wachten op respons

Vanmorgen dus de lange app verstuurd. Het was goed, ik heb het goed gedaan. Als ik lees, zie ik alleen een mooie boodschap. Maar wederom heb ik in angst de dag doorgebracht. Het gevoel te veel te zijn blijft opkomen. Geen respons krijgen is dan ook het ergste wat kan gebeuren.

Inmiddels zie ik wel hoe ik als meisje gewoon de afwijzing niet kon begrijpen. Ik kon ook niet begrijpen waarom de anderen geen fijn samen wilden realiseren. Eigenlijk vind ik die nog steeds onbegrijpelijk, maar ik weet dat het inderdaad niet bij iedereen de wens is. Of mogelijk willen mensen wel geluk realiseren, maar wat er voor nodig is niet doen of ondergaan. 

Dat kan gewoon. Onbegrijpelijk, maar het kan.

Nu zag ik net het blog over het sterven van meneer vd B in januari. Daar kwam hij ook al in voor. Nu heb ik weer de behoefte om ook dat te delen. De behoefte aan delen is zo sterk, bijna onbedwingbaar. Maar als ik dat doe, dan is het gevoel te veel te zijn morgen nog erger. 

Beter eerst wachten of er überhaupt respons komt.

Ik realiseer me wel dat het idee te veel te zijn, in beide betekenissen, eigenlijk een reactie is op het oorspronkelijke verdriet rondom de afwijzing en het niet begrijpen daarvan: dan moet het wel aan mij liggen...zoiets. De oplossing wordt dan iets aan jezelf te veranderen, maar dat heeft in ieder geval niet geleid tot het fijne samen. Zoveel is duidelijk. Daarom ook moet ik hier doorheen, maar moeilijk vind ik het wel.

Nu hoop ik dat hij in zijn zorgzaamheid wel de beweging naar mij kan maken. Al is het maar enige geruststelling te bieden. En wat wil ik graag dat blog met hem delen, voel ik....

oefen uitnodiging

Heej, ik zit nog een beetje te denken, nu ik weer af en toe aan het werk ben (zo meteen ochtendroute) en binnenkort mijn eindwerkstukken van school moet gaan verdedigen - en dan dus eindelijk dat diploma zal hebben. 😊 Het gaat het einde van een tijdperk in mijn leven markeren, dat voel ik aan mijn water. En wat ben ik daar aan toe, zeg! 

Eén van die werkstukken gaat over de zorgrelatie. Ik heb er onderzoek naar gedaan onder de cliënten. Heel mijn ziel en zaligheid zit in die stukken van mijn portfolio.

Ik ben goed in afstemmen, maar vooral mijn eerste jaren in de zorg, bij Fokus, waren best moeilijk als het ging om interactie. Ik wil echter niks liever dan echt verbinding - vandaar ook mijn inzoomen op het hart en wensen enzo. Bij Fokus heb ik ontzettend veel geleerd over mezelf, mijn eigen kwetsbare plekken, mijn vroegere maniertjes om die kwetsbare plekken zogenaamd dan te beschermen, gedrag wat ik in reflex vertoonde als ik geraakt was en ook over wat wel en niet werkt in interactie.

Anyways, waar ik naar toe wilde: jij zegt dat het soms misgaat bij jou in interactie. Ik snap wat je bedoelt, de laatste keer ging het ook ergens mis tussen jou en mij, toen ik op de tafel lag. Je zei dat je direct was, maar direct is mijns inziens niet waar het op misgaat. Directheid kan ik prima handelen. Ondertussen heb ik wel een idee waar het wel in zit, en het doet me denken aan mijn eerste jaren bij Fokus. Misschien kan ik door middel van mijn gezichtspunt meer inzicht geven in wat je zoal oproept met bepaalde houding/opmerkingen, én je vertellen hoe ik sommige dingen in zulke gevallen aanpak. Hoeft niet als je niet wil, maar het komt zo in me op.

Ria noemde jou "unne fijne mens". Daar heeft ze gelijk in. Ik denk alleen dat je niet helemaal tot je recht komt. Waardoor je zorgzaamheid soms wat wegvalt in de ruis.

Ik ben me er van bewust dat ik nu ineens erg de diepte in ga, maar dat is dus wat ik graag doe. Je kunt het negeren als je wil, even goede vrienden. Dat ben ik gewend ook. 

