sinds 2012 ben ik aan het werk bij Stichting Fokus wonen. Instelling voor 24-uur zorg op maat aan huis bij mensen met een ernstige fysieke beperking die zelfstandig willen blijven wonen. Dat komt neer op adl-zorg, hand- en spandiensten en eenvoudige verpleegtechnische handelingen. Ik heb hier veel geleerd en intern een adl-certificaat gehaald. Ik voel echter al een tijdje dat ik op routine loop en dat ik toe ben aan een nieuwe uitdaging. Daarom ben ik me onlangs aan het verdiepen in mogelijkheden om een landelijk erkend diploma te halen, bij voorkeur verpleegkundige niveau 4, vanwege mijn vwo en hbo-achtergrond.
Het werken bij de mensen thuis bevalt me heel erg goed, het vraagt om afstemming en soms ook improvistaie en dat daagt me uit. Daarnaast zou ik graag meedenken en meesignaleren met en voor de cliënt, anders dan ik nu gewend ben te doen. Nu ben ik uitvoerend.
Ik zie dat u nieuwe medewerkers zoekt niveau 3, 4 en 5
donderdag 30 november 2017
woensdag 29 november 2017
dromen
Vanmorgen een droom gehad, of eigenlijk twee stukken droom en die lijken me belangrijk. Daarna wil ik vanavond mijn mail aan Menno Oosterhoff schrijven over de schizo, en mijn brief aan Samen Verder.
Ik weet namelijk helemaal niet welke plaats ik wil innemen in de diverse systemen. Of met name in die van de samenleving, mbt wonen en werken. Ook geld blijft een sluimerende kwestie...dus dat hoort allemaal bij hetzelfde vraagstuk.
Maar eerst de droom. Ik weet niet meer welke er eerst was, het was in ieder geval in een zelfde stukje slaap vanmorgen dat deze twee beelden voorbij kwamen.
Ik was vanuit mijn huidige situatie naar een vorig huis gegaan. Dat huis zag er uit als het huis in de Dommel in Deurne, maar dan groter. Er waren echter ook de omstandigheden van het huis in de volderhof, met de buren. Ik weet nog dat ik dacht: ik zit hier tijdelijk en moet gewoon nu even wat hebben, dus dit zing ik wel uit.
Even dacht ik dat Finske er bij was, maar later bleek dat toch niet. Toen was onze Jan er ineens. En ik vroeg me af hoe ik eigenlijk in dit huis kon zijn. Het was na mij immers verhuurd aan de volgende. Jan wees me op de verbouwing die had plaatsgevonden, door de woningbouwvereniging, en de schimmel die dat had veroorzaakt tegen het plafond en muren. Hij zei: ze zullen hierom wel weggegaan zijn. En ik dacht: daarom ligt het huis er leeg bij....het moet nog in orde gemaakt worden.
Ze hadden steenstrips oid tegen de muren gemaakt, het zag er ruw uit. Groen, mintgroen aan alle kanten. En ook tegels. En ik dacht: het is maar voor even, fijn om even zo'n plek voor mezelf te hebben weer. Tegelijk vond ik het verbazingwekkend dat ik met mijn sleutel binnen kon. Ik vond het niet raar dat ik die sleutel nog had trouwens, maar wel dat die nog bruikbaar bleek. En ik vroeg me af hoelang ik daar zou kunnen blijven, wanneer ze me zouden opmerken en wat er dan zou gebeuren. Want ik verbleef daar zonder toestemming. Ik was er gewoon heen gegaan, had geprobeerd binnen te komen en dat was gelukt.
Even later was ik in het huis van de Berkelstraat, en daar was ook Martin Groen. Hij pakte heel doortastend mijn hoofd tussen zijn handen en kuste me overtuigend.
Daar stopte het.
Terugkijkend zie ik hoe fijn ik woonde in de Berkelstraat. Hoe zonnig, licht en warm het daar was. Na de periode in de dommel was dit het meest thuis. De periode in de dommel was fijn vanwege het werk en de vrijheid die ik voelde.
Martin is iemand die ziet wie ik ben. En waarom houdt hij niet gewoon van mij? Wil hij niet bij mij zijn? Hij vindt me wel een mooi mens. Door iemand als hij gekust worden is als een bezegeling van wie ik ben. Gekust worden in het huis waar ik me fijn voelde, lijkt me ook symbolisch te zijn.
En hoezo verblijf ik zonder toestemming van de eigenlijke eigenaren in een vorig huis wat een mix is van fijn en kut? En noem dat dan een eigen plek....
Ik snap de betekenis niet helemaal. Dus, die mag helder worden nog.
Ik weet namelijk helemaal niet welke plaats ik wil innemen in de diverse systemen. Of met name in die van de samenleving, mbt wonen en werken. Ook geld blijft een sluimerende kwestie...dus dat hoort allemaal bij hetzelfde vraagstuk.
Maar eerst de droom. Ik weet niet meer welke er eerst was, het was in ieder geval in een zelfde stukje slaap vanmorgen dat deze twee beelden voorbij kwamen.
Ik was vanuit mijn huidige situatie naar een vorig huis gegaan. Dat huis zag er uit als het huis in de Dommel in Deurne, maar dan groter. Er waren echter ook de omstandigheden van het huis in de volderhof, met de buren. Ik weet nog dat ik dacht: ik zit hier tijdelijk en moet gewoon nu even wat hebben, dus dit zing ik wel uit.
Even dacht ik dat Finske er bij was, maar later bleek dat toch niet. Toen was onze Jan er ineens. En ik vroeg me af hoe ik eigenlijk in dit huis kon zijn. Het was na mij immers verhuurd aan de volgende. Jan wees me op de verbouwing die had plaatsgevonden, door de woningbouwvereniging, en de schimmel die dat had veroorzaakt tegen het plafond en muren. Hij zei: ze zullen hierom wel weggegaan zijn. En ik dacht: daarom ligt het huis er leeg bij....het moet nog in orde gemaakt worden.
