eigen verdriet

jeetje zeg, en nu kom ik pas toe aan mijn eigen verdriet.

Die golf die opkwam direct nadat ik hem het nieuws gebracht had, was gewoon verdriet van hem. Twee dagen heb ik eerst voor hem gehuild, en pas nu voel ik mijn eigen verdriet. Wat veel zachter is trouwens. Ook alleen maar over hem gaat. Want alle oude dingen waren al voorbij gevlogen en achter me gelaten. Waar zijn verdriet over alle vrouwen gaat, over schuld en over in de steek gelaten worden.

Mijne voel ik nu, en na alle schuldgevoel wat opkwam, alle twijfel die ik daardoor kreeg, voel ik nu weer waarom ik dit besluit nam. Moest nemen.

Hij bewoog niet naar mij, hij kwam niet bij mij, hij vroeg niet door bij moeilijkheden van mij, hij wilde weten wat ik wilde zodat hij dat kon uitvoeren binnen de grenzen van het toelaatbare. Maar vanuit hem was er geen autonome wil voor de relatie. Ik weet weer hoe ik elke dag mijn wandel naar hem maakte, waar hij twee keer in al die weken bij mij is geweest. Ook toen hij wist hoe groot het verschil voor me was met op mijn gemak zijn....

Het moment van mega-intimiteit achtervolgt me, dat was zo intiem en samen.....dat het twijfel oproept omtrent mijn besluit. Maar dan weet ik weer al het andere. Hoe ik me steeds minder goed ging voelen. Hoe klein en onbetekenend ik me ging voelen. Hoe afgevlakt.

Met als klap op de vuurpijl het gesprek waarin hij aangaf niet te weten wat hij eigenlijk wil van mij, met mij, met de relatie, van de relatie, in de relatie. En dat hij ook niet kon zeggen wanneer hij daar wel antwoord op zou kunnen geven. Dat ik dus moest wachten.....tot ik een ons weeg. Met als afsluiter dat hij een einzelgänger is.


En nu.....nu besef ik hoe eerst zijn verdriet alle aandacht opeiste. Hoe ik nog altijd voor hem zorg, nu het voorbij is eigenlijk. En hoe hij dat niet doet.

Er is ook geen merkbare spijt geweest van zijn kant...

En ik zie hoe dit het laatste is wat ik moest elimineren: ik wil echt iemand die mij wil, mij liefheeft, mij wil zien en horen. Om wie het om mij gaat. Die dus voor mij moeite doet. Omdat hij mij wil kennen en in zijn leven wil houden.

Want goed beschouwd deed ik nu toch de belangrijke dingen alleen. Dat werd ook steeds schrijnender duidelijk. In het werkvraagstuk stond ik alleen. Gedoe met ons was voor hem reden om te zeggen dat ik goed voor mezelf moest zorgen. Maar ik wilde juist dat we voor elkaar gingen zorgen, dat hij voor mij zorgde, zoals ik voor hem wilde zorgen. Ik was toch al steeds degene die alles zo graag wilde delen met hem. Maar andersom niet. Hij deed dat uit zichzelf toch al niet.

Met als ultieme bevestiging dat hij geen wil had omtrent de relatie en zichzelf als einzelgänger definieert. Dan ben je alleen in het samen. Maar die kan ik pas nu goed overzien. Ik wist dat wel tegen het einde, dat ik in een creatie zat, die ik niet goed kon overzien, maar die aan alle kanten niet fijn en goed meer voelde.

Ik voel wel hoe alle oude dingen opgelost zijn. Nieuwe dingen vlammen op en verdwijnen dan weer. Lossen op in het niets. Dat is fijn om vast te stellen.