Mensen vinden het meestal niet zo fijn als ik recht door de jungle naar het hart ga. Dan kom ik ineens veel te dichtbij. Veel mensen vinden dat maar niks en weren dan af. Ik heb dat heel lang opgevat als een directe afwijzing op mijn wezen, wat het misschien ook wel was eigenlijk. Want het geeft wel weer wie ik ben in de kern. En raakt me in mijn grootste wens: fijn samen. Wat gaat over open zijn zonder terughoudendheid.

Alleen in de zorg kan ik dat wel uitleven, meest nog omdat ik me er van bewust ben dat ik de ander op zijn kwetsbaarst tref: hulpbehoevend, afhankelijk en naakt. Ik kan niet anders dan daar heel zorgvuldig mee omgaan. Dan vinden mensen het fijn als ik me gevoelig opstel. 

In het dagelijks leven heb ik veelvuldig de ervaring dat ik te intens gevonden word, te diep, te complex, te gevoelig...enz. Teveel van dat al. De reacties die ik dan kreeg voelden dus als een directe afwijzing op alles wat ben. En dat heeft me in het verleden, tot voor kort dus, ingehouden doen zijn over mijn eigen hart en -wensen. Vandaar mijn sorry's en zoeken naar of het mag en okay is. 

Dat ligt achter me inmiddels, ik heb er zomaar ineens een nieuw besluit in kunnen nemen, mede door de ruimte die jij geboden hebt. Ook daarvoor dank. Maak je dan ook vooral geen zorgen meer over hoe jouw boodschap aankomt bij mij. Dat zit wel goed.

Vandaag heb ik gezocht naar een manier om aerial silk acrobatiek te gaan doen. Gisteren zag ik in de sportschool weer die zijden doek hangen aan het plafond. Blijkbaar is die van een meisje dat een soort luchtacrobatiek doet. Ik heb haar eens zien trainen, ik vind het prachtig. Ikke zoeken naar een manier om dat ergens in de buurt te doen: blijkt dat de kdo in Deurne dat aanbiedt. Daar heb ik vroeger geturnd!! Ik ga er maar eens kijken tijdens een les. Wars van alle gevestigde ideeën rondom te oud zijn en meer van dat soort shit. 

En wat betreft dansen: ik wil vanzelf bewegen als ik muziek echt helemaal binnen laat komen. Je hebt gezien hoe ik beweeg, dat gaat dus erg soepel - vooral nu mijn heup weer meedoet 😏 "Onvermoede talenten" zeiden mensen wel eens als ze dat niet van me wisten en me dan zo zagen. Bijvoorbeeld op een discofeest van het werk. Heerlijk. Maar ik heb het nooit gecultiveerd, het voelt gewoon als expressie geven aan wat er in me opkomt aan beleving, middels mijn lichaam en beweging. Snap je? En ook dat deed ik eigenlijk alleen nog maar binnen de veilige 4 muren van mijn kleine huisje.

Op die gevoelige versie van "Both sides now" komt er dan een intens ballet-achtig gevoeletje opborrelen. Terwijl ik dat helemaal niet echt persé zo goed kan, maar het komt dan wel uit mijn tenen...
Overigens weet verder niemand dat van mij, van dat liedje. Zelfs niemand binnen het gezin.

Goed, waarom vertel ik je dit allemaal? Misschien meest nog omdat ik er bij jou de ruimte voor voel, en ik het fijn vind om helemaal gekend te zijn. Ik bedoelde je eigenlijk alleen uit te nodigen voor eventuele feedback. Vorige keer, toen ik stopte met de fysiotherapie in december...kwam er een evaluatieformulier. Daarop heb ik - heel kort door de bocht - als aandachtspunt iets geschreven wat betrekking had op de interactie en wat er in misging destijds volgens mij (weet je misschien niet meer, en maakt ook niet uit verder). Ik was daar te kort door de bocht - zelf in slechte doen in een moeilijke periode.

Omdat je laatst benoemde dat je dus ook gaat voor de fijne uitwisseling met de ander, moet ik er steeds aan denken. 

boodschap van afwijzing

 Ik zie ineens hoe bij hem dezelfde thematiek aan de orde is mbt interactie met anderen. Ik ben daarin echter al wel enkele stappen voor.  Wel voelde ik vanmorgen sterk de drang om het hem terug te geven, maar voelde ook dat het nog niet het juiste moment was. Ik besloot dat ik moest wachten tot minimaal maandag. Nu is het einde middag, en voel ik die drang ineens niet meer.

