overgang

Een lange nacht geslapen en inmiddels een hoop vocht kwijt. Het valt mee met het aankomen.
Ik voel me nu een stuk beter. Heb het gevoel dat het doodgaan weer ff voorbij is, en de vlaag oestrogenen ook. Het is sowieso erg helpend om te weten dat dit het is. En dat het voorbij gaat en dat het dan eindelijk stabiel wordt.
Ik realiseer me dat die hormonen me behoorlijk uit mijn evenwicht kunnen halen.
Mijn haar begint ook weer vergelijkbaar soepel te worden als voor mijn puberteit. Echt wel fijn. En meteen dan voel ik weer iets van afsterven. Het einde van een periode.

Morgen heb ik gesprek bij zuidzorg. Dat markeert ook een belangrijk punt mbt werk: ik ben serieus bezig met overstappen, en ander werk te vinden. Serieus bij Fokus weg aan het gaan dus.

Dan loop ik hier met tuutjes in mijn oren rond. Dat helpt me wel om mijn eigen heilige ruimte te blijven voelen. Ik ben erg benieuwd wat mijn gesprek met Annet gaat opleveren. Wat het me in ieder geval brengt is de zekerheid dat ik dit ding ook ga onderzoeken om er nieuwe besluiten over te nemen. Om ook dit achter me te laten.

Wel mooi ook dat dit tegelijk met die laatste periode in overgang gebeurt.

Gisteren heb ik me al wat verdiept in wat het geluid dan doet. Ik probeer grip te krijgen op het soort geluid, of de informatie die er in zit. Om me op die manier een beeld te vormen van het waarom van de stress, om de oorzaak te kunnen achterhalen. Maar misschien moet ik een andere insteek of benadering gebruiken.

De informatie in het geluid gaat in ieder geval om een (al dan niet verborgen/bewuste) intentionele beweging om over de grenzen van anderen heen te gaan.

Die is hoorbaar, en daar reageer ik op.

De informatie in het geval van Ellen gaat erom dat zij dingen naar buiten projecteert die oneigenlijk zijn, daar aandacht voor vraagt. Die aandacht vragen gaat om vergelijkbare beweging, zij "eist" iets op van de ander en gaat daar mee over een grens heen, want oneigenlijk. Daarom jeukt me dat maar triggert het dezelfde reactie bij mij. Dat gaat dus om het eisen van de aandacht.

Feitelijk is dit in de basis het probleem: de ander eist de aandacht op, op een oneigenlijke manier. Waar ik weerloos tegen ben.

Het doet mij denken aan Alex, waar het halve team niet naar toe durft. Ik zei tegen Nancy: eigenlijk te zot voor woorden: hij kan helemaal niks. Hij heeft zelfs geen handfunctie meer. In alle gevallen ben ik sneller, sterker, behendiger, groter en kan ik doen wat hij niet kan. Ik kan hem van zijn bed afgooien en dan ligt ie daar te verrotten. Ik kan er voor zorgen dat ie doodgaat en dan is hij weerloos.

En toch heeft ie het halve team in zijn grip, met zijn bullebakgedrag. Hij eist dus iets op van de ander, waar die ander dan weerloos in is.

hormonen

Ik heb nu dus eindelijk helder dat ik enorme pieken heb in oestrogeen. En dat die vocht vasthouden veroorzaken, en cravings en aankomen en andere instabiliteit. Het laatste jaar van de overgang is aangebroken. Gisteren voelde het een beetje als doodgaan.

Maar als ik bedenk dat ik na deze periode stabiel ben in mijn hormonen, dan word ik wel blij. Dat zal fijn zijn.

Dan heb ik nu enorme last van Frank met zijn herrie-achtige aanwezigheid. Zal ook blij zijn als hier helderheid over komt en wat ik wil gaan doen mbt wonen. Het begint namelijk ook weer koud te worden hier.

herrie

Ik schreef vannacht nog op:
In omgevingen met veel mensen wordt het herrie probleem veelal door anderen opgelost. Zoals nu door Frank. Dat haalt deel van de angst weg en zorgt ervoor dat er geen vereenzaming is.