Ze hadden steenstrips oid tegen de muren gemaakt, het zag er ruw uit. Groen, mintgroen aan alle kanten. En ook tegels. En ik dacht: het is maar voor even, fijn om even zo'n plek voor mezelf te hebben weer. Tegelijk vond ik het verbazingwekkend dat ik met mijn sleutel binnen kon. Ik vond het niet raar dat ik die sleutel nog had trouwens, maar wel dat die nog bruikbaar bleek. En ik vroeg me af hoelang ik daar zou kunnen blijven, wanneer ze me zouden opmerken en wat er dan zou gebeuren. Want ik verbleef daar zonder toestemming. Ik was er gewoon heen gegaan, had geprobeerd binnen te komen en dat was gelukt.
Even later was ik in het huis van de Berkelstraat, en daar was ook Martin Groen. Hij pakte heel doortastend mijn hoofd tussen zijn handen en kuste me overtuigend.
Daar stopte het.
Terugkijkend zie ik hoe fijn ik woonde in de Berkelstraat. Hoe zonnig, licht en warm het daar was. Na de periode in de dommel was dit het meest thuis. De periode in de dommel was fijn vanwege het werk en de vrijheid die ik voelde.
Martin is iemand die ziet wie ik ben. En waarom houdt hij niet gewoon van mij? Wil hij niet bij mij zijn? Hij vindt me wel een mooi mens. Door iemand als hij gekust worden is als een bezegeling van wie ik ben. Gekust worden in het huis waar ik me fijn voelde, lijkt me ook symbolisch te zijn.
En hoezo verblijf ik zonder toestemming van de eigenlijke eigenaren in een vorig huis wat een mix is van fijn en kut? En noem dat dan een eigen plek....
Ik snap de betekenis niet helemaal. Dus, die mag helder worden nog.
maandag 27 november 2017
betekenis
even schrijven. Afgewezen op basis van afwachtende houding bij de meeloopdag. Datgene waarvan ik tijdens het gesprek al had gezegd dat het een aandachtspunt is, daarop wijzen ze me af. Dat rammelt aan alle kanten, want ik start als leerling, dus ik moet één en ander nog leren.
Tegelijkertijd zei Diana aan de telefoon dat ik het een volgende keer gewoon weer moet proberen. Lijkt me beetje stom als ze me net me gegronde reden afwijzen....
Maar de afwijzing an sich stoort me niet, wel deze reden. Ik was net bezig met mijn plek. Ik had geconcludeerd dat mijn plek bij mij is. Dat ik in systemen waar ik een plek in krijg, de boel kan ombouwen naar bruikbaar voor mij. Ik ben het met name zelf die zich awkward voelt in het begin. Deze moet ik even onderzoeken. Ofja, mogelijk is dat gewoon onwennigheid. Mijn Fe in actie maar de boel nog niet hebben verinnerlijkt of een plek in mijn hebben kunnen geven.
Verder had ik erg mijn twijfels na het laatste gesprek om diverse redenen:
Deze laatste is ook iets om naar te kijken.
Waar ik dus aan het kijken was of ik wel een plek zou krijgen, ben ik afgewezen op het feit dat ik eerst even bekijk of ik wel een plek ga krijgen. Deze is erg symbolisch. Want ik wist zelf eigenlijk al dat ik daar niet wilde zijn, dus ik wilde er helemaal geen plek krijgen. Feitelijk zeggen ze dat ik afgewezen ben omdat ik er zelf niet zeker van was of daar wel mijn plek is. Dat klopt dus.
Even bovenstaande hier nog schrijven:
Mijn Fe geeft me allerlei info over het nieuwe systeem waar ik in zit, de ongeschreven regels, sferen, groepsdynamiek en cultuur en onbewuste drijfveren. Omdat ik die nog geen plek heb kunnen geven, kan ik mijn plaats nog niet bepalen. Mijn manier van me er toe verhouden. Maar ik voel het al wel in vroeg stadium of het klopt. Of ik er wel of niet wil zijn, en die plaats daadwerkelijk innemen. Ik heb dit heel lang verfoeid, dit me richten naar de externe wereld....maar de andere kant is dat het erg bij me past. Ik kan niet iets maken uit niks. Ik ben vooral goed in ombouwen, en kan ook alles ombouwen richting bruikbaar. Dus ook binnen bestaande systemen de plek die ik krijg en heb gewild.
Het gaat dus meer om plaats innemen dan om het krijgen. En het is me ook duidelijk dat ik eigenlijk tot nu toe steeds plek heb gekregen in systemen waar ik wilde zijn. Vanuit hoger of lager perspectief, dat maakt verder even niet uit. En omdat ik dit steeds bewuster doe, vanuit focus, kan ik steeds minder gemakkelijk plaats innemen in systemen waarvan de drijfveren ver van mijn richtlijnen af staan. Wil ik ook gewoonweg niet meer.
Dan nog dat ding rondom waarde.....want ik werd me ineens bewust van de immense onderwaardering die ik voel naar de organisatie toe. En geld begon al een vraagstuk te worden. Ik kan daar meer uithalen dan ik doe.
Tegelijkertijd heb ik het boek Vals Alarm binnen gekregen, en dat gaat me helpen bij het op waarde schatten van de schizo en aanverwante angstvallig vasthouden aan bepaalde manieren (zoals met eten).