Nu heb ik besloten om mijn werkvraagstuk een nieuwe en vooral ook positieve impuls te geven. Zoals bijvoorbeeld dit hieronder.


https://www.brabantzorg.net/brabantzorg/organisaties/Zuidzorg/Locaties/Zuidzorg/BBL-opleidingsplek-tot-Verpleegkundige-niveau-4/

kracht - zachtheid

die geldt algemeen voor de polariteiten. allebei de kanten zijn even belangrijk. lijken met elkaar in contrast en niet te verenigen. maar de kunst is om ze in harmonie te laten zijn.

oh voor carry klopt het al! jij bent de leider = kracht en de moeder = zachtheid

ik wist dat er een verandering versus 'het is zoals het is' was
het leuke is ook dat alle combinaties polariteit zijn

de moeder kan bijvoorbeeld onmogelijk loslaten. terwijl de leider er juist is om anderen te empoweren in hun onafhankelijkheid.

moeder zijn heeft geen einde

afhechting oude creatie

Ik zie nu wat het was.
Ik ben al die tijd de wil geweest, de initiator, de creator, degene die de creatie aanzwengelde. Hij bewoog mee, gaf er vorm aan, maakte mogelijk en liet toe. Dat kon hij vanuit de oceaan van ruimte en welkom.

Toen ik besloot dat ik dan wilde dat we elkaars ideale partner zouden zijn, leek dat de beste keus. Maar die bleek in deze creatie in zichzelf onmogelijk. Want mijn ideale partner brengt eenzelfde hoeveelheid wil en creatievermogen in. Mijn ideale relatie is er één waarin we allebei wil hebben om eenzelfde relatie te bewerkstelligen.

Toen ik hem vroeg wat hij dan eigenlijk wilde van mij en de relatie en hij zei dat niet te weten....en toen hij later zei dat hij een einzelgänger is.....daar werd me duidelijk hoe het niet kan. Hoe het niet realiseerbaar zou kunnen zijn in deze creatie.

Intuïtief wist ik dat ik de creatie moest afhechten, ontbinden. En ook dat liet hij gewoon toe. Nu zie ik waarom. Maar ik sluit niet uit dat we nog verder kunnen, opnieuw dan. In een nieuwe manier van samenzijn waarin wel beide dezelfde wil hebben.

Ik heb echter sterk het vermoeden van niet, maar meer dat we elkaar zullen blijven steunen, tot we beide de ideale partner/relatie hebben gevonden. Dat zou mooi zijn.

...........

Kwam Ronald net tegen toen hij van zijn ouders af kwam (wonen naast mij). Hij wilde eigenlijk gewoon naar zijn huis lopen nadat hij hand opgestoken had. Ik vroeg hoe het met hem gaat, omdat hij zo verkouden was. Toen kwam hij naar me toe. Ja, wel beter. Mooi geschreven, zei hij toen. Mijn blog bedoelde hij. Hij had er op de app niks over gezegd, terwijl ik het hem geappt had. En waarom appt hij me dat dan niet? Waarom nou?

Toen vroeg ik hem hoe zijn moeder het opgepakt had (zij was zo blij met mij als schoondochter). Hij knikt wat in de zin van: het zal wel loslopen. Ik voel hoe ik moet huilen. Hij ziet het aan me. Aait me over mijn haar en zegt: Ja, Carry, wat niet is, dat is niet. Kijkt me aan met een blik waarvan ik niet weet of het verdriet is of schuldgevoel. En ik voel hoe ik moet huilen en me schuldig voel....

Maar dat hij zegt: wat niet is, dat is niet.......geeft alles in samenvatting weer. En dus was de beslissing juist. Maar ik moet zo huilen. Om hem. Plaatsvervangend.

....

en ik geef het hem terug, hoe ik huil om hem. Ik wil hem niet in de steek laten....

Heb het hem geappt, hoe ik huil voor hem, en het gevoel heb dat ik hem in de steek laat. Hij stuurt een kus terug. En ik moet nog meer huilen..... Het voelt wel helend om hem de woorden te geven die hij zelf niet vinden kan, en de tranen dan zelf maar te laten gaan.

nabijheid

Er is meer reden om niet te willen stoppen.
Belangrijkste die ik nu zie is het genieten van de fysieke nabijheid, wat we allebei doen. Daarin vinden we elkaar. Daarin is het samen te ervaren.

Wellicht de reden ook dat we dit steeds meer zijn gaan opzoeken. Waardoor we meer en meer richting voornamelijk seks zijn gaan bewegen. Wat hij niet erg vindt.