Ik zag wel hoe hij snel dingen erg persoonlijk opvat, als ik aangeef dat een oefening die hij heeft bedacht voor mij, niet zo fijn voor mij is nu, en ik breng dat niet heel subtiel, dan reageert hij vanuit verweer, alsof ik hem zelf heb afgewezen. Dat sluit direct aan op wat hij zelf al aangeeft over interactie en wat ik verder nog van hem weet, heb gezien en begrepen.

Ik wil hem graag feedback geven daarop, maar het lijkt vooralsnog niet het juiste moment. Benieuwd of dat er dan nog wel gaat komen.

Wel weet ik eigenlijk zeker dat hij geen actie naar mij persoonlijk zal ondernemen, zolang hij niet heel erg zeker is van zijn zaak en dat ik hem niet zal afwijzen of dat ik niet zal reageren vanuit dat hij het niet goed doet. Hij zet die stappen naar buiten niet. Hij wordt gevraagd, dat is zijn methode om toch dingen te realiseren. En hij gaat in op vragen. Grappig, want hierin doen we tegengesteld. Graag zou ik tot meer wederkerigheid komen, meer balans in de beweging.

Vanmorgen voelde ik veel verdriet omtrent dit thema bij hem. Ik weet zeker dat hij niet tot zijn recht komt op dit moment her en der. Taken for granted, komt in me op in alles wat hij eigenlijk allemaal doet voor de ander. Tegelijkertijd levert zijn reageren vanuit het verweer ook echt jeuk op, want hij reageert ook met directe afwijzing....terwijl de oorspronkelijke boodschap naar hem er geen is van afwijzing. Dat maakt het nogal klote.

Typisch ook dat dit opkwam nadat ik de nieuwe primary voor mezelf gisteren op papier (onder woorden) had gezet. Het is een gedeelde secondary.

Okay, dan bedenk ik nu een nieuwe, om een volgende stap in de uitwisseling tussen hem en mij mogelijk te maken. Een stap verder in verbinding.

Nouja, dat dus: we zetten een volgende stap naar meer en diepere verbinding.

geliefd

 Okay, daar sta ik dan. Op dat punt waar ik vroeger besloot om een wens in schizo uit te gaan leven.

De wens klinkt ongeveer als volgt: Ik ben geliefd en wil/kan niet meer gemist worden door hem, die ik liefheb.

Omdat het niet mogelijk was dit uit te leven, ging het underground. En daarmee alle expressie van gevoel middels het lichaam en muziek.
Waarom toch heb ik die manier van uiten niet verder ontwikkeld?

Waarom clownen, muziek maken, zingen, ballet, dansen alleen maar tussen de 4 muren, en in de wereld slechts schoorvoetend proberen? Om na een voorzichtige start eigenlijk maar gewoon direct weer te stoppen. Ja, ik snap die wel. Daar zit heel mijn ziel en zaligheid dan in en dat was juist not done. 

Nu sta ik dus in liefde weer op dat punt, dat ik zeg: ik wil meer dan dat halve uur in de week. Nu wordt het dus spannend. Want ik wil dat wat ik in schizo uitleef overhevelen naar real life interactie.

Er zit een groot verlangen om me te uiten op die manier in het bijzijn van die ander, dit van mij te delen met hem. Dus....zal ik geliefd zijn en niet meer gemist willen worden door hem, die ik lief wil hebben?

Want inmiddels is heel duidelijk dat het mag, welkom is, bijzonder en ook gewenst (deze laatste is meer conclusie op basis van signaal, dan een gegeven boodschap).....maar nu, hoe nu?

Oja, en ik kreeg te horen dat het onvoorzien was hoe moeilijk het voor me zou zijn.

integratie van twee werelden

 Mandy: "ik constateer dat ik nogal voor het leven gevlucht ben. en daar vrij succesvol in was".

Op een of andere manier ben ik bij een soortgelijke conclusie gekomen, maar dan helemaal iets anders.

Voornamelijk door de interactie met Maurice en zijn liefde voor muziek, zis me duidelijk geworden hoe groot de functie van muziek in mijn dagdromen. Hoe ik gestopt met alles in real life middels muziek te uiten. Ik heb ooit ballet gedaan, gedanst, gezongen, orgel gespeeld....enz....

Moet nu denken aan onze uitgaansavonden, en hoe fijn het dansen. Hoe mijn lichaam als vanzelf expressie geeft aan alle emotie als muziek me daartoe uitgenodigt.

