mijn eigen plek

en zo zie ik ineens hoe ik in brede betekenis mijn eigen plek aan het opeisen ben

en: bron zijn mbt eigen plek in plaats van die proberen te vinden of te krijgen. Hopen dat ik die krijg. Ook dit is een groot verschil met alles wat ik moeiteloos realiseer, daar ben ik wel bron. In het vinden daarvan zit de overtuiging en het vertrouwen dat het er is en het slechts een kwestie is van vinden.

Vandaag ben ik down, ik eet me al weer stijf aan de ongezonde stuff. Het is warm en benauwd en ik heb nergens zin in. Ik besef hoe belachelijk mijn "wonen" is, als je dat al zo kunt noemen en voel hoe ik ook helemaal geen zin meer heb om er nog iets van te maken.
Dat is in algehele zin wel aan de orde als het gaat om oude creaties. Mijn woonplek, mijn werkplek, relaties.
Alleen nieuwe dingen daar heb ik wel zin in, om er iets van te maken.

Maar dat ding op zich: er iets van maken, houd al in dat het dus nog niks is eigenlijk.
Ik heb in de loop van mijn leven geleer dom heel veel te kunnen met heel weinig: het snippertjeseffect heeft dat bewerkstelligd, en op zich is die handig omdat het mijn creativiteit aanjaagt. Maar daarmee is niet gezegd dat ik het dan ook maar met weinig moet blijven doen.

Soms moet je vaststellen dat er gewoon niks van te maken is. Ik heb op die manier ook altijd de zin overal uit gehaald. Ook dat is wel klaar, vind ik.

Waar ik nou zit, slaap en eet....daar wil ik echt geen energie meer in steken. Die is aan alle kanten voelbaar.

Ik schreef net ook nog op: om het fijn(er) te hebben, moet ik weg gaan van huis/hier. Iets ouds, maar wel verwijzend naar mijn hang naar zwerven en mijn wens om niet vast te zitten.

ik ga nog maar even naar de jumbo lopen....voor sneukel

keus

Inmiddels een nacht verder en veel verdieping in het probleem gevonden.

Ik kwam tot de ontdekking dat ik vanuit vroeger terecht kom in het ding van "ik heb geen keus". Het gevoel vast te zitten en wel moeten verdragen. Dat was weer uitgangspunt voor het volgende inzicht, wat vandaag kwam. Waardoor ik antwoord heb op die vraag waarom ik sommige dingen moeiteloos kan realiseren en andere helemaal niet. Waarbij ik nooit verder kwam dan bedenken dat het om specifieke situaties gaat, of om specifieke personen.

Ik wist inmiddels dat die niet waar zijn, dat het om een andere factor gaat. Die gaat om de hardnekkige overtuiging dat ik geen keus heb, in bepaalde situaties. Toen ik net naar het werk liep kwam daar het besef dat geld hebben gelijk staat aan meer keus hebben. Geld = keus.

Inderdaad zit het oorspronkelijke probleem in de afhankelijk voor overleving, en die is verworden tot situaties die gaan om geld. Want in alle andere gevallen kan ik inderdaad prima voor mezelf zorgen. Kan ik mee met de flow, kan ik realiseren. Maar geld realiseren is me nooit zo goed gelukt. Ik zie nu waarom die zo verstrikt is.

Ik zie ook waarom wonen en werk hierdoor verstrikt raakten, die zijn verbonden middels geld. Eten niet, want door de wildpluk weet ik hoe ik mezelf buiten het geld om zou kunnen voeden.

Kortom: alles wat buiten het geld om kan, heb ik gemeesterd. Maar alles wat binnen het geld moet, waar geen keus in zit, daar raak ik in verstrikt. Daarin voel ik de beperking in keus. Die is deels ingebed in het systeem, deels door ervaring zo verworden.

Wat ik mezelf nu aan het tonen ben, ook middels de tocht en alles wat er sindsdien komt, is mogelijkheden om binnen het geld toch mogelijkheden te hebben. Om mezelf te trainen in het zien en ervaren van keus.

Ik zie ook hoe ik me heb verzet tegen het meedoen met het geld vanuit verzet tegen geen keus hebben. Ook heb ik geen keus om niet mee te doen.

Ofja, die keus is er wel, maar daarmee zet ik mezelf klem.

Er komen nu steeds meer voorbeelden voor hoe ik wel mee kan doen én keus heb die fijn is, om uit die oude creatie te komen en in dat nieuwe gebied.

Bijvoorbeeld: ik mag gewoon op straat "werken". Dat is niet gebonden aan regels en restricties die ik zelf vervelend vind.