De afstand wordt wel met de dag groter. Als er geen contact is, verdwijnt hij snel. Er is ook geen verbinding meer vanuit het hart. Het is helemaal leeg.
En nu voel ik dat er rust begint te komen daaromtrent. Omtrent het definitieve stoppen.

Ik heb ook de man uit het beeld van net voor Ronald straks gezien. Gezien wat er kan zijn, wat ik wens, wat mijn sublieme relatie is, wat die inhoudt. Waarom zou ik voor minder willen gaan ook?

Maar ik zal zijn nabijheid wel missen.

on hold

we staan on hold. Ik heb het onderwerp aangesneden: wat voor relatie hebben we, waar gaan we naar toe en allerbelangrijkst: wat wil je eigenlijk van mij en de relatie?

Ik voel al enkele weken dat ik wil stoppen, dat het niet duurzaam houdbaar is. Dat het geen relatie is eigenlijk. En zus vroeg me gisteren waarom ik dan blijf.

Nu ik eigenlijk wel zie dat er geen andere optie meer is dan te stoppen, voel ik waarom ik niet wilde stoppen hiervoor:

ik heb zo'n diepe intense wens om echte liefde te delen met een man, om geliefd te zijn door hem en hem vanuit mijn tenen lief te hebben, dat ik bereid ben heel veel door de vingers te zien als ik maar een sprankje hoop daarop zal hebben. En alles wat er ook maar een beetje maar ruikt is zo'n sprankje.

Mijn lichaam laat het me al weken voelen: dit is niet doenbaar voor mij. Maar ik wil niet alleen, want daarmee vervliegt alle hoop.

....

En dan zegt dochterlief als tegenhanger: het er maar mee doen is ook niet fijn. Ondermijnend zelfs. Wat geef ik mezelf voor boodschap daarmee?

diepte

Wat ons bindt is de gedeelde intentie om elkaar positief te beïnvloeden. Ik moest ineens denken aan dat beeld van onder water.

Ik hing gebonden aan zware kettingen met mijn handen vast in diep water. Ronald kwam aanzwemmen. We wisten allebei dat ik zo zou gaan verdrinken. Ik zag hem naarstig nadenken wat er moest gebeuren: kettingen los of eerst zorgen voor adem voor mij. In een flits zag ik dat hij niet wist wat te doen, ook dat beide waarschijnlijk te veel tijd zouden kosten. Op dat moment besloot ik dat dit onzin was, dat ik gewoon kon besluiten om de kettingen te doen verdwijnen, en op datzelfde moment losten ze op in sprankelende lichtjes en zwom ik als eerste naar boven, Ronald achter me aan.

Ik moest hier straks ineens aan terug denken. En nu zag ik ineens nog iets in het beeld: in zijn twijfel over wat te doen en het besef dat beide te veel tijd zouden kosten, wilde hij niet weggaan. Hierdoor zouden we beide verdrinken. Ik kon zijn paniek niet aanzien en nam een besluit om dus maar naar de oppervlakte te zwemmen.

Overdrachtelijk gezien betekent dit dat ik uit de diepte ben gekomen en aan de oppervlakte ben gaan leven. Dat klopt ook. Ik heb zijn invloed toegelaten en ben aan de oppervlakte gaan leven met hem. Oftewel: ik ben gestopt met de diepte te delen met hem. Ook gestopt met dat te wensen/hopen.

Gevolg is dat we heel weinig delen en er afvlakking is. Maar ander gevolg is ook dat er minder zwaarte is op voorheen moeilijke thema's, zoals seks.

Straks trok ik kaartjes voor ons. Heel typerend: Peter Pan de zegekar voor mij, Sneeuwwitje, de heremiet voor Ronald, Hans en Grietje, de geliefden voor ons/de relatie. Toen moest ik dus ineens weer aan dit beeld denken.

Ik ben dan weliswaar naar de oppervlakte gekomen om ons te behoeden voor de verdrinkingsdood.....maar waarin laat hij zich beïnvloeden door mij? Wat doet hij om ons te behoeden voor constante oppervlakkigheid (watertrappen/rondzwemmen zonder elkaar te kunnen vasthouden)?