Ik vroeg me afgelopen dagen af hoe het toch kon gebeuren dat ik daar steeds weer mee stopte, nadat ik maurice had laten weten dat ie echt daarmee door moet gaan als hij dat graag wil. Besefte dat ik het ook vooral tegen mezelf zei.

Toen kwam de vissen-reading van San, en die sloot daar op symbolische wijze op aan...

Ik weet dus nog niet hoe ik weer wil beginnen met uitdrukking geven aan al die gevoelens, die ik in schizo uitleef, maar in het echt steeds inhoud. Wel weet ik dat maurice de boel daaromtrent in beweging heeft gezet, zonder dat nou zelf zo te beseffen.

We hebben eigenlijk in overleg de therapeutische relatie beëindigd...dat wilde ik ok. Het voelt als een punt achter deze periode en dat viel samen met dit besef en het nieuwe besluit om dus vanaf hier wel de schizowereld en wereld van interactie met anderen dichter bij elkaar te brengen, of te integreren. Maar hoe...geen idee.

afscheid van de hunt - over op de "two of water"

 Er is me ineens iets heel duidelijk geworden.

Mijn bijzondere gave/gift en eigenschap zijn juist mijn gevoel voor magie. Expressie ervan en het realiseren ervan is mijn toegevoegde waarde. Magie ontstaat als ik geraakt word in het hart. Verbinding en verbondenheid met het leven ervaar.

Ik begrijp ineens mijn wens om iets moois neer te zetten, als het niet die expressie van dat gevoel voor magie mag zijn. Want dat is me het meest dierbaar en bijzonder en mooi.. Het mooie zit juist in wat ik in de magische flow kan geven en aanreiken.

.....

Ik besef: mijn timing is niet slecht, mijn timing is juist perfect binnen de flow, perfect afgestemd op de stroom der dingen. Het was de ander die niet kon meebewegen. De ander die geraakt werd en daar niks mee kon of wilde en daarom mijn acties veroordeelde.

....

Waarom ik dit zo wilde in mijn geschiedenis is me niet duidelijk, want ik kan die niet goed rijmen met mijn veelvuldige ervaringen van compleet "off" zijn. Daarvan wordt gezegd: het was onvoorzien hoe zwaar het zou zijn, hoeveel verdriet het zou veroorzaken. Verdriet is er nog steeds.

Maar wel begrijp ik hoe ik er niks van begreep, omdat ik het zelf fijn vind om geraakt te worden, want juist van daaruit ontstaat er die magie. Nooit heb ik begrepen waarom het zo slecht was wat ik deed/aanreikte/aangaf/wenste - wie ik ben dus.

Met die éne man word ik geraakt op een andere manier dan met alle andere mensen. Dat maakt de magie extra speciaal.

Ik heb besloten dat ik ga stoppen met de therapeutische relatie. Ik ga niet betalen voor contact. Ik ga ook stoppen met "hunten". Die kwam voort uit de oude overtuigingen dat het niet mag: zoeken naar waar en hoe dan wel... De snippertjes najagen. Stoppen met een hoge prijs betalen om te mogen zijn wie ik ben en te mogen geven vanuit de diepte van mijn ziel. Het slaat nergens op ook.

Benieuwd wat er nog overblijft. Ik heb genoeg laten zien van mezelf om een hint te geven van de mogelijkheden. Genoeg gegeven. Om verder te kunnen moet duidelijk zijn hoe gewaardeerd/gewenst dat is.

Want: 

het mág - het moet welkom zijn - het ís bijzonder - het moet gewenst zijn en dan moet het niet meer gemist willen worden. Zo moet het zijn.

klein sprookje

 Samsam

De mannen vinden me prachtig. Eén man benoemde het zelfs.

De vrouwen ook trouwens. En het mag. Het is prima. Het is welkom én bijzonder én gewenst. 

Maar ik voelde me niet helemaal in de diepte geraakt. 

Mandy benadrukte het sprookje, en het klopt. Ik was die prachtige vrouw te midden van al die mensen, en had alle aandacht. En een man kwam me halen om te dansen. 

Ik bakte er niks van. Hahaha....

Maar ik heb ineens een deel gerealiseerd van mijn droom als meisje. De versie waarin ik dans en de mannen me prachtig vinden en de man dat ziet en beseft hoe waar dat is en dat hij eigenlijk naast me wil staan en met mij wil dansen.