En nu ervaar ik op het werk dat mijn mening niet alleen op prijs gesteld wordt, maar zelfs inderdaad leidt tot garen op de klos. Poehee....

Waarbij ik nog altijd niet denk dat ik daar wil blijven, maar het is wel een nieuwe ervaring.

Ook in wonen heb ik mezelf al laten zien dat er opties zijn: Kraneven. Chalets op andere plaatsen...en ik krijg er de hulp bij die ik nodig heb: broer voor domicilie.

Maar ik zie ook dat ik in het woongeval nog erg op safe wil spelen. En dat voelt nog heel erg als geen andere keus hebben.

Ik zie ook hoe ik in werk eigenlijk altijd hier in heb gezeten, want het was of verdragen van werkellende, of armoede.

In wonen is het hiertoe verworden op enig moment, want in de Berkelstraat was het nog prima, hoewel ik er toen in huis mee zat, en daarna steeds meer van buitenaf (door buren). Ofja, goed beschouwd is ook hierin dit toch wel aan de orde geweest, linksom of rechtsom. In ieder geval als er geld mee gemoeid was.

Ik denk nu aan dat huisje in Deurne, waar ik al mee bezig was, toen ik op kamers woonde op de Leembaan. Ik weet al niet meer waarom dat niet fijn was (ik wilde een eigen plek, schat ik)....maar ook toen: geen geld, dus geen mogelijkheid. En ik durfde niet illegaal. Dat weet ik ook nog.

Ik moet nu ook denken aan Philips in Deurne, in de tijd dat ik in de Dommel woonde. Dat was een fijne tijd, zowel wat werk en geld als wat wonen betreft.
Ik kwam destijds echter wel rechtstreeks van therapie vandaan, en voelde me dus heel goed en stukken verwijderd van de oude beperkingen.

...........

Inmiddels is me de gelegenheid geboden om nee te zeggen tegen het "alleen op moeten lossen". Naar moeder, die altijd hetzelfde reageert, en me daarmee steeds opnieuw in de steek laat. Pa doet al helemaal niks.

Dat is onacceptabel geworden.

Ik moest net denken aan het werk nog, hoe ik blij was na het gesprek met Oswald, Linda en Peter. Peter was niet blij. Maar ik kan heel veel met heel weinig, en nu is er weer iets wat ons helpt. Dat is genoeg voor deze stap.

Ik kwam ook nog Linde tegen en wat zij vertelde bevestigde mij in mijn keus niet voor die overstap te gaan naar Samen Verder. Dat was ook goed om te ervaren.

........

Ook nog het volgende: toen ik bij Fokus begon, werd het vrij snel duidelijk hoe weinig ik te verwachten had van de manager. Ik besloot toen voor mijn eigen natje en droogje te zorgen en that's it. Vooral niet in de oude valkuil te trappen en gevalletje Greencore te herhalen. Nu sta ik daar, en leek het erop dat het geval zich toch herhaalde. Maar nee dus. Dat vind ik wel een mooie ontwikkeling, dat ik toen al voelde wat het gevaar was, maar dat toch om heb kunnen buigen.

last

er wordt me inderdaad één en ander duidelijk. Meer dan hiervoor ooit.

Dat idee van ik ben lastig is echt achterhaald. Ik schreef net op: stom eigenlijk dat dat idee is ontstaan doordat ik de last die ik opgedrongen krijg niet langer kan verdragen. Ik vraag echt maar zo weinig voor mezelf. En zie ook hoe goed ik voor mezelf kan zorgen. Hoeveel voeding ik overal vind. Maar de last die anderen aan me opdringen, die wil ik niet langer meer verdragen.

Het is ook het me steeds verweren tegen dat opgedrongen krijgen van de lasten, dat de toegang tot alle andere voeding afsluit.

Het is wel wonderlijk dat ik deze nu zo zie. Ik geloof niet dat ik dit eerder al zo ver tot in de kern heb kunnen zien. En ik voel hoe mijn rug zeurt en de vermoeidheid opkomt, alsof er bepaalde spanning losraakt.

Hoe bizar ook dat je van het last hebben naar lastig zijn kunt gaan....uit pure loyaliteit, en geen onderscheid kunnen (willen) maken in prioriteit van belangen. Is dat wat die ander wil belangrijker dan wat ik wil? Wiens belangen hebben meer voorrang?

Tijd om me te gaan begeven in gebied waarin de belangen bij elkaar passen. De tocht heeft me daar op voorbereid en laten zien dat het kan.

....

En: dan is er ook helemaal geen sprake van dat de ander mij niet helpt of geeft wat ik nodig heb, maar dat ik eigenlijk niet op me wil nemen wat de ander me opdringt. Deze heb ik al eerder gezien, maar ook nog niet zoals nu.