Of hebben we na het boven komen die ene rotsblok gevonden waaraan we - of liever gezegd ik - ons vastklamp, terwijl hij seks met me heeft? Omdat dat het enige houvast is in een verder eindeloos uitgestrekte zee?

En wanneer zal hij in de gaten krijgen dat dit nog maar het enige is wat ik met hem deel? En dat dit niet eens gaat zoals ik dat graag wil of fijn vind. Of zal hij dat eigenlijk wel prima vinden?

de timmerman en de bosnymf

Dit is het sprookje van de timmerman en de bosnymf. De timmerman woont in zijn huis in het dorp, de nymf tussen de bomen in het bos. Daar heeft ze geen huis nodig, ze leeft met de spirit of nature.

Zowel de timmerman als de bosnymf houden van bomen. De timmerman om het materiaal wat nog leeft, de bosnymf om het leven wat het materiaal tot uitdrukking brengt.
De timmerman kan als geen ander werken met het materiaal. De mooiste dingen kan hij maken. De bosnymf heeft zich verdiept in de vonk, de creërende kracht van het leven die vorm tot uitdrukking brengt.

Bosnymf woont in het bos, tussen de bomen die het leven nog aan alle kanten puur tonen. Timmerman woont in het dorp, tussen alle andere mensen. Bosnymf ziet vanuit haar plek in het bos al die bedrijvigheid en voelt zich aangetrokken tot uitwisseling met de mensen. Ze wilzo graag die mensen ontmoeten dat ze elke dag opnieuw naar het dorp gaat, om 's avonds weer terug te keren naar haar eigen wereld vol spirits. Ze voelt echter ook dat ze niet hetzelfde is als de mensen, ze is gevoeliger dan de meesten en verlangt regelmatig naar de serene rust die het bos uitademt. In stilte communiceren met spirit, haar ziel weer opladen. Tot ze de behoefte weer voelt om uit te wisselen met mensen.

Zo doet ze jaar in jaar uit. Zoekend naar hoe ze kan bijdragen aan die wereld van de timmerman, waarin men vooral waarde hecht aan dingen en doen. Zo komt haar voor. Ze leert er alles wat de mensen in het dorp haar kunnen leren: werken met materie en alles wat men weet over de wereld. En telkens als ze lang in het dorp vertoeft, merkt ze hoe haar andere zintuig, die waarmee ze communiceert met geest en leven, afgemat raakt. Tot dat te erg wordt, en ze voelt hoe ze moet terugkeren naar het bos. Alwaar ze ondertussen van spirit alles over de vonk van het leven leert en hoe dat zichzelf tot uitdrukking wil brengen in materie om vervolgens door mensen weer gebruikt te worden.

Ze denkt dat haar stille communiceren met spirit geen waarde heeft in het dorp, haar zien van al het leven in de bomen en verder al wat leeft, dat is niet concreet en vast en lijkt daarom geen waarde te hebben. Jarenlang probeert ze voorzichtig de mensen in het dorp hier van op de hoogte te brengen, maar zij hebben eerst en vooral oog voor de eigen manier van werken met de materie. Dat versterkt haar idee dat ze maar beter kan worden zoals zij.

Ondertussen zoekt ze hoe ze een leefplek kan krijgen in het dorp. Maar het lukt niet. Waar ze ook probeert te huizen, ze wordt moe, hoort te veel herrie, raakt overstuur door alle geweld, wat in de serene wereld van spirit en natuur niet voorkomt. Daar heeft alles zijn plaats en tijd, en volgt een natuurlijk ritme. Dus besluit ze het dorp uiteindelijk maar te verlaten, en voelt zich daardoor wederom erg eenzaam. Ze verlangt naar verbinding met mensen zoals ze die voelt met spirit en natuur. Maar is dat wel mogelijk, vraagt ze zich af.

...........

