recht op fijne respons

Inmiddels al verder in het boek. Ik besef: ik was altijd gevoelig. Aan de ene kant was er geen enkele respons op mijn poging tot verbinding, aan de andere kant was het erg onveilig om me te openen voor verbinding.

Mijn gevoeligheid en emotionaliteit bleef intact door de schizo, maar juist interpreteren heb ik pas op veel latere leeftijd door schade en schande geleerd.

Gisteren exitgesprek gehad en ik hield er een rotgevoel aan over. Ze lieten doorschemeren dat ze wel erg geschrokken waren van mijn wens om snel te vertrekken. Alsof ik ze teleurgesteld heb. En dat gaat dan zwaarder wegen dan mijn eigen teleurstelling. Want ik wilde snel weg omdat ze structureel geen fijne respons op mij hadden. Ergens wisten ze dat ook wel.

Gisteravond in bed voelde ik twee dingen: deze situatie is een milde variant van vroeger thuis. Samen Verder was een wat heftiger variant op vroeger thuis. Ik wil daarmee stoppen, al die varianten van vroeger thuis.

En ik voelde ook ineens: ik had eigenlijk gewoon recht op een fatsoenlijke betrokken respons van Maurice op mijn mededeling omtrent Both sides now. Ieder ander met een beetje menselijkheid in zich zou daar iets op gezegd hebben. Iets met begrip ofzo...

Ik voel dus eindelijk iets van verontwaardiging. Vandaag ben ik naar Marc geweest voor een multidisciplinaire aanpak omtrent die éne spier aan de zijkant van mijn been. Hij heeft de boel grondig onderzocht. Ook wel even wat anders dan Maurice. Ik ben blij met de huidige ontwikkelingen.

En ik ga dus voor de sjeu van emotionele verbondenheid. Want inderdaad, dat geeft het leven glans en diepte.

verwaarlozing

Ben het boek over emotionele verwaarlozing aan het lezen. Niks dan herkenning.

Net bedacht ik ineens hoe het snippertjeseffect eigenlijk echt in elkaar steekt: de kooi is het opgelegde verbod ook maar iets met emoties te doen. Want beide ouders waren niet bereikbaar als zodanig. De snippertjes zijn afkomstig van gebeurtenissen met anderen. 

Omdat ik gevoelig ben en dingen zo intens beleef, heb ik het gevoel dat het leven pas echt kleurt krijgt bij de beleving van al die gevoelens en emoties. Maar ik heb geleerd me er voor te schamen, en ze achter slot en grendel te houden.

Mijn verlangen naar verbinding is mijn verlangen om slot en grendel eindelijk  achter me te laten. Het uitte zich in mijn leven als de afwezigheid van bereikbare mensen....maar in feite ben ik zelf niet bereikbaar. Ofja, wel steeds meer.

Ik ben benieuwd wat het boek me nog meer gaat brengen. Ik ben er wel blij mee, want het brengt me weer een stap verder en dichter bij verbinding met hem.

at peace

Goed, vanmiddag was ik zielig. 

Toen besloot ik ergens zoiets als: als ik er dan toch niks mee kan, dan wil ik er ook niet mee bezig zijn. Dan wil ik me kunnen richten op dingen waar ik blij van word.

Andersom: als ik er dan toch mee bezig moet zijn, dan wil ik er ook iets mee kunnen. Dat is de voorwaarde om er mee bezig te zijn. Dan moet ik er ook iets mee kunnen, anders doe ik het niet.

Maar duidelijk is het volgende: ik hoef niet meer te zoeken. Dat is eigenlijk best een hele belangrijke om te beseffen. It alle makes sense. Alles vanaf mijn kleine meisje, de 10-jarige naar wie hij zelf verwees door de Both sides now. Echt ook, dat krijg je toch niet verzonnen. Na 40 jaar omzwervingen, lone ranger zijn, zoeken en mijn draai nergens kunnen vinden...is het duidelijk waarom ik hier terecht ben gekomen en niet meer wist waarheen te gaan na dit.

Dus, morgen ga ik een boek halen voor mezelf, want vandaag voelde ik me rot en buitengesloten door Mandy. Een terugkerend patroon. 