Aan de andere kant vergroot het de kans op herrie en inbreuk en inkrimping van mijn ruimte. En kan ik me dus eenzaam daardoor voelen, als ik geen ruimte voel om mezelf te zijn.

Nu bepaalt Frank echter de regel en in de praktijk zorg ik veelal voor naleving ervan. Zelfs als Frank er is. Maar dat voelt niet als vechten omdat ik weet dat hij hetzelfde wil als ik in deze: rust en stilte in huis. Behalve als hij interactie wil.

Oftewel: de ander bepaalt. De anderen bepalen.

Ik weet dat hier de crux zit. Ik moet besluiten wat ik wil en dat creëren. Alle obstakels ervoor uit de weg ruimen. Want mensen zeggen: je hebt gewoon pech gehad, je kunt ook geluk hebben. Zoals in de dommel, of de zeilbergsestraat, of in de berkelstraat.

........

Als anderen bepalen, dan wordt er voor me gekozen.
Maar ik koos om de zweethut bij annet te doen, die was helemaal perfect. Aan haar had ik precies de juiste houvast. En ik koos om te wachten op Marielouise, want haar moest ik hebben voor het antwoord. En ze kwam uit zichzelf. Op precies het juiste moment.

Hierin ligt het antwoord verborgen.

Het gaat er dus om echt bewust te kiezen en daar bij te blijven. Ondertussen alles voorbij te laten razen aan ouds wat nog in de weg zit. Maar de keus te blijven eerbiedigen. Daar zit mijn heilige ruimte.

Dit is de oplossing.

....

En het ging nog verder. Want ik zie hoe ik een oplossing probeer te vinden voor een angst-probleem. Ik zoek naar de manier om zo min mogelijk angst op te lopen, de situatie waarin ik zo min mogelijk angst (en eenzaamheid) oploop. Maar beter nog doe ik iets aan het feit dat ik angstig ben/word van dergelijke situaties.

Niet de situaties ontlopen dus, maar de angst elimineren.
Natuurlijk.

heilige ruimte

Alle andere directe inzichten op een rij.

Ik huilde om het kind dat ik was, om de vader en moeder die ik had, om de moeder die ik werd, de vader die ik moest zijn, de man die ik in me meedroeg en het kind dat ik kreeg. Ik huilde om alles wat was geweest en nog als pijn opgeslagen lag in mijn lichaam. Ik huilde omdat mijn lichaam nog huilde.

Daarna was het goed. Bovenal ben ik vrouw en voel ik hoe ik een man welkom wil heten. Echt welkom. Vanuit alles wat ik heb verwelkomd en aanvaard in mijn vrouw zijn. Nu ik mijn heilige ruimte heb gevoeld, komt er ook echt ruimte voor hem.


Verder was er het besef dat het gemakkelijker is gebleken om mijn eigen heilige ruimte te creëren in huizen waar ook anderen vertoeven. Vroeger thuis op mijn kamertje, in de hostel en nu in mijn zolderkamer met open verbinding naar de rest.

In tegenstelling tot het wonen in eigen gekozen huizen, zoals de Volderhof, de Molenstraat en met als klapper de caravan. Dit overigens in tegenstelling tot het huisje in de Dommelstraat en de kamer op de Zeilbergsestraat. Maar toen deed ik dat nog meer onbevangen.

Wel zit hier nog een aanwijzing, zo lijkt. Die gaat om de mentale oplossingen die dacht te weten voor mijn mensenprobleem. Mentale oplossingen zijn niet het antwoord. Organische antwoorden passen beter bij me.

Dat brengt me bij dat anderen inzicht, die gaat over de valkuil van mentale constructies. Alle mentale constructies, alle bedachte overtuigingen en principes.

Het viel me op dat ik bijna de enige was die dierlijk eiwit/voedsel bij zich had gisteren. Slechts één andere vrouw had sla bij met eieren er in. de anderen allemaal vegetarisch/veganistisch.