Ik voel daarnaast de oude wens opkomen om een kliniek/hersteloord op te richten. En ik voel steeds meer het verlangen in een soort boerderijachtige keuken te vertoeven met kachel en grote houten tafel. Mijn fijne plek om te wonen. Ik zie allemaal nog niet hoe.
Maar misschien moet ik me vooral richten op dat ik het graag wil, en hoe het er uit mag zien. Ik wil overigens wel verpleegkundige zijn. Bewijsbaar. Dus, dat diploma wil ik halen. De manier mag zich komende tijd openbaren....
Tegelijkertijd zei Diana aan de telefoon dat ik het een volgende keer gewoon weer moet proberen. Lijkt me beetje stom als ze me net me gegronde reden afwijzen....
Maar de afwijzing an sich stoort me niet, wel deze reden. Ik was net bezig met mijn plek. Ik had geconcludeerd dat mijn plek bij mij is. Dat ik in systemen waar ik een plek in krijg, de boel kan ombouwen naar bruikbaar voor mij. Ik ben het met name zelf die zich awkward voelt in het begin. Deze moet ik even onderzoeken. Ofja, mogelijk is dat gewoon onwennigheid. Mijn Fe in actie maar de boel nog niet hebben verinnerlijkt of een plek in mijn hebben kunnen geven.
Verder had ik erg mijn twijfels na het laatste gesprek om diverse redenen:
- team helmond is opgeheven en ik wil graag in helmond blijven werken
- team helmond is ineens opgeheven en dat roept vraagtekens op
- ik kreeg sterk het gevoel niet op waarde geschat te worden in het laatste gesprek, en dat zijn de mensen met wie ik in de praktijk moet samenwerken.
- als ik wel door zou kunnen, zou ik nog mijn waarde in uurloon moeten bedingen, en daar zag ik erg tegenop.
Deze laatste is ook iets om naar te kijken.
Waar ik dus aan het kijken was of ik wel een plek zou krijgen, ben ik afgewezen op het feit dat ik eerst even bekijk of ik wel een plek ga krijgen. Deze is erg symbolisch. Want ik wist zelf eigenlijk al dat ik daar niet wilde zijn, dus ik wilde er helemaal geen plek krijgen. Feitelijk zeggen ze dat ik afgewezen ben omdat ik er zelf niet zeker van was of daar wel mijn plek is. Dat klopt dus.
Even bovenstaande hier nog schrijven:
Mijn Fe geeft me allerlei info over het nieuwe systeem waar ik in zit, de ongeschreven regels, sferen, groepsdynamiek en cultuur en onbewuste drijfveren. Omdat ik die nog geen plek heb kunnen geven, kan ik mijn plaats nog niet bepalen. Mijn manier van me er toe verhouden. Maar ik voel het al wel in vroeg stadium of het klopt. Of ik er wel of niet wil zijn, en die plaats daadwerkelijk innemen. Ik heb dit heel lang verfoeid, dit me richten naar de externe wereld....maar de andere kant is dat het erg bij me past. Ik kan niet iets maken uit niks. Ik ben vooral goed in ombouwen, en kan ook alles ombouwen richting bruikbaar. Dus ook binnen bestaande systemen de plek die ik krijg en heb gewild.
Het gaat dus meer om plaats innemen dan om het krijgen. En het is me ook duidelijk dat ik eigenlijk tot nu toe steeds plek heb gekregen in systemen waar ik wilde zijn. Vanuit hoger of lager perspectief, dat maakt verder even niet uit. En omdat ik dit steeds bewuster doe, vanuit focus, kan ik steeds minder gemakkelijk plaats innemen in systemen waarvan de drijfveren ver van mijn richtlijnen af staan. Wil ik ook gewoonweg niet meer.
Dan nog dat ding rondom waarde.....want ik werd me ineens bewust van de immense onderwaardering die ik voel naar de organisatie toe. En geld begon al een vraagstuk te worden. Ik kan daar meer uithalen dan ik doe.
Tegelijkertijd heb ik het boek Vals Alarm binnen gekregen, en dat gaat me helpen bij het op waarde schatten van de schizo en aanverwante angstvallig vasthouden aan bepaalde manieren (zoals met eten).
Ik voel daarnaast de oude wens opkomen om een kliniek/hersteloord op te richten. En ik voel steeds meer het verlangen in een soort boerderijachtige keuken te vertoeven met kachel en grote houten tafel. Mijn fijne plek om te wonen. Ik zie allemaal nog niet hoe.
Maar misschien moet ik me vooral richten op dat ik het graag wil, en hoe het er uit mag zien. Ik wil overigens wel verpleegkundige zijn. Bewijsbaar. Dus, dat diploma wil ik halen. De manier mag zich komende tijd openbaren....
vrijdag 24 november 2017
route
https://www.brabantzorg.net/brabantzorg/organisaties/Samen-Verder/Locaties/Samen-Verder/Verzorgende-IG-thuiszorg-Helmond/
Ik heb een raar gevoel overgehouden aan het gesprek gisteren. Het was niet fijn en omdat team Helmond is opgeheven, is mijn rare gevoel sterker geworden. Nu ik er overheen geslapen heb, is dat alleen maar sterker en kreeg ik ineens dringende behoefte om verder te zoeken. Zodoende kwam ik net uit bij Samenverder in Helmond.
Zij hebben vacatures open staan voor verpleegkundigen niveau 4. Nu heb ik het plan om daar op te reageren met het ongewone voorstel om zelf mijn studie te betalen, als ik maar in die praktijk mag werken, bijvoorbeeld startend als verzorgende en dan geleidelijk aan naar verpleegkundige. Als ik maar een goed praktijkplek heb. En dit klinkt wel goed. Beter dan dat een team in Helmond opgeheven wordt om onbekende reden, zomaar ineens. Nouja, niet zomaar ineens natuurlijk.