Daarnaast viel me straks iets op over werk, de vraag waarom je het werk doet wat je doet. Daar wil ik eens over nadenken. Waarom werk ik in de zorg? Waarom werk ik als zuster in de wijk? Waarom wil ik naar de terminale zorg toe? Of naar revalidatie? Ik heb daar al veel over nagedacht, maar nooit op deze manier.
Ik dacht altijd na over wat ik wilde doen. Niet waarom ik iets doe wat ik al deed. Dus, wat kom ik hier halen en wat kom ik hier brengen? Dat zijn de vragen om te beantwoorden

En dus voel ik dat ik op de goede weg ben weer...

En Yvonne van de TF channel heeft gelijk: ik moet meer at peace komen met mezelf. De spiegel zegt hetzelfde: hij zit ook in de knoop met zichzelf.

Ik voel hoe ik vrede met mezelf mag krijgen omtrent mijn eigenaardigheden, gewoontes en voorkeuren. Op allerlei gebied. En mijn waaroms beantwoorden...

ziel(ig)

Vandaag loop ik met mijn ziel onder mijn arm. 

Het gevoel niet te weten wat ik nou in godsnaam moet. Hoe afgescheiden ik me eigenlijk voel. Hoe ik er naar verlang mijn hart weer te openen. Voor wat dan ook. Gods christus...'

En sinds ik het idee van de twins aan het toelaten ben, wordt het er eigenlijk niet veel beter op. Maar het wordt wel steeds duidelijk hoe het allemaal past bij wat ik als meisje al "wist". Hoe ik heb gezocht maar nergens echt mijn draai of plek kon vinden.

Maar god, wat moet ik in hemelsnaam vanaf hier? Hoe kan ik verder in deze situatie?

Ik ben echt wel down eigenlijk.

twins

zucht

Ik wil me dan toch maar wel weer voor dit idee open stellen. Ik besefte net: hij heeft besloten de boel te gaan afblokken en te kiezen voor een mediocre life, in dezelfde tijd dat ik besloot dat ik in therapie moest.

Ik vraag me nu af in hoeverre ik ergens al altijd heb geweten dat dit de bedoeling was. Dat de verbinding zoals ik me die wenste die ultieme was en dat ik daardoor zo teleurgesteld achter bleef steeds. Dat ik ook nooit kon blijven, juist omdat het niet bedoeld was.

Hoe dan ook is het duidelijk dat we in alles hetzelfde zijn, of gespiegeld. 

Middelbare school.
HBO - vervolgopleiding
Werk in de zorg
Doelstelling naar anderen toe in werk
Intentie
Muziek maken
Zingen
Beweging en lichaamstaal
Menselijk lichaam/fysiologie
Zien
Moeite met woorden
Beelddenken
Punt waarop een besluit voor de levensloop genomen wordt
Intelligentie
Snelheid in schakelen
Woonwens
Natuur
Immaterialisme
Focus op interactie
Dezelfde taal spreken
Halve woorden genoeg
Triggeren van issues

Ze zeggen dat het helpt als je ervoor zorgt je core frequency uit te leven. Dan klopt het voor mij dat ik m dit jaar tegengekomen ben. Het klopt ook dat hij mij heeft gewezen op het punt waarop de schizo is begonnen, met precies dat éne lied. Zonder dat nou zelf te weten. En dat ik vervolgens hem wijs op wat hij nog te doen heeft.

En god, wat wil ik graag met hem delen en horen wat hij vindt van dingen. Hoe hij kijkt naar dingen die ik tegen kom.

Anyways. Ik wil graag een compleet nieuwe insteek in ontmoeten. Het verleden is onder ogen gezien - in ieder geval door mij -  en we kunnen een level up. Daar heb ik wel zin in.

fundamentele twijfel in mezelf

Gisteravond nog even gekeken naar alle delen en aspecten van mezelf die om aandacht vroegen. Aan tafel gaan en alle delen binnenvragen. Ik zag als eerste het 4 jarig meisje, toen de 17 jarige, daarna de vrouw met het overgewicht, de female warrior, een heel oude vrouw, de intelligente, de hoogevoelige die worstelt met de wereld. Er waren er nog enkele, die ik zo niet meer weet. Ik had het kleine meisje naast me aan de ene kant en de oude vrouw aan de andere kant. Als laatste degene die zich schaamt voor haar gevoelens voor hem.