Mijn lichaam bleef schreeuwen om dierlijk eiwitten na de zweethut. Vlees en zuivel. Alle oordeel rondom het nuttigen van dierlijke eiwitten zijn mentale oordelen en constructies. Die verder niet gaan over geest en heilig. Juist het dieren en plantenrijk is vrij van oordeel. Het is daarom makkelijk om er misbruik van te maken, en dat gebeurt ook op grote schaal. Daarmee is niet gezegd dat je je niet mag voeden met alles wat dit oordeelloze rijk ons bieden kan. Natuurlijk wel. We maken deel uit van die circle of life. Het gaat er veel meer om onze heilige ruimte ook hierin te vinden en die van al het andere te eerbiedigen.

Zelfs het nieuwe oordeel over vleeseters die onze planeet massaal vervuilen. Ook dat niet. Het is een nieuwe manier om mentaal te oordelen. Ik zou heel graag jagen en alleen maar dat nemen wat ik nodig heb. Zoals het oorspronkelijk was. Maar daar is onze samenleving niet meer op gebouwd. Moet ik dan maar mijn lichaam al die broodnodige eiwitten ontzien, omdat ik in een samenleving terecht ben gekomen die ik in mijn eentje niet kan veranderen?

En ik heb gisteren gevoel wat het anderen doet en mij kost om me in zwijgen te hullen. Dat is heel lang een beschermingsmechanisme geweest. Ook dat kost bergen energie.

Nu doet mijn lichaam pijn. Mijn rug, mijn benen, mijn ingewanden. Maar het is goed zo. Ik heb maar heel kort geslapen en voelde behoefte om op te staan al voor het licht werd. De dag in te gaan, alle inzichten opschrijven. Om ze later te kunnen delen.

Dit is nieuw. Niet meer in het donker te willen blijven.

Waar het me opviel hoe makkelijk het voor me was in het donker te delen. En al wat gedeeld was, was goed, ook in het licht. Het was goed om te weten dat de anderen het wisten.
Maar het delen zelf was makkelijker in het niet zichtbaar zijn. Wellicht om alle informatie die er met het zien ook nog op me af komt. Ik zie niemands respons op mijn info....en hoef daar dan ook niks mee.

Het werd een heuse vision quest. Zoals anderen die hebben met geestverruimende middelen. Die op mij heel atypische uitwerking hebben. Bij mij is het voldoende om mijn zintuigen op andere manieren op scherp te zetten. Door fysiek het verzet (de "verkeerd" ingezette kracht) te breken en op die manier te dwingen in overgave te gaan.

Ik zie nu ook: Ronald had alle ruimte voor alles in mij wat geheeld wilde worden. Maar onder de streep niet voor het diepe wezen dat ik ben in essentie ben. Van alles was juist dat niet welkom. Werd niet gedragen, eerbiedigd en geliefd. Dat kan hij niet.

Nu voel ik ook hoe ik niet boos meer ben op mijn moeder. Wel heel lang geweest. Maar ik weet nu dat ik meer bij machte ben gebleken om de boel te doen stoppen en om te buigen, dan zij. Dat zegt niks over haar....maar alles over mij.

En daar moest ik wel even om huilen en ik voelde hoe alle voormoeders achter me stonden. Achter me staan, verzameld als in een net van vrouwen achter me.

Oja, en alle vrouwen gisteren hebben me laten zien hoe normaal het is om met de lunch allerlei zelfgemaakte salades te eten. inclusief bloemkoolsalade. Zonder dressings overigens. Met allerlei stuff er onder. Dus, die gaat het worden als ik 'en publique' moet lunchen.

Nu hoop ik ook een organische oplossing te vinden voor mijn woonvraag in combinatie met mijn werk-geldvraag. Maar misschien moet ik daarvoor eerst de infobijeenkomst van zuidzorg bijwonen.

In respons op Edo:
ik schreef net voor mezelf op: het gaat meest nog om vals geluid. Niet persé hard, want ergens gisteren ging één van de jonge vrouwen schreeuwen. Het kwam van binnenuit, en ging echt over haar woede. Ik resoneerde helemaal mee, en kon niet anders dan heel erg huilen. Maar als ik ook was gaan schreeuwen, was dat vals geweest. Oneigenlijk bedoel ik daarmee. Want ik voelde niet diezelfde boosheid en schreeuwen is niet mijn natuurlijke reactie.