Het team waar ik al niet met een verpleegkundige kon meekijken. Ergens geeft het me een vreemd gevoel. En ik weet zeker dat ze me maandag pas zullen bellen. Mogelijk mag ik wel door, maar ik heb nu dit weekend om te zien of ik dit eigenlijk wel wil. Of dat ik liever in Helmond wil blijven.
Toen ik net Samenverder zag, voelde ik dat ik dat graag wil. Het klinkt als een goede organisatie. Een passende.
Ook is het dus wel goed voor me geweest om dat nieuwe doel onder woorden te brengen. Want nu voel ik steeds sterker dat dit echt mijn doel is voor komende jaren: diploma halen, doelgroep verkennen en er ervaring mee opdoen, en dan eigen kliniek starten/opzetten in een land met fijner klimaat of omgeving. Kan ook Nederland zijn, maar ik denk dat het een ander Europees land wordt. Portugal of Oostenrijk of zo.
Het voelt goed om weer een doel te hebben. Laatste jaren was dat toch al steeds verder afnemend.
Nu eerst dat diploma rondkrijgen. En ik laat het even aan dat deel van mij dat het overzicht beter heeft om te bepalen waar ik dat beste kan doen.
Vannacht in ieder geval een gemotiveerde brief maken voor Samenverder. Met de mogelijkheid om zelf de scholing te betalen. Daarmee kan ik ook direct na het behalen van het diploma weg.
Eens zien hoe dat gaat.
..
En dan denk ik nu ineens aan Fokus zelf. Misschien moet ik mijn wens eens voorleggen aan iemand die er iets in te zeggen heeft.
Ik heb een raar gevoel overgehouden aan het gesprek gisteren. Het was niet fijn en omdat team Helmond is opgeheven, is mijn rare gevoel sterker geworden. Nu ik er overheen geslapen heb, is dat alleen maar sterker en kreeg ik ineens dringende behoefte om verder te zoeken. Zodoende kwam ik net uit bij Samenverder in Helmond.
Zij hebben vacatures open staan voor verpleegkundigen niveau 4. Nu heb ik het plan om daar op te reageren met het ongewone voorstel om zelf mijn studie te betalen, als ik maar in die praktijk mag werken, bijvoorbeeld startend als verzorgende en dan geleidelijk aan naar verpleegkundige. Als ik maar een goed praktijkplek heb. En dit klinkt wel goed. Beter dan dat een team in Helmond opgeheven wordt om onbekende reden, zomaar ineens. Nouja, niet zomaar ineens natuurlijk.
Het team waar ik al niet met een verpleegkundige kon meekijken. Ergens geeft het me een vreemd gevoel. En ik weet zeker dat ze me maandag pas zullen bellen. Mogelijk mag ik wel door, maar ik heb nu dit weekend om te zien of ik dit eigenlijk wel wil. Of dat ik liever in Helmond wil blijven.
Toen ik net Samenverder zag, voelde ik dat ik dat graag wil. Het klinkt als een goede organisatie. Een passende.
Ook is het dus wel goed voor me geweest om dat nieuwe doel onder woorden te brengen. Want nu voel ik steeds sterker dat dit echt mijn doel is voor komende jaren: diploma halen, doelgroep verkennen en er ervaring mee opdoen, en dan eigen kliniek starten/opzetten in een land met fijner klimaat of omgeving. Kan ook Nederland zijn, maar ik denk dat het een ander Europees land wordt. Portugal of Oostenrijk of zo.
Het voelt goed om weer een doel te hebben. Laatste jaren was dat toch al steeds verder afnemend.
Nu eerst dat diploma rondkrijgen. En ik laat het even aan dat deel van mij dat het overzicht beter heeft om te bepalen waar ik dat beste kan doen.
Vannacht in ieder geval een gemotiveerde brief maken voor Samenverder. Met de mogelijkheid om zelf de scholing te betalen. Daarmee kan ik ook direct na het behalen van het diploma weg.
Eens zien hoe dat gaat.
..
En dan denk ik nu ineens aan Fokus zelf. Misschien moet ik mijn wens eens voorleggen aan iemand die er iets in te zeggen heeft.
woensdag 22 november 2017
nieuw doel
Morgen heb ik het tweede en laatste gesprek van de selectieprocedure. Dan weet ik maandag uiterlijk hoe het verder gaat. En hoewel ik het wel wat spannend vind om dit nu al zo te scrhijven, zie ik ineens de nieuwe route verschijnen, van komende periode. En hoe oude wens en doel weer actueel wordt.
Ik laat me opleiden tot verpleegkundige. Of dat niveau 4 of 5 gaat zijn, weet ik op dit punt nog niet. Onderweg ga ik me verdiepen in wat mijn voorkeursdoelgroep is. Of dat gehandicapten zijn (denk het niet) of terminalen of mogelijk bijvoorbeeld mensen met anorexia en andere psychiatrische/psychosomatische ziektebeelden. Dit laatste ziet er vanaf deze plek het meest voor de hand liggend uit voor het doel wat ik me 20 jaar geleden stelde: een hersteloord/kliniek met bewustwording.
Ik zag m ineens toen ik de docu zag Emma wil leven, over anorexia met een kliniek/hersteloord in Portugal. Als ik gediplomeerd én ervaren ben, kan ik me succesvol vestigen waar ik maar wil. Het vernieuwde genezen/herstellen waarbij bewustwording rondom lichaam en geest een belangrijke rol speelt heeft de toekomst.
Het voelt goed om dit zo te zien. Hiermee heb ik een heel nieuw en groot doel voor de komende periode. Eén waarmee ik jaren vooruit kan. Dat is superfijn.