Ik nodigde ze uit te eten wat ze nodig hadden. Het viel me op dat ze allen iets anders namen, maar wel allemaal voedsel, gezond voedsel. En meest licht voedsel (geen rood vlees bijvoorbeeld).

Toen bedacht ik om hem uit te nodigen om mee te doen. Toen hij binnenkwam, keek iedereen naar hem in vreugde. Allemaal waren we blij hem te zien en erbij te hebben. Niemand uitgezonderd. Ik vroeg hem naast de vrouw te gaan zitten die zich schaamt. Zij voelt zich beetgenomen, er in getrapt. Hij legde uit dat dit niet het geval was. Dat er sprake is van één op één spiegel in alle gevallen. Soms letterlijk gespiegeld, soms omgekeerd gespiegeld. Maar dat ze het steeds goed gezien heeft. 

Wat overbleef was een gevoel dat er ergens iets niet één op één gespiegeld wordt en dat wilde ik nog zien. Ik besloot het daarom hierbij te laten. Vroeg alle delen zich samen te voegen met mij, in mijn geheel de man te bedanken en voor nu afscheid te nemen.

Toen hij weg wilde gaan, besefte ik dat er nog iemand ontbrak. Die kwam net binnen toen hij de deur door wilde gaan. Dat was degene met de grootste angst, degene die bezig is met overleving. Ik kon haar niet integreren en ook niet laten communiceren. Dus dit even zo gelaten.

Hierna wel nog hem en mij opgesteld, want wat me bleef buggen is de vraag hoe het bestaat dat ik iets wil wat door hem niet gewild wordt. Ook in deze opstellingen kwamen er antwoorden over spiegeling. Dat er gerefereerd is door hem aan de schizo, omdat dit mijn manier was om met alle niet uitleefbare gevoelens om te gaan. Zijn manier is om ze af te blokken. Te doen of er niks is buiten de aanwezigheid om. Waar ik doe alsof er van alles is, wat er buiten de aanwezigheid om juist niet is.

In de aanwezigheid echter zijn beide manieren onmogelijk. Maar waar hij dus ook behoeften afblokt, daar zijn die van mij in alle hevigheid aanwezig. Ze vragen om uitleving. En dat ik in bewustzijn al meer gewend ben. Ook om risico's te nemen.

Aan het einde kwam er het besluit om wel een vervolg te willen en toe te laten, maar de stap daartoe over te laten aan dat deel van ons wat het het beste weet, aan de voorzienigheid over te laten als het ware. Of het leven zoals ik dat zeg. Omdat ik door de opties heen ben en voor hem het besluit om bewust zijn veiligheid achter te laten te moeilijk is. Dat voelde wel goed, soort van ontspannen.

...........

Vannacht goed geslapen weer eens, en vanmorgen voelde ik inderdaad iets anders. Meer ontspanning, minder vliegwiel.

In de auto onderweg op route kwam echter weer dat gevoel van: hoe kan het toch dat ik de verbinding wens en de ander niet? Hoe kan het toch dat in dit soort gevallen ik alle signalen zo verkeerd interpreteer? Hoe kan het toch dat dit me dan steeds zo verrast? Hoe kan het toch dat ik zo graag wil delen en die ander helemaal niet. Niet genoeg in ieder geval om er stappen toe te ondernemen. Van veel mensen kan ik dit prima verdragen, maar van hem, die deze betekenis voor me heeft, niet.

En ik besef: dit is wat ik nooit heb kunnen verkroppen. Niet alleen is er het verlies van die dierbare verbinding, er is ook geen zekerheid dat die er ooit is geweest überhaupt, dat ik het niet zelf verzonnen heb, en dat die ook weer ooit tot stand zal komen. De ander ervaart die niet zo.

Aldus de start van de schizo. 

Als ik het dan toch verzin, dan maar helemaal en op die manier dat ik wel de volle beheersing heb over de gang van zaken. In real life kan ik namelijk niet vertrouwen op mijn interpretatie van zaken, kan ik niet vertrouwen dat er ooit een ander zal zijn die werkelijk van me houdt. Het kan zomaar zijn dat het er op lijkt en als het er op aan komt toch niet zo blijkt te zijn. Allemaal een leugen...en ik heb het geloofd. Hoezo zag ik het niet? Hoezo wist ik het niet?