Ik zie nou: in respons op hard binnenkomend geluid ook gaan schreeuwen, is vechten. De situatie verlaten is vluchten. Mijn natuurlijke respons in angst is bevriezen.... En het is dus angst wat het oproept, vals geluid komt bij mij binnen als geweld.

Geluid gaan maken omdat het valse geluid van anderen zo scherp binnen komt, is dus voor mij niks anders dan precies hetzelfde doen als waar ik last van heb in de first place...

maar vind door het doolhof zo je eigen geluid maar eens terug, als dat een zacht geluid is....poeh

droom

ik bevond me ergens en was aan het rennen. ik weet niet waarheen, het beeld begint terwijl ik al vaart heb.....en terwijl ik ren besef ik ineens dat ik niet weet waar ik overheen ren. Dan dringt het tot me door: ik bevind me op een ondergrond die zo meteen stopt. En ik heb teveel vaart om zelf te stoppen.

Daarom zit er niks anders op dan te springen waar de ondergrond stopt en hopen dat ik goed terecht kom. Ik weet ineens dat ik droom, ik weet dat er een gevoel van vallen zal kunnen komen nu. Dan zie ik een dak van een gebouw verder naar beneden tevoorschijn komen. Ik spring er op en kom goed terecht.

Nu gaat de droom verder (het besef dat ik droom gaat weg). Ik kijk om me heen waar ik naar toe wil, en zie het beeld van een grote kerk opdoemen. Ik weet heel zeker: daar wil ik naar toe. En ik ga over de daken springend er heen. Dat is het gemakkelijkst.

Ik kijk om me heen hoe ik het best van dit dak af kan komen, ondertussen blijven kijken naar die kerk. Want dat is mijn richtpunt. Dan word ik wakker.

Zelfs de droom gaat over heilige ruimte.

Over daken lopen doe ik wel vaker in mijn dromen. Het dak staat voor een dak boven ons hoofd, beschermd zijn en beschutting vinden. Me op het dak bevinden betekent onbeschermd zijn.

Over daken heen lopen, lijkt me dan te gaan over onbeschermd zijn over dat heen wat anderen beschutting biedt. En die voelt heel kloppend.

De kerk staat voor een omgeving waar wij onze overtuigingen kunnen overwegen en daarom staat die voor een heilige plek of toevluchtsoord.  Het kan ook staan voor geïnstitutionaliseerde godsdienst, gemeenschappelijke morele code of persoonlijke gedragscode. En het is een toevluchtsoord war we "veilig" zijn voor de tegenslagen van de wereld van alledag. Binnen de kerk zijn we vrij om een relatie aan het gaan met onze persoonlijke God. Daarnaast kan de kerk ook staan voor het besef dat ons lichaam onze tempel is.

All of the above. Lijkt me.

Het heette voor mij niet voor niks vision quest. In plaats van zweethut.

zweethut

Veel tekst, maar ik wil het heel graag delen.
Vandaag mijn eerste zweethut gehad, al jaren op mijn to-do-lijst dus. Ik wist dat het moment juist was. Er kwam van alles, wat ik morgen ofzo nog ga proberen te vangen in een met de rest van de wereld deelbare tekst. Voor nu wil ik graag even dit delen met jullie. Omdat het welkom zo bijzonder is door jullie. En dankjewel

Ceremoniemeester zei: als het geluid van de anderen te heftig binnen komt, dan helpt het om zelf geluid te ...maken.

Ik wist dit, ik weet dit, ik heb deze oplossing geprobeerd. Maar in het stille aanwezig zijn voel ik me vaak meer thuis. In het zijn in stilte voel ik me meer tot mijn recht komen. En geluid moeten maken om "anderen te overstemmen" voelt al gauw als schreeuwen. Het is vals geluid. Soortgelijk aan het valse geluid van anderen wat bij mij hard binnenkomt. Het zijn in stilte is mijn thuis, het opzettelijk zwijgen een reactie op alle moeten. En er is een subtiel verschil tussen beiden, wat niet alleen door mij gevoeld wordt.