Als de route mbt werk en leren rond is en helder, ga ik mijn wonen er op aansluiten. Even zien hoe dat dan zal zijn. Dit is echt heel fijn.
Ik laat me opleiden tot verpleegkundige. Of dat niveau 4 of 5 gaat zijn, weet ik op dit punt nog niet. Onderweg ga ik me verdiepen in wat mijn voorkeursdoelgroep is. Of dat gehandicapten zijn (denk het niet) of terminalen of mogelijk bijvoorbeeld mensen met anorexia en andere psychiatrische/psychosomatische ziektebeelden. Dit laatste ziet er vanaf deze plek het meest voor de hand liggend uit voor het doel wat ik me 20 jaar geleden stelde: een hersteloord/kliniek met bewustwording.
Ik zag m ineens toen ik de docu zag Emma wil leven, over anorexia met een kliniek/hersteloord in Portugal. Als ik gediplomeerd én ervaren ben, kan ik me succesvol vestigen waar ik maar wil. Het vernieuwde genezen/herstellen waarbij bewustwording rondom lichaam en geest een belangrijke rol speelt heeft de toekomst.
Het voelt goed om dit zo te zien. Hiermee heb ik een heel nieuw en groot doel voor de komende periode. Eén waarmee ik jaren vooruit kan. Dat is superfijn.
Als de route mbt werk en leren rond is en helder, ga ik mijn wonen er op aansluiten. Even zien hoe dat dan zal zijn. Dit is echt heel fijn.
donderdag 9 november 2017
waardering
Vandaag meeloopochtend. Ik heb een heuse schok doorgemaakt. Zag hoe licht en ontspannen het werk bij zuidzorg. Of hoe zwaar het mijne bij fokus. En dan te bedenken dat als ik die jaren school doorloop, wat ik leuk vind - weer leren, ik niveau 4 diploma heb, hetzelfde werk zal doen als de verzorgende van vandaag, wat dus nog altijd stukken lichter is als ik nu doe bij fokus....en daar dan minimaal 15 euro per uur voor krijg.
Waar ik 5 jaar geleden hetzelfde zware werk als nu deed en daar 8,80 voor kreeg. Bijna de helft. Waar ik ook nog eens bij uitgescholden werd. Belachelijk.
Het doet me denken aan het etentje met de broers en zus. Hoe moeilijk ik het had, zichtbaar ook voor in ieder geval zus en schoonzus. En hoe er niks van hun kant naar mij toe komt.
Het contrast met Yolande dan weer van de healing touch.
Ook ronald die ik vandaag zag, die de oude energie vertegenwoordigt. Ikke hard aan het werk - want dat is mijn natuur - en hij: niks. Maar ook geen waardering voor het harde werk.
Dat lijkt me voldoende te zijn geweest. Dat wil ik loslaten.
Er is ook nog iets met geld. Want ik heb vandaag de auto voor 400 euro laten maken. Het maakte me niet echt uit. Maar ik voel wel hoe ik tegoed wil opbouwen. En echt op minstens hetzelfde inkomensniveau wil blijven als ik nu zit. Dus dat moet afspreekbaar zijn.
Maar jezus zeg...hoe peanuts het werk wat er aan komt.
Waar ik 5 jaar geleden hetzelfde zware werk als nu deed en daar 8,80 voor kreeg. Bijna de helft. Waar ik ook nog eens bij uitgescholden werd. Belachelijk.
Het doet me denken aan het etentje met de broers en zus. Hoe moeilijk ik het had, zichtbaar ook voor in ieder geval zus en schoonzus. En hoe er niks van hun kant naar mij toe komt.
Het contrast met Yolande dan weer van de healing touch.
Ook ronald die ik vandaag zag, die de oude energie vertegenwoordigt. Ikke hard aan het werk - want dat is mijn natuur - en hij: niks. Maar ook geen waardering voor het harde werk.
Dat lijkt me voldoende te zijn geweest. Dat wil ik loslaten.
Er is ook nog iets met geld. Want ik heb vandaag de auto voor 400 euro laten maken. Het maakte me niet echt uit. Maar ik voel wel hoe ik tegoed wil opbouwen. En echt op minstens hetzelfde inkomensniveau wil blijven als ik nu zit. Dus dat moet afspreekbaar zijn.
Maar jezus zeg...hoe peanuts het werk wat er aan komt.
maandag 6 november 2017
zaterdag 4 november 2017
introvert
Etentje gehad met broers en zussen. Dat heeft al heel veel opgehelderd mbt geluid en aandacht. Even op een rij zetten. Want morgen is dat mee te nemen in mijn gesprek met Annet. Mooi hoe dat zo georkestreerd wordt.
Naar de griek. Heel erg druk binnen en veel lawaai. Het komt direct op me af als ik binnenkom.
Het lawaai dringt zich aan me op, ik kan er niks tegen doen. Mijn tinnitus speelt daardoor heel erg op. Ik heb dus herrie van buitenaf en van binnenuit. Al gauw voel ik me verdoofd, want al die input voelt als een metersdikke dichte wattenmist/muur die me omhult.
Dan zijn we met zessen en gaat het gesprek alleen over smalltalk. Wat me op zichzelf al uitput, maar dit nog naast het verdoofde gevoel wat ik heb door het lawaai. Niet alleen verdoofd maar ook drained. Alles kost energie. Als me dan ook nog een nietszeggende vraag gesteld wordt waar ik antwoord op moet geven, mijn aandacht dus gestuurd wordt naar informatie die me alleen maar meer energie kost, en ik moet naast dit allemaal nog antwoord gaan geven.....dan voelt dit als antwoord geven op een moeilijk wiskundig probleem na het lopen van de kennedymars, als je net binnen bent gekomen.