Dan ontmoet ze de timmerman. Op slag is ze verliefd. Elke dag gaat ze naar hem toe. Elke dag raakt ze verder in de war. En vermoeid. Want ze wil worden net als de timmerman, en de mensen in het dorp. Denkt dat ze op die manier pas echt van waarde zal zijn in het dorp. Maar ze kan niet worden als de timmerman. Ze is tenslotte een bosnymf. En zij zien de vonk van het leven. Maar zijn niet vertrouwd met het werken met materie op de timmerman manier. Ze heeft het geleerd van de mensen in het dorp, maar het is niet haar natuurlijke manier.

Maar ze gaat toch elke dag naar de timmerman. Want ze houdt van hem, en wil graag bij hem zijn. Ze wil hem graag ontmoeten ergens op een plek waar beide zich fijn voelen, en hoopt dat als ze maar genoeg naar hem beweegt, hij nieuwsgierig zal worden naar haar wereld. Onderweg raakt ze zoetjesaan het contact met spirit stukje bij beetje kwijt. Denkt te voelen hoe er geen ruimt is voor haar manier van leven. Want om het dorp te kunnen leven en van waarde te kunnen zijn, moet ze worden zoals de mensen. Ze wordt steeds meer moe.

Op een dag is ze zo vermoeid, dat ze vreest dat het niet houdbaar zal zijn. Ze legt het aan de timmerman voor, en nog eens, en nog eens. Maar de timmerman weet niet hoe hij haar moet helpen met moeheid. Hij is namelijk goed in andere dingen. Dan zegt de timmerman iets belangrijks. Hij zegt: ik kan alles maken, ik wil ook alles maken wat jij wil en nodig hebt. Ik wil jou een plek geven, een thuis, een veilig onderkomen. Ik wil dingen voor je realiseren. Maar ik kan niet bedenken hoe dat er allemaal uit moet zien, hoe dat moet zijn. Dat moet jij doen.

Langzaam dringt het besef tot haar door, de betekenis van zijn woorden. Hij zegt daarmee dat zij de vonk moet zijn, de creërende kracht van het leven die vorm tot uitdrukking brengt. En dat hij die vorm dan tot uitdrukking brengt. Wees die vonk, zegt hij, en ik breng het tot uitdrukking.

sprookje

Er was eens een timmerman. Hij maakte de mooiste dingen. Ambachtsman in hart en nieren. Elke gereedschap kon hij hanteren, als hij iets voor zich zag, kon hij het maken. Knutselen noemde hij dat. Het deed zijn werk geen eer aan.

Op een dag verscheen er aan mysterieus wezen voor zijn deur. Etherisch als een elf, maar in menselijke gedaante. Ze stond daar maar te kijken en als vanzelf nodigde hij haar uit.


Elke dag kwam ze naar hem toe. Want hij was stabiel, en altijd daar. Altijd bereikbaar, altijd aanwezig, altijd bereid. En hij vond het fijn als ze kwam.

Op een dag voelde ze zich niet goed. En kwam liever niet. Bleef liever in haar eigen wereld. Hij wist: ik moet haar niet proberen te vangen of vast te houden. Daarvoor is ze te elf. Elven sterven als je ze opsluit. Niet zomaar in één keer, maar elke keer een beetje. Ze kwijnen weg, langzaam maar zeker. Verstenen tot ze bij de minste aanraking afbrokkelen en vergruizen tot stof.

down

Boh, wat nu gebeurt doet mijn hele geschiedenis veranderen. Ik sta weer down op. En heb vanzelf de neiging om onze avond van gisteren naar beneden te halen. Terwijl ik zeker wist hoe fijn het was, in het moment. Het was fijn met hem, ik voelde weer hevig de liefde. Helemaal in love. Hij dichtbij.

En toch komt gedurende de nacht een down gevoel opzetten. Ik voelde het al iets toen ik naar bed ging en gedurende de nacht - terwijl ik sliep - nog meer. Nu heb ik het koud en voel me down. En heb geen zin in hem. Geen zin in zijn wereld.

Dit doet me mijn geschiedenis in ander licht zien. Mijn depressie, en mijn gevoel naar mijn ouders.