Fijn dat Mandy me er op wees. En ik neem 'm mee naar Maurice. Het is de aangepaste variant, toegespitst op de situatie met hem. Wauw.

Want ik wil liefst alleen maar met hem dansen en dansen en dansen...

Mijn schoonheid zit 'm in mijn magische hart.

Het is ook fijn om me weer eens mooi te kunnen maken voor het samenzijn met anderen. Prinsesje zijn.

Net schreef ik naar Mandy: als meisje had ik de droom om Aria te zijn, de heldin te paard. In mijn fysiek heb ik die gerealiseerd, en in mijn werk ook. Ik ben Aria, de hedendaagse versie daarvan. En met de komst van het diploma kan ik die vrij uitleven.

Wauw zeg....ik laat mijn dromen helemaal uitkomen. Nu de wens met de prins.
En ik besefte vannacht: als al deze mensen zo op mijn reageren, dan kan het niet anders dan dat hij voelt wat ik voel. Dat ook hij in de diepte geraakt wordt. Ik ben blij dat ik die aan mezelf laat zien zo. Dat ik mezelf de dingen aanreik waardoor ik kan geloven dat dit waar is en uitgeleefd kan worden tot de max.

Ik zie hoe de entourage zo ingericht is dat het te verhapstukken is, voor ons allebei denk ik. Ook voor mij dus. Want dit was zo lang onbereikbaar, en dit was zo groot, zo'n pak van mijn hart...dat ik stapsgewijs moet wennen.

Ik heb besloten dat ik met hem omga voorbij de therapeutische relatie. Na de laatste keer mag en kan dat ook. Yay..

ruimte in de perceptie - ruimte voor magie

 Even dit voor mezelf uitzoeken.

Razende emoties dus. Er is uitwisseling en in die uitwisseling ontstaan allerlei gevoelens om te doorleven. Maar op één of andere manier blijven ze steeds maar heel hoog razen en kunnen ze niet door mijn lijf heen stromen. Naar beneden zakken. Ik weet nu dat dit komt doordat één van beide percepties dat niet doorlaat. Mijne of zijne. Of allebei, of de gedeelde. Kan ook.

Er wil iets ervaren worden, maar het kan/mag niet. En het vertaalt zich richting heftige schizo.

Straks was het zomaar ineens over. Eigenlijk rondom het pakken van de Sufi Orakel kaart: you are unique. Die gaat over leven naar eigen hart en inzicht, zonder terughoudendheid.

Maar het gevoel bekruipt me dat er in de perceptie iets is gebeurd waardoor het in ieder geval verder kon stromen. Ik moest er een paar keer diep om zuchten, voelde het naar mijn bekken zakken en er kwam iets van een dik gevoel in mijn keel op. Iets licht verdrietigs ofzo. Dikke emotie, maar niet heel heftig. 

Inmiddels is ook dat weggeëbd. En ik voel me weer in mijn eigen ruimte, om het zo te benoemen. Ik was eerst in de gezamenlijke ruimte, denk ik. En ik heb de indruk dat zijn perceptie mijn beleving van het gebeuren niet toeliet, vanwege de consequenties die dat zou kunnen hebben. En toen wel, ergens door, door een besluit, zo komt me voor.

Mogelijk door het besluit om nieuwe besluiten een kans te geven. Wat ik heb aangereikt als mogelijkheid.

In ieder geval is duidelijk dat ik een hele hoop mag, zolang het vriendschappelijk is. En dat het welkom is.

Ja, dat was het rijtje:

het mag
het is welkom (maar nog niet bijzonder)

het is bijzonder én zeer gewenst
het wil niet meer gemist worden

Gisteren besefte ik dat het welkom is gerealiseerd, maar nog niet bijzonder dus. Ik wilde een stap verder....en ik heb het vermoeden dat ik daarvoor de eerste aanzet heb gegeven.

We gaan het zien. Ik volg maar gewoon wat er komt.

..............

Ik besef wel dat ik mijn perceptie altijd ondergeschikt heb gemaakt aan die van de ander. De gedeelde perceptie was een gedeelde omdat ik teveel van die van de ander toeliet in mijn realiteit.
Denk dat dit daarom zo clashte op wat ik voelde en wenste te ervaren.
Maar ook op wat ik wist dat mogelijk was. Op mijn gevoel voor magie.

Daarom is mijn magische wereld verbannen naar de droom.