Alle geluidsprikkels kosten me energie, alle oppervlakkige (lees: adrenaline-) talk kost me energie, alle moeten nadenken over gesloten vragen kost me energie, alle informatie zoeken uit mijn lange termijn geheugen kost me energie, alle informatie moeten omzetten naar verbale tekst kost me bakken energie......en nergens kan ik opladen.
En dan baal ik onder de streep misschien nog wel het meest van het feit dat ik dit gewoon allemaal niet kan. Ik kan niet "gezellig meedoen". Ik kan niet mee met dit gebeuren. En als ik dat niet kan, dan moet ik dus naar huis gaan en dan ben ik alleen. Eenzaam.
Ik besef ineens dat dit steeds de beweging is geweest. Ma eiste alle aandacht op, wilde ook steeds aandacht. Ik kon dat niet. Er zat niks anders op dan me terug trekken. Maar dan was ik dus "ongezellig". En ook alleen. Eenzaam dus. Geen beweging mijn kant op.
Dit laatste is terugkerend fenomeen. Ook met de mannen. Met nu de laatste weer, die zo'n beetje heer en meester is daarin: Ronald. Maar binnen de familie dus ook heel sterk.
Pa en ma zeggen dat ook gewoon letterlijk zo. ze vinden dat gewoon. Dat wij de beweging naar hun moeten maken. En andersom hoeft niet. Zo hoort dat. Maar die beweging kost me dus bakken energie, niet vanwege de beweging, maar vanwege de aandacht die het opeist. Los van dat ons ma de aandacht opeist, is ze ook nog eens extravert. En ik op sommige punten extreem introvert. En gevoelig dus.
Nu ben ik aanwezig gebleven. Het was mogelijk omdat er veel te zien was, en ik daar mijn aandacht op kon richten. Anders was het heel erg moeilijk geworden. Als ik had moeten blijven en "gezellig" had moeten meedoen. Zonder andere opties. Nu was er eten, en drukte.
Maar ze hebben wel gezien hoe verdoofd ik raakte, of in ieder geval me niet goed voelde. Niet omdat ik niet wilde. Niet omdat ik er een mening over had. Niet omdat ik er niet bij wilde zijn.
Het gebeurt gewoon, het overkomt me, omdat er teveel gebeurt waar ik niks tegen kan doen. En mijn aandacht volledig uitgeput raakt.
Ik denk dat dit gevoel getriggerd wordt door mensen die aandacht opeisen met hun herrie. Het triggert het gevoel er niks tegen te kunnen doen en de enige andere optie, die ik daar in kan verzinnen: eenzaamheid. Die ik ook helemaal niet wil.
Maar ook besef ik dat zelf geluid maken niet eens het antwoord is, en waarom dat me uitput. Niet alleen omdat het vechten is, maar nu weer voelde ik hoeveel energie het me eigenlijk kost en dat ik niet eens de puf heb om te uiten, laat staan verbaal te teksten. Verbaal kost me sowieso al enorm.
Ik realiseerde me ook dat alle aandacht op smalltalk en onbetekenende shit, die me dus geen energie oplevert, me zo uitgeput heeft bij Ronald. Naast alle duwen en trekken om het contact meer diepgang te doen hebben. Want de diepgang levert energie op.
Denk ook dat dit het is wat me zo veel energie kost in het werk. Nu ik tegenwoordig alleen nog maar op routine loop.
En daarom kost zoiets als een zweethut me fysiek wel veel energie, maar qua aandacht niet. Alle aandacht die er gevraagd wordt voor tekst is betekenisvol. Met diepte. Dieper gevoel. Voorbij de adrenaline. Behalve als iemand dus onzin gaat uitkramen. Maar verder is het dus energie gevend.
Misschien moet ik altijd zorgen voor iets om mijn aandacht op te richten als me weer zoiets overkomt.
Morgen maar eens verder over praten.
Even het stukje van de bewuzt-site over introversie nog eens bekeken. Over gedeprimeerd en angstig raken bijvoorbeeld.
In verschillende studies en onderzoeken is gebleken dat het bloed van introverten en extraverten verschillende routes in de hersenen volgt. Ook is vastgesteld dat er bij introverten meer bloed naar de hersenen stroomt dan bij extraverten.
Het bloed van intro- en extraverten beweegt zich via verschillende circuits, en ieder circuit heeft een andere neurotransmitter nodig.
Het gaat hierbij om de twee systemen van ons autonoom zenuwstelsel, het sympathische zenuwstelsel en het parasympathisch zenuwstelsel. Het eerste is actief als we vol gas moeten of willen. Het tweede als we gas terug nemen en ontspannen.
Extraverten blijken weinig gevoelig voor dopamine en hebben er toch grote hoeveelheden van nodig. Hoe komen ze er dan aan? De hersenen geven kleine beetjes af. Maar extraverten hebben vooral ook nog adrenaline nodig. Die wordt afgescheiden doordat het sympathisch zenuwstelsel de hersenen aanzet tot het aanmaken van dopamine. Dus, hoe actiever de extravert is, des te vaker scoort hij een goed gevoel en des te meer dopamine komt er vrij. Extraverten voelen zich goed wanneer ze ergens naar toe kunnen en mensen ontmoeten. Bij hen is het sympathisch zenuwstelsel dominant.
Introverten daarentegen zijn uitermate gevoelig voor dopamine. Ze voelen zich snel overprikkeld wanneer ze teveel krijgen. Ze gebruiken een totaal andere transmitter, namelijk acetylcholine, voor de routes door de hersenen die zij het meest aanspreken. Acetylcholine is een belangrijke transmitter die bij veel vitale functies in hersenen en andere delen van het lichaam op de proppen komt. De stof heeft invloed op aandacht en leren - vooral leren door ondervinden -, heeft invloed op het vermogen om kalm maar alert te blijven en op het vermogen om het langetermijngeheugen aan te spreken. Bovendien heeft het invloed op willekeurige bewegingen en stimuleert het een goed gevoel tijdens het denken en voelen.