Ik vroeg pa om dat van ma te doen stoppen, en daarin vond hij me lastig. Het deed teveel een beroep op zijn verantwoordelijkheden. Daardoor moest ik in verdragen blijven zitten. Echt niet tof.

Nu vraag ik hulp om het "moeten verdragen" te doen stoppen. Omdat ik er zelf niet toe bij machte ben. Of zo voelt dat. Het binnendringende is te groot geworden. Tot monsterachtige proporties verworden. Bijna de hele wereld zelfs. Ik zie wel hoe dit die hardnekkige massa is, een gigantische berg, die me al mijn zicht beneemt.

Misschien moest ik hier maar eens iets creatiefs therapeutisch op loslaten....

Ik zie ook hoe waarde hiermee verstrikt is geraakt: ik ben pas dan niet meer lastig (en dus waardevol) als ik in verdragen blijf zitten. Ja, die is wel kut.

Typisch ook dat deze in het leven is geroepen door ons pa, die alles dus met geld (en werk voor geld) oplost. Ik voel me ook door hem in de steek gelaten, niet door ons ma.

En kom hier maar eens vanaf: de hele wereld die me van alles opdringt, wat ik moet verdragen. Dan wil je van die wereld af. Allemaal niet zo ingewikkeld.

Kan ik van het moeten verdragen loskomen? Want daar gaat het om. Ik heb geprobeerd de omgevingen te vinden waarin mensen niks opdringen aan anderen, tot aan de middle of nowhere, het hutje op de hei. Daar lag het antwoord niet voor die vraag, die ik op dat punt ook nog helemaal niet helder in beeld had. Want daar moest ik andere dingen verdragen. Zoals alles in mijn eentje oplossen. Dat ding van "in de steek gelaten en niemand helpt me hierbij".

O boy, ik wil m echt even goed uiteenzetten, denk vannacht even op mijn gemak doen. Als dat lukt. Want ik begon het hele plaatje te zien....

..........

Het is apart, want ik kan er maar moeilijk helemaal in, alsof mijn brein niet mee wil werken. Denk dat ik bijna aan de bodem ben.

Ik zie ook hoe het werk en het huidige wonen na het caravanavontuur, deel uitmaken van die overgang naar nieuw gebied. Dat nieuwe gebied heeft zich op werk en mijn waardevolle zijn uitdrukking geven al laten zien en is zich tegen de stroom in aan het ontwikkelen. Het voelt echter als door stroop bewegen, en dat is nog dat andere oude, wat nog erg aanwezig is: de weerstand, het moeten verdragen en daar dan weer oplossingen voor zoeken. Daar gaat zoveel creatieve energie in zitten dat er nog maar weinig overblijft.

Maar: vanaf hier toch maar wat verder in duiken. Zo goed als dat wil.

moeilijk?

Net dacht ik: het is alsof ik alle oude lagen van die hardnekkige massa doorwerk nu. En dan wordt dat beaamd. En het hoeft niet vreselijk lang of slepend te worden. Maar om voorbij de hardnekkige massa te komen is het belangrijk door te werken tot de bodem.

Gisteren zat ik in: dat ik mezelf toestemming geef om de dingen te ervaren zoals ik ze ervaar en te voelen zoals ik het voel. En direct daarop zag ik hoe belachelijk het eigenlijk is dat wat ik allemaal heb gemaakt, naar buiten heb gebracht vanuit mijn visie en vreugde, niet gewaardeerd wordt.

Of eigenlijk was het omgekeerd: ik zag ineens de schoonheid van dat alles, en daardoor kwam de oude hardnekkige massa in beeld. 

Ik was al down toen ik gisteren naar het werk ging. Geen trek in die horrorweek, en geen fijn gevoel meer whatsoever in het wonen hier.

Ik heb vandaag goed geslapen, lang ook, Frank is heel erg rustig. Hij heeft in de gaten dat ik het moeilijk heb. Toen heb ik op de valreep Kraneven gebeld. Daar zit het muurvast, zegt ie. Wordt najaar/winter.

Dat heb ik naar 3 mensen gemaild. Ondertussen voel ik me hondsberoerd en daardoor slaat alle creatieve energie dood neer. Hoewel ik nog altijd de schoonheid zie van waar ik mee bezig ben. Maar me alleen maar ellendig voel.

En toen ik net naar de winkel liep, schoot door me heen: ik ben helemaal niet lastig, ik doe helemaal niet moeilijk. Integendeel zelfs: ik vraag altijd maar heel weinig!

Maar waar ik een beroep op doe, dat vindt men dan moeilijk om mee om te gaan, omdat ze het antwoord niet weten, omdat het ze confronteert met eigen tekortkomingen, omdat ze daarmee uit de comfortzone moeten, enz.....