Het is verlies van (de ervaring van) verbinding, vertrouwen in mijn eigen waarnemen en geloof in de toekomst in één klap. En heb ik verbinding dan überhaupt wel begrepen?

Ik ben aan alles gaan twijfelen, aan alles binnen de interactie met de ander. Niet aan die ander dus, maar aan mezelf. Mijn vermogen om te weten hoe het zit.

..........

Ik begrijp dat deze nu pas aan de orde kan komen. Pas nu heb ik inmiddels genoeg nieuw vertrouwen opgebouwd om hier echt bewust een besluit in te kunnen nemen. Moeilijk vind ik die trouwens wel, want het zit heel diep.

..........

.............

Ik lees bovenstaande nog eens door na enkele uren iets anders te hebben gedaan en ik zie ineens iets wat ik eerder niet kon zien:

Dat er gerefereerd is door hem aan de schizo, omdat dit mijn manier was om met alle niet uitleefbare gevoelens om te gaan. Zijn manier is om ze af te blokken. Te doen of er niks is buiten de aanwezigheid om. Waar ik doe alsof er van alles is, wat er buiten de aanwezigheid om juist niet is.

In de aanwezigheid echter zijn beide manieren onmogelijk. Maar waar hij dus ook behoeften afblokt, daar zijn die van mij in alle hevigheid aanwezig. 

Zou het zo kunnen zijn dat door het blokken van de ander in het systeem/de verbinding...de hevigheid bij mij doet toenemen? 

Wel wordt het me steeds duidelijker hoe we inderdaad perfecte spiegels zijn, letterlijk hetzelfde of omgekeerd gespiegeld. Op de meest uiteenlopende manieren. Bizar gewoon. En ook wel mooi. Plus aanleiding om te geloven in twins. Daarom wil ik toch wel graag naar de volgende input. Want deze is inmiddels zo goed als uitgewerkt.

Wat ik net ook nog zag is het volgende: in bronbewustzijn is er geen ervaren van de ander mogelijk. In ervaringsmodus wel, maar daar heb ik geen invloed op het tot stand komen van een liefdevolle verbinding. Of liever gezegd: daar moet ik maar afwachten of ik "de juiste" tegen kom. En afwachten of hij ooit van me zal gaan houden. Beide zijn niet helpend voor het ervaren van het fijne delen.

voedende interactie in plaats van snippers

 Zo, nu is er ineens veel duidelijk geworden.

Gisteren de godinnen weer eens geraadpleegd. Cerriddwen, met haar kookpot, zei me om de snippertjes in de kookpot te doen en afscheid te nemen van het snippertjeseffect. In plaats daarvan ga je maar eens met goudstof strooien, zei ze. Aldus is me het volgende duidelijk geworden....

Ik haal inspiratie uit voedende situaties/interacties. Die ervaar ik als bijzonder. Dat kan zijn om uiteenlopende redenen. Het is voedend als het bijzonder is, als het me raakt in de diepte, in de verwondering, als het magisch is of mystiek, als het me uitnodigt er in te duiken enz. Vooral dit laatste is een belangrijke aanwijzing, als het me uitnodigt in "mijn" element: water te duiken. Dan ben ik in mijn element. De voedende situaties waren mijn snippertjes. In verschillende gradaties.

Nieuwe beslissingen en inzichten:

- Ik laat steeds meer voedende interactie met mannen toe. Stapsgewijs is dan handig om aan te wennen. Ik was helemaal niet gewend aan dit type interactie met mannen, en dus is iets al gauw een snipper. Omdat het zo schraal was, heb ik doorgaans al vrij snel heel veel betekenis gegeven aan voedende interactie met een man. Ik maak het bijzonder vanuit het weinig voorkomende karakter. Dit is de verklaring waarom ik altijd de enige ben die er geen afscheid van kan nemen en de ander met gemak. De betekenis is ook heel anders voor mij.

Maar de betekenis is dus zo groot omdat het er weinig is (ik heb zelf zo'n opmerking gemaakt naar hem: je wilt het graag omdat het er niet is). Het is een kostbare snipper voor mij.