Ik vocht tegen de "moet en kan niet anders" in deze situatie. De andere optie was namelijk de ruimte en daarmee de groep te verlaten. Wat ik eind vorig jaar in het groot heb gedaan door al mijn bezittingen weg te geven om in de middle of nowhere in een caravan te gaan wonen.

Ik wil de groep niet verlaten. Maar het geluid van de anderen komt vaak te hard binnen. Daar zat ik dan. Aan het einde van een prachtige zweethutceremonie, waar me al heel wat mooie dingen waren ingegeven.

Dit is het conflict van mijn leven in een notendop.

Ik wist dat één van de helpende vrouwen me iets te bieden had. Ze was er voor het eerst bij en leek nog niet doorgewinterd zweethutbegeleidster te zijn. Maar haar moest ik hebben, ze zag me, dat voelde ik.

Het conflict om mijn zwijgen te doorbreken laaide op. Werd gezien door anderen. Gehoord ook, dat voelde ik, in de opzettelijke stilte waar ik me in hulde. Maar het werd pas mogelijk de woorden te vinden toen zij naast me kwam zitten. Ik vertelde haar mijn conflict, en dat ik het antwoord dus niet heb op die vraag: hoe kan ik blijven als het geluid van anderen te hard binnen komt?

Ik vertelde haar dat deze vraag me mijn leven lang heeft voortgedreven. En dat ik dus het antwoord niet heb kunnen vinden. Het maar even zo laat dan.

Ze zei: heb je het al eens gevraagd aan de bomen, de vogels, het vuur. Ik snapte haar vraag in eerste instantie niet eens....tot het in een schok tot me doordrong: ik heb het nog nooit gevraagd aan al die elementen, wezens en spirits in mijn leven bij wie ik wel kan blijven. In de serene rust die me zo eigen is. Wezens, spirits die zelf gewoon maar zijn. Waardoor hun geluid nooit te hard binnenkomt.

Ik dacht altijd: ik heb een probleem met mensen en dat moet ik dus oplossen met de mensen.

En daar zit ik nu. Op het zolderkamertje bij de hostel, omdat ik nog altijd het antwoord niet had op die vraag: hoe kan ik blijven als het geluid van de anderen te hard binnen komt? Want omdat ik die vraag niet kan beantwoorden, weet ik niet waar ik dan wil gaan wonen.

Het antwoord wil gevonden worden.


En ik moet af van het idee dat het zijn in stilte niet bijzonder genoeg is. Dat ik "meer" moet zijn en doen. Dat ik moet schreeuwen, letterlijk of figuurlijk. Mooie werken neerzetten. Flinke prestaties leveren. Om gehoord te worden. Om gezien te worden. Om geliefd te zijn.

Dit raakt aan de vraag of zachte energie geven met aanraking en healing touch eigenlijk wel toevoegt. Want dat gaat over wie ik ben.


Het andere beeld wat ik kreeg was afkomstig van de oermoeder. Ze bood me haar handen in een kom aan. Daarin lag een diamant, die veranderde in een stukje glas en later in water. De boodschap was daarbij dat ik het vermogen heb om dingen te transformeren. Juist in mijn zijn. Dat daar mijn kracht ligt. Waar ik altijd ben blijven sleutelen en verstrikt geraakt ben in het sleutelen aan mezelf, daar is het sleutelen en verbouwen wel één van mijn grootste krachten. Maar juist in wie ik ben, mijn zijn. Juist ook wel in de stilte. Want daarin zit mijn bewuste aanwezigheid.

De dag begon met het besef dat mijn mantra van fijn samen meer gaat om de vraag om ik gewoon mag zijn. Zonder de verplichting om interactie aan te gaan, of überhaupt verbinding te maken. Ik wil graag in de groep zijn, gewoon er zijn. Deel uit te maken van de groep, zonder persé iets te moeten (doen).