Kortom, introverten hebben een strikte hoeveelheid dopamine nodig - niet te veel en niet te weinig - en een behoorlijke dosis acetylcholine. Daarmee blijven ze rustig en raken ze niet gedeprimeerd of angstig. Bij hen is het parasympathisch zenuwstelsel dominant.
Naar de griek. Heel erg druk binnen en veel lawaai. Het komt direct op me af als ik binnenkom.
Het lawaai dringt zich aan me op, ik kan er niks tegen doen. Mijn tinnitus speelt daardoor heel erg op. Ik heb dus herrie van buitenaf en van binnenuit. Al gauw voel ik me verdoofd, want al die input voelt als een metersdikke dichte wattenmist/muur die me omhult.
Dan zijn we met zessen en gaat het gesprek alleen over smalltalk. Wat me op zichzelf al uitput, maar dit nog naast het verdoofde gevoel wat ik heb door het lawaai. Niet alleen verdoofd maar ook drained. Alles kost energie. Als me dan ook nog een nietszeggende vraag gesteld wordt waar ik antwoord op moet geven, mijn aandacht dus gestuurd wordt naar informatie die me alleen maar meer energie kost, en ik moet naast dit allemaal nog antwoord gaan geven.....dan voelt dit als antwoord geven op een moeilijk wiskundig probleem na het lopen van de kennedymars, als je net binnen bent gekomen.
Alle geluidsprikkels kosten me energie, alle oppervlakkige (lees: adrenaline-) talk kost me energie, alle moeten nadenken over gesloten vragen kost me energie, alle informatie zoeken uit mijn lange termijn geheugen kost me energie, alle informatie moeten omzetten naar verbale tekst kost me bakken energie......en nergens kan ik opladen.
En dan baal ik onder de streep misschien nog wel het meest van het feit dat ik dit gewoon allemaal niet kan. Ik kan niet "gezellig meedoen". Ik kan niet mee met dit gebeuren. En als ik dat niet kan, dan moet ik dus naar huis gaan en dan ben ik alleen. Eenzaam.
Ik besef ineens dat dit steeds de beweging is geweest. Ma eiste alle aandacht op, wilde ook steeds aandacht. Ik kon dat niet. Er zat niks anders op dan me terug trekken. Maar dan was ik dus "ongezellig". En ook alleen. Eenzaam dus. Geen beweging mijn kant op.
Dit laatste is terugkerend fenomeen. Ook met de mannen. Met nu de laatste weer, die zo'n beetje heer en meester is daarin: Ronald. Maar binnen de familie dus ook heel sterk.
Pa en ma zeggen dat ook gewoon letterlijk zo. ze vinden dat gewoon. Dat wij de beweging naar hun moeten maken. En andersom hoeft niet. Zo hoort dat. Maar die beweging kost me dus bakken energie, niet vanwege de beweging, maar vanwege de aandacht die het opeist. Los van dat ons ma de aandacht opeist, is ze ook nog eens extravert. En ik op sommige punten extreem introvert. En gevoelig dus.
Nu ben ik aanwezig gebleven. Het was mogelijk omdat er veel te zien was, en ik daar mijn aandacht op kon richten. Anders was het heel erg moeilijk geworden. Als ik had moeten blijven en "gezellig" had moeten meedoen. Zonder andere opties. Nu was er eten, en drukte.
Maar ze hebben wel gezien hoe verdoofd ik raakte, of in ieder geval me niet goed voelde. Niet omdat ik niet wilde. Niet omdat ik er een mening over had. Niet omdat ik er niet bij wilde zijn.
Het gebeurt gewoon, het overkomt me, omdat er teveel gebeurt waar ik niks tegen kan doen. En mijn aandacht volledig uitgeput raakt.
Ik denk dat dit gevoel getriggerd wordt door mensen die aandacht opeisen met hun herrie. Het triggert het gevoel er niks tegen te kunnen doen en de enige andere optie, die ik daar in kan verzinnen: eenzaamheid. Die ik ook helemaal niet wil.
Maar ook besef ik dat zelf geluid maken niet eens het antwoord is, en waarom dat me uitput. Niet alleen omdat het vechten is, maar nu weer voelde ik hoeveel energie het me eigenlijk kost en dat ik niet eens de puf heb om te uiten, laat staan verbaal te teksten. Verbaal kost me sowieso al enorm.
Ik realiseerde me ook dat alle aandacht op smalltalk en onbetekenende shit, die me dus geen energie oplevert, me zo uitgeput heeft bij Ronald. Naast alle duwen en trekken om het contact meer diepgang te doen hebben. Want de diepgang levert energie op.
Denk ook dat dit het is wat me zo veel energie kost in het werk. Nu ik tegenwoordig alleen nog maar op routine loop.
En daarom kost zoiets als een zweethut me fysiek wel veel energie, maar qua aandacht niet. Alle aandacht die er gevraagd wordt voor tekst is betekenisvol. Met diepte. Dieper gevoel. Voorbij de adrenaline. Behalve als iemand dus onzin gaat uitkramen. Maar verder is het dus energie gevend.
Misschien moet ik altijd zorgen voor iets om mijn aandacht op te richten als me weer zoiets overkomt.
Morgen maar eens verder over praten.
Even het stukje van de bewuzt-site over introversie nog eens bekeken. Over gedeprimeerd en angstig raken bijvoorbeeld.