- Ik ga ook afscheid nemen van omgevingen die niet meer voedend zijn en besluit om in werk ook me te richten op voedende interacties en omgevingen. Ik besefte ineens hoe veel werk ik steek om iets bijzonders te maken van iets wat me eigenlijk niet echt voedt. Daar gooi ik dan heel veel van mezelf in en daarmee wordt het bijzonder (omdat ik het bijzonder maak). Ik breng mezelf mee en ik maak het bijzonder omdat ik het anders niet lang kan volhouden.

Dit verklaart ook waarom de anderen er geen afscheid van willen nemen, terwijl ik dat gevoel niet kan beantwoorden. Feitelijk ben ik dan de snipper voor hen. Ik ben het bijzonder.

- Ik maak het bijzonder, omdat ik dat kan en nodig heb voor mezelf. Of ik maak het bijzonder omdat ik het ben. Omdat ik mezelf meebreng.

-Ik ervaar het als bijzonder omdat ik het bijna nooit heb en er zo naar verlang en nodig heb als voeding. En ik maak het bijzonder door de betekenis die ik er aan geef. En alles wat ik er uit kan halen. 

Dat is het positieve effect van de snippers in mijn leven: ik heb geleerd er het maximale uit te halen. Of misschien is het wel andersom: omdat ik er zoveel uit kan halen, hoefden/konden het alleen maar snippers zijn tot nu toe. Of misschien is het nog wel anders: om het hele systeem en alle elementen erin bewust te zien en/of in te nemen, moest het gedoseerd worden.

Waarbij de snippers dan enkele kortstondige ontmoetingen waren met anderen (een erg voedend "systeem"). 

- Nu begin ik een ander zicht te krijgen op het schrale ervan mbt de man. En weet ik dat dit schrale omgezet kan worden. Mogelijk zit er ook in dat het intense ervaren maar weinig snippers bewust toeliet tot nu. Of mogelijk is de intensiteit waarin ik de gebeurtenis ervaar een aanwijzing voor wat er allemaal aan nieuwe inzichten te halen valt. Voor alle betrokkenen. 

- Ik moet ineens ook denken aan de opmerking dat ik met het zien en benoemen het bestaan ervan erken. Of zoals hij zei: jij ziet en benoemt en dan bestaat het dus. Met het benoemen naar de ander, kan die het bestaan er van niet meer ongedaan maken.

- Ik kan er zoveel uithalen omdat ik het hele systeem en alle plekken er in kan omvatten/innemen.

In alle gevallen ben ik er bij en is het bijzonder door mij. In het geval van de man wil ik graag overeenstemming in beleving, dat de interactie door ons allebei als voedend en gewenst ervaren wordt.

Bastet zei daarnaast iets over spelen. Mijn oorspronkelijke weerzin is niet nodig. Spel kan ook in alle mogelijke vormen plaatsvinden. Mijn manier van spelen is ingetogen. Maar wordt dus opgeroepen als ik me uitgenodigd voel in mijn element te duiken. Dan ben ik in mijn element.

Merk op: niet gedwongen de diepte in, maar uitgenodigd. Dat is inderdaad wat ik wil. Waar ik vandaan kwam is de gedwongen variant en dan waren de uitnodigingen de snippers. Dat mag wel wat verder omkeren. En die kan ik wel laten bestaan in mijn wereld. Dat voel fijn.

Wat ik nog moeilijk vind is de conclusie dat de interactie met hem dus wellicht inderdaad veel meer betekenis had voor mij dan voor hem. Hij wil niet eens toegeven dat die ook maar enige betekenis had. Die vind ik heftig. Terwijl me steeds op het hart gedrukt wordt dat ik weet wat er in het systeem gaande is. Ik ben hierin wel mijn weten en intuïtie aan het up-graden. Het is inderdaad level up.

Ik weet namelijk ook wanneer ik voor iemand anders de snipper ben. Die is vrij snel duidelijk. Of welke betekenis ik heb, ook als die niet wederzijds is. Dan wordt mijn bijzonder waargenomen en nadrukkelijk gewaardeerd. 

Waarom dan wordt mijn bijzonder niet door hem gewaardeerd? Wel waargenomen trouwens...och ja, dat is waar ik vandaan kom. Zo was het. De reden daarvan is niet interessant meer, alleen maar het inzicht in het terugkerende mechanisme wel.