Ook zie ik hoe de diamant via glas naar water ging. Van het hardste materiaal op aarde, via glas wat gesmolten kan worden naar water wat vloeibaar is. Dat het allemaal doorzichtig materiaal is, wijst mij op een symbolische betekenis en ik moest denken aan mijn hart-membraan. Want dat is wel veranderd van textuur, flexibiliteit en doorlaatbaarheid.

Ik weet ook: het gaat niet om hard geluid. Ik kan niet tegen vals geluid. Dat komt scherp binnen.

verdragen

Er treedt een vreemd effect op nu ik bijna door de verwerking heen ben van de relatie met ronald. Ik voel heel sterk soort van blijdschap dat ik er van af ben. Het is zo sterk dat het vraagt om erkenning. Hoe moeilijk het was. Hoeveel het me kostte.

En toch heb ik dat onderweg niet zo in de gaten gehad. Of eigenlijk wel geweten maar genegeerd voor een groot deel. Vanwege de harmonie for all. En de neiging er het beste van te maken.

Pas als het echt niet meer wil, geef ik op.

Datzelfde effect treedt nu op naar het werk toe. Nu ik een duidelijk besluit heb genomen en daar stappen toe aan het zetten ben. Nu heb ik een soort van WTF, dat ik dit al 5 jaar doe! 5 jaar terwijl ik  na drie weken wist dat ik niet wilde blijven.

En ik begin te voelen hoe ik ook genoeg krijg van het huidige wonen.

Het is een soort verdragers-mentaliteit, het er maar mee doen en er het beste van te maken. Zolang het duurt. Maar actie ondernemen voor iets anders doe ik pas als zelfs het beste er van maken niet meer lukt.

Waarom? In hemelsnaam....

intermittent fasting

https://happyhealthy.nl/intermittent-fasting/

zelfbeeld

Er zijn nog twee dingen.
Het eerste is een beeld dat nu ontstaat van Ronald, als het sulletje met de handicap. Wat ik niet doe, maar tussen ons ontstaat nu. Denk dat die meer van hem af komt.

Het andere is mijn veranderende gevoel omtrent moeilijk. Mijn moeilijk en de beheersing die ik heb over mijn gebruiksaanwijzing. Ook waar ik makkelijk water bij de wijn kan doen en waar echt niet.

Dan is er bij mij ook een verandering gaande omtrent zelfbeeld en projectie, en die gaat om dat alle mannen in het begin helemaal te wauw zijn, als ik ze zie kijk ik tegen ze op......en als ik ze dan ken, blijkt dat ze minstens net zo beperkt en/of moeilijk zijn als ik. Zo niet erger, omdat ze zichzelf nog helemaal niet goed kennen. Of nog geen aandacht hebben besteed aan hun gebruiksaanwijzing. Of te star of angstig zijn om te willen veranderen/groeien.

De grote uitzondering was Nico.
Kortom: ik ben niet persé moeilijker dan anderen. Of minder waard. Of wat dan ook aan negatiefs. Dat oude mag wel dood. Net zoals ik het Ronald gun om nu bescherming te krijgen in dit verhaal. En ik ons beide de kans op bloeiende liefde gun. :)

asperger

ik heb het ronald gemaild en vandaag kwam hij met de mededeling dat hij al 2 testen ingevuld heeft, waarbij hij in de groep terecht komt met weinig kenmerken maar wel tegen de bovengrens er van komt.

Dat hij de milde variant heeft was me al duidelijk. Anders had hij zich niet zo goed kunnen handhaven. Maar goed, hij neemt mijn opmerking daarover dus heel serieus.

Zit ik nog met de vraag waarom ik het maar niet los kan laten. Toen kwam net: de ervaringen zijn verdwenen als voorbij. Maar de gebruiksaanwijzing vraagt om erkenning. Zo ook de mijne. En de mijne gaat om dat ik pas ophoudt en loslaat als het klaar is. En klaar is het dus nog niet blijkbaar.

Toen: ik wil dat er ook voor hem iets goeds overblijft. Ik wil iets goeds achterlaten. Ik wil hem met iets goeds (van mij) achterlaten. Die riep tranen omhoog. Nog. Opnieuw.