Mandy: ik doe helemaal niet moeilijk, ik benoem alleen waar je een beroep op doet en dat die niet "klopt" met wat je pretendeert. 

Frank: ik ben helemaal niet lastig of raar, ik wil vooral privacy en rust, en dat staat haaks op de aanspraak die jij persé wil op de momenten dat het jou uitkomt.

Werk: ik doe helemaal niks fout, ik benoem gewoon de gang van zaken en wijs iedereen op zijn of haar verantwoordelijkheden.

Als het gaat om buren: ik doe niet moeilijk, ik wijs er alleen op dat er nog meer mensen wonen hier en dat het wel zo fijn is om daar rekening mee te houden.

Ouders: ik vraag helemaal niet veel, maar je weet me blijkbaar niet te geven wat ik nodig heb.

Grappig is dat ik in mijn nieuwe werk "straattheater" helemaal niet wil teksten. Juist niet. Ik wil er gewoon zijn en met mijn zijn inspireren. Maar mijn zijn heeft subtiliteit en fijnzinnigheid nodig om tot bloei te komen. Niet al dat grove en harde, van herrie en braken enzo...

Of zoals finske zegt: aura-overschrijdend.

........

En dan lees ik de blogs terug en kom ik uit bij het blog waarin het besluit dat ik geen diploma meer hoef te halen. Waarmee een heel groot vraagstuk is afgesloten. En ook echt. Zo voelt het: het is ineens verdwenen.

Het laatste wat er nog mee verweven was, was het feit dat ik geld nodig denk te hebben om dat fijne wonen/leven te realiseren. Vooral het wonen. Daarvoor moet ik goed en stabiel werk hebben, en dan is het wel zo handig als ik een hoog gewaardeerd diploma heb. Zo zat die in elkaar.

En diploma hebben om via een grote omweg dat fijne leven te kunnen realiseren. Dat moet ook anders kunnen.

En ik vraag me af wat er nog voor inzicht zal komen voor ik ineens zie hoe dit hele woonvraagstuk in elkaar zit en wat er gezien wil worden, of ervaren, om me op dat punt te brengen waar ik dus enkele weken geleden nog maar zat mbt dat diploma. Want dat is echt ineens verdwenen. En wonderlijk hoe ik nu zie hoeveel moois ik eigenlijk al heb neergezet, wat nooit gewaardeerd werd.

Daarmee trek ik wel de conclusie nu dat de twee vraagstukken wel verbonden zijn, of verkleefd meer, verstrikt als het ware. Door middel van geld.

Dat over waarde en waardering gaat.

....

Oja, en deze hou ik er ook in: elk moment kan er een doorbrekend inzicht ontstaan, elk moment kan er het beslissende antwoord komen, elke moment kan komen wat ik nodig heb.
Omdat het zich precies juist voltrekt. Die zeg ik mezelf maar zoveel mogelijk in momenten van wanhoop. Want die wanhoop is mogelijk nog de grootste boosdoener.

waardering

Gisteren heb ik mijn naaimachine weer mee naar huis genomen. Gefixt en weer helemaal goed werkend gekregen. Vandaag dacht ik na over het weekend. Vrij weekend, frank weg, rustig in de hostel en dan moet het grote genieten gebeuren. Maar natuurlijk is het dan in de straat erg onrustig.

Ik denk ook dat dit gaat blijven.

Ik moest vandaag denken aan alle mooie dingen die ik heb gemaakt met de naaimachine. Ik heb ze nog eens bekeken allemaal. Ik moest er een beetje van huilen: zo mooi allemaal en niemand die ze waarderen kon. Ja, ik....maar verder niks. Ineens kwam me dat zo belachelijk voor. Hoezo geen waardering voor wie ik ben en wat ik vanuit mezelf geef? Hoezo geen waardering voor mijn gezichtspunt, gevoelens, visie en mening?

Ergens kwam voorbij dat ik mezelf toestemming geef om te ervaren wat ik ervaar. Om te voelen zoals ik me voel. Niks niet: dat moet ik veranderen. Ook de last van onrust en herrie niet. Het is namelijk ook gewoon heel erg waar. En werkelijk.

Ik ben ook geraakt door meneer vermeulen van de dansschool. Ik merk aan alles dat hij me ziet. Ook al doe ik geen moeite om op te vallen, zoals die andere vrouw.

Nu ben ik weer down en verdrietig. Ik begrijp eigenlijk niet meer hoe het zover heeft kunnen komen dat ik woon zoals ik woon. Hoe ontzettend niet fijn dat aan alle kanten is. Hoe inperkend en drukkend. Hoe onbegrijpelijk. Onwerkelijk. Gek en onbedoeld. Nouja, dat laatste blijkbaar niet.