Maar ik blijf daar wel een beetje mee zitten, die laatste vraag. Ook omdat hij maar niet verdwijnt uit mijn aandacht...dus daar wil ik graag nog antwoord op.

..............

De godinnen gevraagd en toen kwam Synthese te voorschijn. Daarna ging ik trainen en ik voelde wat er overblijft na zo'n periode als dit: ik voel me beetgenomen, of dat ik er weer eens in ben getrapt. Er komt dan alsnog schaamte op, dat ik er zo'n "ding" van gemaakt heb, terwijl de ander er niks om geeft.

Dit behoeft nog liefdevolle aandacht en integratie, voel ik.

stop onverzettelijkheid, start beweging

Wederom vanalles geweest. Te veel om op te noemen zelfs. Maar wel het besluit om ronde twee af te sluiten.

Die is gestopt bij het besluit niet meer naar hem toe te bewegen. En dat dit duidelijk is voor hem. Nu zie ik: het is ook te absurd voor woorden.

Vrouw zegt: help me alsjeblieft, man, ik lig hier gewond te wezen. 

Man zegt: o vrouw, kom maar even hier dan, dan zal ik je wel helpen.

Echt joh. 

Nu heb ik dus gezegd: nee, doe ik niet. Te kwetsbaar.

Hij heeft daarop gezegd: okay, dan doe je dat en dat maar, om jezelf te helpen. 

Waarop ik niks meer heb gezegd en alles wat ik naar hem heb gedaan, weggedaan heb. Dit stopt hier.

Ik zag dat ik in de valkuil ben getrapt steeds dat het meer waarde heeft als je het onverzettelijke in beweging krijgt. Meer waarde dan als het vanzelf gaat, ofzo? Dan heb je goed gewerkt, goed je best gedaan. Maar dat is waarde hechten aan doen, in plaats van zijn.

Daarom heeft die altijd in mijn wees niet jezelf gezeten. Het is het mannelijke doen, wat door mij, vrouw, overgenomen is. Alsof man gered moet worden. En zo presenteerde het zich ook altijd. Zelfs in het boek van Jos: man moet tot hoger bewustzijn geroepen worden door vrouw. Gevolg: wij zijn hard aan het werk om die mannen in beweging te krijgen. Echt niet helpend....en vooral erg mannelijk georiënteerd.

...........

ik voel nou hoe mijn hele geschiedenis met mannen duidelijk wordt.

Ik doe een beroep op de man.

de vader zegt: hoezo kom jij mijn hulp vragen bij pijn? voel die niet en val mij vooral niet lastig. Zoek het zelf maar uit.

de vader van mijn dochter zegt: hoezo vraag jij mijn hulp bij de zorg voor ons kind? wat ben jij lastig zeg, ik heb hier geen zin in. Zoek het zelf maar uit.

De laatste man zegt: pijn? als je hierheen komt, in mijn territorium, alleen dan help ik je wel.
Hierop heb ik gezegd: nee, naar jou komen is te pijnlijk. Dan zoek ik het zelf wel uit.
Waarop hij zegt: misschien kun je dan dit nog doen om jezelf te helpen.
Waarop ik de boel afsluit.

Ik zeg nu: jezus man, wat laat jij me in de steek, zeg. En ook steeds weer. Genoeg daarvan. Nu is de man zoals die zich steeds manifesteert in mijn leven, gefrustreerd, soort van boos.

Alle mannen lieten één of andere variant hierop zien, op Nico na. Daarom zat ik zo stuk na hem. Maar Nico was dan ook eigenlijk nog een jongen.

Ik zie nou ook hoe mijn oorspronkelijke wens om mijn eigen huis te bouwen gebaseerd nog was op dat harde werken van mij, in reactie op de vader en de vader van mijn kind. Dat mijn gevoel hierin helemaal veranderd is deze laatste jaren, hangt samen met de wens dat man dit borgt voor mij. Klopt helemaal met hoe het zich manifesteert in mij en mijn leven.