De gedeelde intentie, zoals ik die in blog omschreef, over waardevol zijn voor elkaar, elkaar positief te beïnvloeden en iets te betekenen voor elkaar leek onvervuld te zijn voor hem toen hij uitsprak dat ik mijn besluit al genomen had en hij dacht dat het ook anders had gekund, maar dat niet zei omdat mijn besluit al vaststond. Zo niet cool, na alle tekst die ik besteed heb aan hem zeggen, duidelijk maken, mijn twijfels uitspreken, vragen en zelfs smeken. Maar als hij dat echt vindt, is het nog kut ook. En dus stond er nog een belofte open.

Waar we begonnen met gebruiksaanwijzing, nog in die eerste week al, voordat we het "aan" hadden....daar eindigen we er mee. Ik hoop dat hij er iets mee kan. En ik wens dat terug te krijgen, zodat ik echt los kan laten.

Maar ik heb het gevoel dat ik er niet om kan vragen. Misschien moet ik dat gewoon zelf besluiten, dat ik genoeg heb gedaan. Genoeg heb gegeven, als het ware.

.............

Ik realiseer mee dat dit een algemeen thema nu is: als ik geen (positieve) respons, feedback of bevestiging krijg....ga ik twijfelen aan mijn toegevoegde waarde. Ook mbt de healing touch voel ik die.

En ik moet gewoon zelf besluiten dat ik die echt wel heb. Het is ook telkens zo dat als ik het heb losgelaten, achteraf de feedback alsnog komt.

De selfdoubt echter maakt deel uit van mijn gebruiksaanwijzing. Omdat ik altijd bezig ben met toevoegen, expansie, groeien, verder gaan, verbetering. Maar dat ben ik.

Misschien heb ik nou dan alles gezien hierin?

autisme

https://www.syndroom.info/asperger/

onvervulde wensen

Vandaag voelde ik me wat emotioneel. Dikke keel. En moest veel aan ronald denken.
Dus straks op de app. Stom: ik mis hem niet. Ik mis het delen. Maar juist dat was er niet. En ik besef: die grootste wens bleef onvervuld.
Net zoals mijn grootste wens op werkgebied onvervuld bleef, of mbt mijn plek in de samenleving. En mijn grootste woonwens.

Gisteren schreef ik hoe er een fase voorbij is. Fase 1 was die van de weg kwijt raken. Fase twee van de weg terugvinden naar mezelf. Die is met alles in de relatie met ronald wel afgerond. Nu komt fase 3. Die gaat over het vervullen van de grootste wensen. Zo voelt het.

Mijn grootste relatiewens is om de diepte te delen. Hartsverbinding met mijn man.
Mijn grootste werkwens is om mijn dierbaarste eigenschappen in vreugde te delen en in te zetten voor het goed van anderen. Die eigenschappen zijn empathie, verbinden, begrijpen, helen, ondersteunen.
Mijn grootste woonwens is een fijne eigen rust- en relaxplek hebben in harmonie en te midden van fijne anderen.
Mijn grootste wensen gaan allemaal over fijn samen. Juist vanuit alles wat ik ben. Vooral ook vanuit de diepte dus.

Zuidzorg lijkt de plek om de werkwens mee te vervullen. Ronald lijkt me niet de man om de relatiewens mee te vervullen. Want juist dat wat ik het liefst wilde bleef uit. Voor al het andere had ik water bij de wijn kunnen doen.
Wonen komt als het werk op de rit is. Ik heb verder toch niks anders mee te doen.

Op dit moment zit ik mbt alle drie de thema's nog te kijken met oude situaties, die waarin ik het er maar mee moet doen en er het beste van moet maken. Omdat ik daarmee bij mezelf kon uitkomen en wat ik zelf graag wil. En hoe ik daarvoor kan en wil gaan. Moet gaan. Niet anders meer kan.

Even bewust van zijn is wel een goed ding.

rebel

De gedachte die mij vandaag bezig houdt is best een interessante, besefte ik net. Doorgaan met rebelleren of niet? Is dat wie ik ben?