Hetzelfde met mijn werk, voel ik ook nu weer. Ik ben begonnen aan de horrorweek: 3op, 1 af, 3 op. Maar wonen.......en de vreugde gaat steeds meer ruimte  krijgen. De overhand nemen. Het gaat wel lukken om 30 juni een volledige outfit te hebben. Die wordt elfenachtig, etherisch.....met plastic.

Daarna wil ik een woestland-fee-wizard outfit maken, met de staff.

En ook nog iets met bloemen. Maar dat zie ik daarna wel.

Ik kreeg gisteren te horen dat er nu op hele korte termijn grote veranderingen aan komen. Dat ik vooral in de vanzelfsprekendheid moet komen dat ik gewaardeerd wordt, en mijn wensen gehonoreerd. Volg de vreugde, is het motto.

dissociatie

ik heb het gevoel dat ik uit de dissociatie aan het komen ben, en de realiteit is hard en schokkend.
Met Mandy, met Frank en het wonen, en op het werk.

Ik was soort van in gewenning, en die begint los te raken en nu komen er steeds in hoog tempo situaties voorbij waardoor ik besef hoe het al die tijd is geweest. En waarbij ik me afvraag waarom ik dat al die tijd eigenlijk niet heb gezien. Ik was dus voor een deel gedissocieerd, en ik verzink dan in schizo als ik toch wel voel hoe naar het is. Maar de realiteit van de situatie an sich kon ik niet volledig toelaten.

Dit heeft al in zich dat een situatie daardoor ook maar blijft duren, omdat ik niet tot een bewust besluit kan komen op die manier. Ik zie nou hoe dit het antwoord is op die wanhopige vraag die ik me heel erg vaak gesteld heb, waarom ik toch zo in verdragen bleef zitten en tot het uiterste moest om op dat punt te komen van: nu kan het niet langer zo. Dat verdraagmechanisme zit verborgen in het automatisme van dissociëren. Dit is wel een belangrijk inzicht. Echt een heel belangrijk inzicht.

Nu er meer situaties komen van vreugde, wordt het verschil te groot en enorm zichtbaar. Niet meer te ontkennen.

Zo heb ik eindelijk beseft dat de relatie met Mandy nooit die vriendschap zal opleveren die ik me zo wens. Wat ik al weet vanaf de eerste verwijdering, maar daar nu pas het verdriet van kon toelaten.

Ik heb eindelijk een groot scherm gekocht om voor de opening naar Frank toe neer te zetten, waardoor ik de tafel eindelijk in gebruik kan nemen. Dat voelt zooooo fijn, en ik snap nu niet meer hoe ik al  meer dan een jaar zo woon. Dat komt me zo onwerkelijk voor.

En ik moest net huilen toen ik op het werk kwam. De situatie met Anita en de mot die ik met Alex had, spelen me parten. Bovendien volledig in de steek gelaten door de organisatie.

Maar toen ik bij Alex zijn benen insmeerde, moest ik denken aan de mensen die ik voetmassages geef, waar ik me dan erg van bewust ben. En hoe op de automatische piloot ik de dingen bij hem doe. Toen ik echt ging nadenken dat ik aan zijn lijf zat, werd ik bijna beroerd. Bij wijze van spreken. En dan snap ik al helemaal niet dat ik dit al bijna 6 jaar doe.

Het is echt heel maf, dat ik laatst dacht dat ik last had van derealisatie als ik die moment heb waarop het me zo onwaarschijnlijk voorkomt dat ik in de huizen van de cliënten ben, of het trappenhuis. Dat ik doe wat ik doe. Maar ik denk inmiddels dat het andersom is, dat ik normaliter verzonken was in soort dissociatie en dat ik dan daar uit wakker word ff. De realiteit is dan zo vreemd en onwerkelijk. Zo wezensvreemd en niet passend bij mij.

Die laatste momenten heb ik steeds meer. Steeds vaker en in steeds meer situaties.

Terwijl ik in de momenten van vreugde wel helemaal aanwezig ben. Sinds de tocht kan ik die oude situaties niet meer ervaren zoals daarvoor. En er ook niet meer op dezelfde manier op reageren.

Ik zag ook de berichtjes van broers en zus over ma's idee rondom haar verjaardagscadeau. En ik werd er misselijk van. IN de smoel schijnheilig doen en dan achter de rug zo. Ik heb tenminste de moed en het respect om haar/hun gewoon te zeggen wat ik vind. Bahbah...