Ik kan niet zonder mystiek en diepte in mijn leven. Ik heb dat nodig om te gedijen en tot bloei te komen. Mijn Ni slaat anders dood neer en dat is mijn primaire functie. Ik kan dus met mijn primaire functie niks binnen de relatie. Net zoals ik er niks mee kon vroeger thuis. Vandaar dat ik me niet op mijn plek voelde.

Boh, dit is nogal wat. Niet zo vreemd dat ik uitgeput raak. En down dus.

En waar ik begin van de week nog worstel met het gevoel van "mag dat?" en "zal ik er om geliefd zijn?" ....daar blijft nu onder de streep alleen nog maar de primaire behoefte over om vooral niet ziek te worden.

Dit móét in de relatie ingebracht worden. Want voor mij is dit primaire behoefte. Anders trek ik dit niet.

maan

Ik word weer verscheurd door twijfel. Vandaag voelde ik overdag al hoe mijn aandacht uitgeput raakte.Maar ik wilde hem graag zien en vasthouden. Al snel belanden we toch in bed, om makkelijk en vooral naakt te knuffelen. Ik kon niet in de sfeer komen, het ging te snel. En hij zegt dan blijven zeggen. Maar hij beseft nog altijd niet dat met het zeggen ik juist mezelf zoveel geweld aan moet doen.


Maan is down. Ze voelt hoe de twijfel wederom toegeslagen heeft. Uitgebreid heeft ze zon verteld over zichzelf. Alles in tekst naar hem overgebracht. Omdat hij dat nodig heeft. In de hoop dat hij het snapt. Haar gezien heeft in dat moment. Haar gevoeld heeft. Haar kwetsbaarheid. En daarmee haar overgave aan hem. Ze hoopte zo dat hij daarmee besloot dat hij haar zo graag wil zien. Omdat ze zo graag gezien wil worden. Om vanuit dat besluit haar tegemoet te treden. Zoals ze tegemoet getreden verdient te worden. Met aandacht voor gevoel en sfeer. Voor fijnzinnigheid.

Maar daar lijkt het niet op. En vandaag was ze te moe om die conclusie te kunnen negeren. Te gevoelig om hem te blijven begrijpen in zijn niet-ziend-heid.

Dat beseft ze het ineens: ze ziet hem in al zijn uitblinken. In zijn kwaliteiten, vaardigheden, zijn intentie, wil en ook zijn gebruiksaanwijzing.

Hij ziet haar nog altijd niet hij ziet haar kwaliteiten niet. Hij ziet dat wat zij haar mooiste kwaliteit vindt, niet als haar mooiste kwaliteit. Ze vraagt hem: ben ik niet moeilijk. Dan probeert hij haar gerust te stellen met de mededeling dat hij zelf ook moeilijk gevonden is geweest door een vorige relatie. Maar hij is helemaal niet moeilijk. En zij werd vanaf haar eerste levensdag al moeilijk gevonden.

Andersom vindt ze de wereld ook moeilijk. Hem moeilijk omdat hij haar niet ziet. Niet van haar houdt juist om die mooiste kwaliteit. Dat wat haar maan maakt.

En dan besluit ze: ik kan niet in relatie zijn als ik steeds blijf rondlopen met het gevoel moeilijk te zijn. Dat gaat ten koste van mijn gevoel van zelf. Ik moet weten dat ik geliefd ben juist om die bijzondere kwaliteit. Om dat fijnzinnige, diepzinnige en gevoelige. Om de empathie, en het intense gevoelsleven. Want die maken me juist zo mij.

Dus maakt ze pas op de plaats tot ze hier zeker van is. Dat antwoord is het eerste wat gegeven moet worden vanaf hier.

Misschien heeft Mandy toch gelijk met haar opmerking dat hij dat niet kan beantwoorden.

infj -stress en kameleon

 

 

https://itistrish.com/2015/07/29/being-an-infj-chameleon-can-be-lonely/

https://dailyoccupation.com/2017/01/31/dark-part-empathic-people-rarely-see/

tantra

https://www.nieuwetijdskind.com/tantra-is-het-tegenovergestelde-van-porno/