Door de healing touch ben ik op het punt uitgekomen dat ik eindelijk van mijn huidige baan weg wil en kan. Ik doe dit werk al 5 jaar, zorg aan huis bij de moeilijkste doelgroep die er zo'n beetje bestaat in de zorg. Maar: ik heb geen enkel algemeen geldend diploma, dus kan nergens fatsoenlijk aan de bak komen. Zo lijkt.

Door gesprekken op de cursus met collega zorgprofessionals, door recente ontwikkelingen en ondersteund door de behandelingen die ik kreeg tijdens de cursus kon ik eindelijk een mogelijkheid zien: werken en leren tegelijk voor wijkverpleegkundige niveau 4.

Het voelde goed. Het voelt nog goed. Maar de respons die van de nieuwe werkgever moet komen, komt moeizaam op gang. Blijkbaar is er daar in de organisatie ook van alles aan de hand. Dat geeft mij de gelegenheid om na te denken en de zogenaamde secondaries (day 2 volgens Bentinho) voorbij te zien komen. Wil ik dit echt?

De healing touch ben ik gaan doen omdat het zo'n beetje de enige energietherapie is die regulier erkend wordt. Mondjesmaat, maar toch. Er hangt niet zo'n vloek op als bijvoorbeeld op Reiki. Zoals ik dat ervaar dan. De cursus is klaar, afgelopen vrijdag de laatste dag. Ik was blij dat het klaar was, want intensief. Ook met alle recente ontwikkelingen in mijn privéleven.

Toen kwam het eerste vrije weekend dat ik had sinds mijn vakantie. Ik was er aan toe......en viel in een gat.

Vandaag stond ik beetje down op. In een geleide visualisatie net zag ik weer die grote hand die mijn hart wil uitknijpen, een terugkerend nachtmerrie-achtig beeld wat ik al jaren heb met tijd en wijlen. Ik besefte dat de hand staat voor alle stemmen ooit uit de samenleving, mijn leven, het grote geheel, die me zeggen wat ik moet en niet mag.

En al mijmerend daarover ging ik in conclaaf. Antwoord op de vraag wat er aan de hand is, was eenvoudig: ik voel alle redenen van ooit tot nu om niet mee te willen doen. Met dat grote geheel.
Heeeeeel erg lang heb ik willen rebelleren. Wilde ik anders, wilde ik de wereld laten zien wat er allemaal mis is. Ik wilde alternatief. Ik wilde niet persé een diploma nodig hebben. Ik wilde laten zien dat het ook anders kan.

Nu, met deze nieuwe werkgever, komt die vraag weer op: ga ik voor het algemeen aanvaardde diploma, of ga ik toch maar de richting op van het alternatieve, en probeer bijvoorbeeld de healing op de rails te zetten? Poging 586 wordt dat dan.

En wat zijn mijn beweegredenen nog om de éne route te kiezen en welke voor de andere? Dat brengt mij dus bij mijn redenen om te rebelleren. En als ik dat toch wil blijven doen, welke route dan nog het beste past. Kan ik ook rebelleren in iets reguliers bijvoorbeeld?

Ik riep na 3 weken fokus (huidige baan) al dat ik weg wilde. Nu, na 5 jaar zit ik er nog. Rebelleer ik? Niet echt. Kan ik hierin mezelf zijn? Zoveel als de functie het toelaat. Ik heb het kunnen vormgeven zo goed als het me past. Maar ik wil meer van mezelf tot uitdrukking brengen. Is dat rebels? Eigenlijk niet persé.

Het rebelse was er omdat ik zelf geen ruimte voelde. Nu moet ik dus ervoor waken in de valkuil te trappen en denken dat het is wie ik ben: een rebel. Want dat is niet zo....

Ik heb spontaan zin in ijs. Dus ik haal. En geniet ervan.

Ik weet wat ik wil: ik laat me opleiden tot wijkverpleegkundige niveau 4. Het voelde goed. Het voelt nog goed. En het rebelleren....ja, daar moet ik nog eens goed over nadenken.

loner who craves to share with someone - infj

https://curiousmindmagazine.com/5-contradicting-traits-infj-personality-type-make-hard-understand/