Sinds ik het idee van straattheater meer ruimte geef en mijn creativiteit in die richting laat ontplooien, zie ik wat voor soort contact en verbinding ik wil maken. Die is voelbaar maar laat zich verder nog niet goed in woorden uitdrukken. Maar is ontzettend voelbaar.

Dat is wat ik wil. Vanuit mijn eigen vreugde verbinden.

Ik zie ook ineens hoe ik voorloop, en dat benoemen wat er gebeurt, bij een ander nooit zal leiden tot inzicht. Die moet in dat proces komen van zelf inzicht krijgen, en als ik verder naar voren zit in dat proces, dan blijft er een gat.
Maar ik wil wel zeggen als ik daartoe behoefte voel. Ik snap ook wel dat het frustrerend kan zijn voor die ander als ik de lol van het ontdekken verpest.

Op het werk wordt mijn mening nu gewaardeerd en gehonoreerd. Dus is het geen herhaling van het oude. Frank stelt zich eerbiediger op. Ook dat is significant anders dan ik altijd had. Met Mandy verwacht ik verder niks, maar er zit wel aandacht op, merk ik. Die laat ik dan maar voorbij waaien.

Als het goed is krijg ik vandaag bericht van die chalet op Kraneven. Als niet, dan wacht ik op de volgende. Mogelijk wordt dat pas najaar. Ondertussen ben ik mijn "werkplaatsje" aan het creëren hier.

Ik wil echt de straat op verkleed als iets of met een grote pop. En dan in "zijn" inspireren. Zonder een verhaaltje of stukje op te moeten voeren. Het zijn en beeld voor zich laten spreken en de ander er zijn eigen verhaaltje bij laten maken.

Mooi synchroon met de feedback die ik van Mandy kreeg, over moeilijk doen, omdat ik van haar verhaal mijn verhaal maakte. Maar ik ben klaar met mensen die per definitie mijn gezichtspunt afwijzen en afdoen als "moeilijk". Het is namelijk niet moeilijk an sich, maar te moeilijk voor haar nu, blijkbaar.

te hard - schizo

nog maar net had ik vorig blogje geschreven, toen ik daarna op het werk in gesprek met een collega raak over alle inzichten rondom de tocht. En ik hoor mezelf zeggen dat het werk voor mij te hard is. Niet te zwaar fysiek, maar mentaal/emotioneel dus.

En alsof hij het wist, krijg ik een aanvaring met onze moeilijkste cliënt. Later in de nacht nog eens, waardoor ik de vijand werd. Ik voelde de compulsieve neiging, en nog steeds is die er, om dingen schizoënd recht te zetten. Probeerde er uiteindelijk helderheid in te vinden waarom die nou ineens zo heftig opgekomen is. Het is namelijk sinds de tocht al heel rustig.

Er gebeurt ineens op het werk van alles wat me daar als vanzelf in terug duwt. Wat er gebeurt is voor mij ondraaglijk, zo erg dat ik de ervaring niet kan toelaten volledig, maar dus wil teniet doen, veranderen in schizo. Omdat ik denk (er van overtuigd ben) dat die op geen enkele andere manier veranderd kan worden. Dat roept schizo op.

Dissociatie was mijn oplossing voor situaties die te hard of te moeilijk waren voor mij om volledig te ervaren, en niet door mij veranderd konden worden. Om uit die zich herhalende lus te komen, zal ik uit de dissociatie moeten en volledig ervaren. Ik denk dat dat nu aan de orde is. En dat de boel dan eindelijk wel structureel kan veranderen.

afhechting

het voelt alsof ik aan grote periode in mijn leven aan het afhechten ben, en de nieuwe periode langzaamaan aan het opstarten. Het kost wel het nodige kruim. Of zoiets.

Mijn mantra was lange tijd, eigenlijk sinds mijn jeugd: fijn samen. Dat werd mijn doel, mijn kompas om op te varen. Dat is verworden tot de zin van mijn leven: als ik dat bereik dan heeft mijn leven zin gehad. Of eerder gezegd: mijn lijden.

De tocht was de ultieme uitdrukking van samen, en het was fijn. Maar het was niet het fijne samen wat ik altijd heb nagestreefd. Ik besef dat ik heb geprobeerd om die fijne samenleving te bewerkstelligen. Vanuit die overlevingsdrift naar fijn samen. Dus alles wat ik leerde, moest ik wegleren. Alle inzichten moest ik delen, alles wat waardevol was voor groei en ontwikkeling, moest ik omzetten in "waardevol voor de ander".

Geld heb ik er niet uit kunnen halen. Het was bedoeld om hier te komen. Onder meer. Wat dat geld er precies in doet, weet ik nog niet helemaal. dat heb ik nog niet helemaal in beeld.

