op de valreep. 

Maar er vond al veel meer plaats, namelijk al de voorbereiding voor de volgende ronde. Ik heb het helemaal goed gedaan. Wat heb ik het goed gedaan. Onderweg ook al belangrijke nieuwe beslissingen voor mezelf genomen, zoals: dat ik recht heb op wederkerigheid, dat ik mooi, intelligent en wijs ben. En een prachtig hart heb.

De heup is beter. Het syndroom is in beeld gebracht en samen met het snippertjeseffect ten einde gekomen.

Op naar ronde 3. Vanmorgen vroegen ze me wat ik dus nu wil. 

Nu wil ik romantische liefde in mijn leven verwelkomen. Met het nieuwe gevoel, de inmiddels opgebouwde vertrouwde manier en de grenzen zoals ik die nu wel kan hanteren. Dat zal me helpen dichtbij mezelf te blijven in liefde. Daarmee kan het deze keer dan wel een succes worden. Eindelijk. En dat wil ik graag.