In verschillende studies en onderzoeken is gebleken dat het bloed van introverten en extraverten verschillende routes in de hersenen volgt. Ook is vastgesteld dat er bij introverten meer bloed naar de hersenen stroomt dan bij extraverten.
Het bloed van intro- en extraverten beweegt zich via verschillende circuits, en ieder circuit heeft een andere neurotransmitter nodig.
Het gaat hierbij om de twee systemen van ons autonoom zenuwstelsel, het sympathische zenuwstelsel en het parasympathisch zenuwstelsel. Het eerste is actief als we vol gas moeten of willen. Het tweede als we gas terug nemen en ontspannen.
Extraverten blijken weinig gevoelig voor dopamine en hebben er toch grote hoeveelheden van nodig. Hoe komen ze er dan aan? De hersenen geven kleine beetjes af. Maar extraverten hebben vooral ook nog adrenaline nodig. Die wordt afgescheiden doordat het sympathisch zenuwstelsel de hersenen aanzet tot het aanmaken van dopamine. Dus, hoe actiever de extravert is, des te vaker scoort hij een goed gevoel en des te meer dopamine komt er vrij. Extraverten voelen zich goed wanneer ze ergens naar toe kunnen en mensen ontmoeten. Bij hen is het sympathisch zenuwstelsel dominant.
Introverten daarentegen zijn uitermate gevoelig voor dopamine. Ze voelen zich snel overprikkeld wanneer ze teveel krijgen. Ze gebruiken een totaal andere transmitter, namelijk acetylcholine, voor de routes door de hersenen die zij het meest aanspreken. Acetylcholine is een belangrijke transmitter die bij veel vitale functies in hersenen en andere delen van het lichaam op de proppen komt. De stof heeft invloed op aandacht en leren - vooral leren door ondervinden -, heeft invloed op het vermogen om kalm maar alert te blijven en op het vermogen om het langetermijngeheugen aan te spreken. Bovendien heeft het invloed op willekeurige bewegingen en stimuleert het een goed gevoel tijdens het denken en voelen.
Kortom, introverten hebben een strikte hoeveelheid dopamine nodig - niet te veel en niet te weinig - en een behoorlijke dosis acetylcholine. Daarmee blijven ze rustig en raken ze niet gedeprimeerd of angstig. Bij hen is het parasympathisch zenuwstelsel dominant.
donderdag 2 november 2017
cravings
Boh, ik heb weer enorme cravings. Ik voel ook aan andere dingen dat mijn hormonen pieken.
Van de week kreeg ik de boodschap dat ik mijn overtuigingen met betrekking tot eten en gewicht opnieuw moest bezien.
Nu besef ik hoe groot het effect is geweest van de hormonen op mijn eetgedrag en gewicht. En ik besef dat je dus foutieve overtuigingen kunt aannemen op basis van onvolledige informatie (in dit geval over eten en wat wel en wat niet enzo). Maar dat je die foutieve overtuigingen vervolgens wel blijft uitleven.
Gisteren kreeg ik de boodschap dat ik het vertrouwen moet ontwikkelen dat de dingen en situaties zich zullen gaan voegen naar wat ik wil. Op aards niveau. Dat betekent eigenlijk alle foutieve overtuigingen achter me laten, of mogelijk gewoon alle beperkende overtuigingen laten voor wat ze zijn en me gewoon richten op wat ik wil.
Op gebied van mijn lichaam, wonen, werken en inkomen en fijne contacten met anderen. Mogelijk ook nog relatie, hoewel ik daar nu niet zo veel trek in heb.
Op dit moment heeft vooral mijn lichaam, voorbij de overgang en werk/inkomen en wonen de aandacht.
...........
En ik heb een supplement gehaald om mijn lichaam te ondersteunen tijdens dit laatste stuk van de overgang. Dat voelt wel goed. Al is het maar om de erkenning.
Van de week kreeg ik de boodschap dat ik mijn overtuigingen met betrekking tot eten en gewicht opnieuw moest bezien.
Nu besef ik hoe groot het effect is geweest van de hormonen op mijn eetgedrag en gewicht. En ik besef dat je dus foutieve overtuigingen kunt aannemen op basis van onvolledige informatie (in dit geval over eten en wat wel en wat niet enzo). Maar dat je die foutieve overtuigingen vervolgens wel blijft uitleven.
Gisteren kreeg ik de boodschap dat ik het vertrouwen moet ontwikkelen dat de dingen en situaties zich zullen gaan voegen naar wat ik wil. Op aards niveau. Dat betekent eigenlijk alle foutieve overtuigingen achter me laten, of mogelijk gewoon alle beperkende overtuigingen laten voor wat ze zijn en me gewoon richten op wat ik wil.
Op gebied van mijn lichaam, wonen, werken en inkomen en fijne contacten met anderen. Mogelijk ook nog relatie, hoewel ik daar nu niet zo veel trek in heb.
Op dit moment heeft vooral mijn lichaam, voorbij de overgang en werk/inkomen en wonen de aandacht.
...........
En ik heb een supplement gehaald om mijn lichaam te ondersteunen tijdens dit laatste stuk van de overgang. Dat voelt wel goed. Al is het maar om de erkenning.
Abonneren op:
Posts (Atom)
-
Rondom het vuur Als we samen bij het vuur Kijkend in de vlammen Marshmallows warm maken Ons warm en geborgen voelen En veilig genoeg om ons...
-
vandaag met Johan was natuurlijk compleet anders dan verwacht. Echt helemaal uit de droom geholpen. Hij was schreeuwerig, grof gebekt en ha...
-
Inmiddels al weer een half jaar geleden dat ik schreef hier. Een half jaar en veel nieuwe inzichten en veranderingen verder. 5 maanden on...