Wel zie ik dat dit iets was wat ik moest bewijzen of neerzetten, nalaten. Nu mijn vruchtbare leven ten einde komt (door de overgang heen)  voel ik ook hoe de zin verdwijnt. De zin als in de zin van het leven zoals ik dat kende. Nu wil ik overstappen naar simpele vreugde, hoef ik niet zo nodig meer nog meer bewustzijn te ontwikkelen. Er is ook echt niks nieuws meer te halen, dat hebben het laatste boek en Mandy me verteld. Ik heb daarnaast geen enkele behoefte meer om te delen wat er nu gebeurt.

Ook voel ik dus al hoe ik geen diploma meer wil halen. Met de tocht heb ik mezelf laten zien hoe ik al die tijd heb bewezen wat ik waard ben. Nu dus stap ik over naar wat waarde heeft voor mij, voor geluk en plezier.

Het gaat op en af. Er zijn dagen dat ik me ontzettend down voel. Maar het is niet beangstigend. Op één of andere manier weet ik dat het er nu bij hoort. En ik kan wel genieten van het buiten zijn en het weer, om maar iets te noemen. De wanhoop die opkomt, als vanzelf, dooft langzaamaan steeds meer uit. Dat is nodig om echt in dat nieuwe stuk terecht te komen. De wanhoop ging over "de zin niet meer zien".

Want gewoon genieten in het moment, kent geen wanhoop. Wanhoop gaat over de toekomst, over het gebrek aan hoop op verandering. Want nu is het niet fijn, en ik weet niet hoe lang dit nog zal blijven duren. Ik ben ook nog eens niet in staat het te veranderen. Dat is de wanhoop. Het fijne samen doel komt daar vandaan. Ze zijn aan elkaar gelinkt.

Sinds vorige week zit ik op tapdansles. In nijmegen. Vandaag kostte het me moeite om er heen te gaan. Ik ging vanuit een soort moreel besef. Maar toen ik er was, was het fijn. Met het terugrijden naar Helmond, voel ik hoe ik terugglijd in het oude. Waarmee me niet duidelijk is of Helmond symbool staat voor een plek waar ik weg moet voor het nieuwe, of dat het vooral gaat om waar ik me zelf ergens bevind. Dat zal de komende tijd uitwijzen.

Ik besef dat er nog één en ander gezien wil worden, wellicht dat er daarom nog even geen verandering komt in mijn woonsituatie. En werken trouwens ook niet. Maar daar zit minder weerstand op.

We gaan het zien. Elke dag is er weer één.

collectieve overtuigingen

tijd voor wat zelfonderzoek

eerst vreesde ik dat het waar was, dat ik inderdaad een diploma moest hebben om succesvol te zijn in de samenleving mbt geld verdienen. Om dat fijne werk te hebben. Waarbij er al verstrengeling is tussen werken om geld te verdienen en werken om de dag een fijne invulling te geven. Dat laatste doe ik nu steeds meer. En het zou fijn zijn als ik daarmee meer en meer mijn geld kan verdienen.

Toen besloot ik dat ik dat diploma echt niet meer wil halen, en daarmee kwam er ruimte en aandacht om de zwerf en vind kunst verder te ontwikkelen. Ik zie nou ook dat het wel mogelijk is om daarmee een fijn leven op te bouwen, ook financieel. Daarin zie ik mogelijkheden. Het uitleven er van blijft echter haperen op het gebrek aan een thuis om dat ongebreideld te doen.

Nu denk ik: wat heb ik gedaan om bij dat besluit uit te komen dat ik dat echt niet wil, en hoe kan ik die toepassen op het woonvraagstuk? Want het lijkt alsof daar de link zit. En dat er daarna ook vanzelf ruimte komt om wat ik echt leuk vind verder te ontwikkelen.

Wat ik heb gedaan is de mogelijkheden om dat zinnige werk te doen allemaal te onderzoeken op gewenstheid. Ook de mogelijkheden die ik heb zonder de diploma's. Oftewel: alles serieus onderzoeken. Klopt de overtuiging die ik er over heb eigenlijk nog wel. Dat.

Dus: wat voor overtuigingen heb ik met betrekking tot mijn woonvraagstuk?

Ik heb behoefte aan genoeg eigen ruimte, ook werkruimte, privacy, rust, groen en ruimte om het huis, dicht bij winkels en andere mensen. En stilte. Bij voorkeur multifunctioneel, en niet doorsnee.

Ik denk dat als ik zou bulken van het geld, het prima te realiseren zou zijn. En dat het dus niet kan, omdat ik er niet van bulk.

Ook: het geld bindt me aan Helmond.

droomwereld

sinds het schrijven van het laatste blog, ben ik down. Ik besef dat er een belangrijk inzicht te voorschijn is gekomen, en dat er daarmee een nieuwe beslissing moest komen. Dat besluit is al in gang gezet voor ik aan de tocht begon en nu in beeld en daarmee definitief en onontkoombaar geworden.

Ik maak de overgang van vreugde halen uit de zin naar zin halen uit de vreugde.
Van leven vanuit zin (versus doelloos rondhangen) naar leven vanuit vreugde.

Lange tijd heb ik niet geweten wat me vreugde geeft, juist ook omdat ik het altijd zocht in de zin. Sinds de aandacht op het dagdromen is gekomen én ik er in mijn tocht veel over gesproken heb met Edo, en er meer ruimte voor gecreëerd heb, bovendien ook de vreugde in het zwerven en vinden heb onderzocht....is de boel meer in die richting aan het bewegen.

Nu ik ook nog voor mezelf helder heb dat ik geen diploma wil halen en niet meer wil leuren voor zinnig werk waar ik dan ook nog iets (van vreugde) uit zou moeten halen.....blijft er niet zo veel anders over dan maar elke dag mijn vreugde te volgen. En alleen nog maar bezig zijn met waar ik dromerig van word en blij. Wat me inspireert en aanzet tot fantaseren en dromen. Wat mijn associatieve brein aan de gang brengt. Want ook daar word ik blij van. Als mijn creatieve en fantasievermogens in gang gezet worden

Zo krijgt "live your dreams" ineens een heel andere betekenis. Want tijdens de tocht had ik die al geconcludeerd: ik heb altijd mijn dromen. Daarin word steevast duidelijk wat ik graag wil. Dus: mijn dromen mogen meer en meer ruimte krijgen. In mijn dromen ben ik geen opzetter van een herstelacademie.

Het vraagt echter nog altijd veel bewuste aandacht om me te richten naar mijn dromen. Juist omdat ik die altijd zo geheim heb gehouden. Maar goed, ik begin met het vinden van leuke spulletjes, fijne huisje (op kraneven) en het zwerven en vinden van stuff, waar ik iets van kan maken. Ook een kostuum hoort nog altijd bij de opties, want verkleden en in de huid van een stoer fantasie-personage kruipen vind ik leuk.

Dusss....

verwoesting

verwoesting

In die tijd had ik jarenlang ervaring met hoge stresslevels door geluidsoverlast van buren. Maar omdat ik nog in de oude ideeën zat van: ik ben verkeerd...heb ik dat veel langer verdragen dan goed voor me was. Vanuit het idee dat ik er maar tegen moest kunnen, want ík was te overgevoelig.

Inmiddels neem ik mezelf en mijn gebruiksaanwijzing heel serieus en sinds mijn tocht zijn daar nog wat schepjes bovenop gekomen.

Ik schrijf dit nu tijdens mijn nachtdienst in mijn eerste hele werkweekend sinds mijn tocht. Vandaag heb ik een gat in de dag geslapen, gewoon omdat ik het slapen nodig had. Maar wat vond ik het eeuwige zonde van de prachtige zonnige dag. Ook dat is veranderd: ik wil eigenlijk niks liever meer dan in het rijk der levenden/wakkeren vertoeven.

Ik heb mijn huis verwoest, om te vluchten voor mensen die de grenzen niet konden eerbiedigen. Dat komt bij mij heel snel binnen als geweld. En wat doe je tegen geweld?

Ik herinner me de laatste dag in dat huis, dat ik met zoveel liefde heb ingericht. Warm zonlicht viel, zoals elke zonnige dag, rijkelijk over de lichte vloer naar binnen. Het was echt een heel fijn huis. Ik moest huilen toen, maar heb dat snel weggedrukt. Nu komt het weer omhoog. Ik heb mijn plek opgegeven. Waarom in vredesnaam? En het voelt als een ander leven. Het is ook een ander leven. Waarin ik nog voortgedreven werd door al die ideeën waar ik zoveel last van heb gehad.

Die zich nou nog doen gelden, omdat mijn situatie nog is zoals sinds de verwoesting. Daar komt verandering in, maar het lijkt erop dat ik heel bewust de tijd wil nemen om deze beslissing goed te doorleven. Wat die eigenlijk betekent. Zoals ik eigenlijk alles steeds bewuster wil doen.

Mijn lichaam geeft me een duidelijk signaal, dat ik hiermee op een juist spoor zit. Mijn bekkenspier ontspant als vanzelf.

Waar las ik dat nou eigenlijk afgelopen week ergens? Wij mensen hebben de nieging om in gewenning te geraken.