Nu heb ik gezegd: Man, je zorgt niet voor me, je helpt me niet met het huis, je helpt me niet met voedsel en veiligheid, of met ons kind, je zorgt niet voor haar en niet voor mij. Je hebt me aan alle kanten in de steek gelaten en ik dacht dat het aan mij lag. Ik dacht dat ik harder moest werken om je zover te krijgen dat je toch voor me zou gaan zorgen. Maar jij liet het afweten.

Ondertussen heb ik ons kind grootgebracht en gezorgd voor voedsel, onderdak en veiligheid. Voor die van haar en voor die van mijzelf. Ik stop met vechten voor jou. Ik heb al altijd voor dit alles gevochten. Het is er nu, het is allemaal geborgd, gerealiseerd en veilig. Allemaal zonder jou. Alleen door wat ik allemaal heb gedaan.

En wat doe jij, waar blijf jij nou? Waar ben je al die tijd geweest? Wat heb je al die tijd gedaan?

Wat wil je eigenlijk?

En ook hè: wil je echt dat ik zo, op deze manier, vrouw ben? Dat ik zonder jou kan? Je hebt mij toch gewild? Je hebt mij toch in je leven gewenst? Maar als ik dan iets vraag vanuit mezelf, dan laat je het afweten. Dan wil je dat niet horen. Ook niet wat ik geef vanuit mezelf. Dat wil je niet aannemen. Je gaat het echt contact met mij niet aan. Dus moet ik mijn eigen hart steeds weer sluiten. Mijn eigen liefdevolle, bijzondere hart.

Deze mannelijke - en verharde - manier van vrouw zijn maakt mijn vrouwenlichaam kapot. Zegt mijn heup, zegt mijn schouder, zeggen mijn pols, mijn handen en mijn voeten. De artrose zegt dat. Ik ben er lang in mee gegaan, maar kan dit niet langer meer volhouden.

Ik zeg nu: vanaf hier ben ik vrouw zoals het past bij de aard van mijn wezen, mijn lichaam, en mijn hart. Man, ik wil je graag in mijn leven, passend bij hoe ik vanaf nu vrouw ben. Ik heb heel veel liefde te geven, heel veel moois en bijzonders te bieden. Maar alleen nog maar vanuit de aard van mijn diepste wezen en in overeenstemming met wie ik ben. 

bereikbaar

Veel gebeurd dit weekend. Channelling door Mandy, gisteren stenen schilderen bij Peggie, waarbij ik over hem vertelde.

Nu gaat het er eigenlijk om dat ik mijn gevoelens en vooral ook wensen serieus neem en ze benoem. Vraag om wat ik wil. Maar dan komt er teveel angst op dat ik onder de streep zal moeten concluderen dat ik de enige ben die het bijzondere en waardevolle in de situatie heeft gezien en ervaren. Dat de ander daar net zo gemakkelijk weer afscheid van neemt. 

Ik vind die echt heel moeilijk. De idee dat wat voor mij zo dierbaar, bijzonder en kostbaar is...voor de ander niks betekent. Niet genoeg om er meer van te willen. Ik geloof dat ik het risico daarop nog even niet wil lopen.

Ik voel nu ook hoe ik me terug aan het trekken ben uit de verbinding. Ik krijg geen informatie meer. Ik vraag me af of het vorig leven toen al een vergelijkbaar situatie was. Of ik om vergelijkbare reden zelf niks deed. Alsof dit al veel langer speelt.

Toen wel knielde hij naast mijn dode lichaam, gooide zijn harnas af en kon alleen maar huilen. Wat een spijt. En hoe ik over spijt sprak, van niet je hart volgen. Hoe die woorden voor mijzelf bedoeld zijn waarschijnlijk.

magie

Wederom veel stadia doorlopen. Na het ademen voelde ik me goed. Er was niet veel verdriet eigenlijk. Vandaag wel in reactie nadat Mandy mijn magie weer teniet deed. Afdeed als een verhaaltje. 

Voor mij lijkt te gelden dat de enige manier waarop ik fijn samen kan ervaren, de momenten zijn waarop ik helemaal in de realiteit van de ander aanwezig mag zijn, inclusief het bijzondere van mijn zijn en daar mijn magie mag strooien...dat is maar zelden het geval. 

Ik dacht altijd dat het andersom was, dat mijn fijn samen 'm zit in dat de ander in mijn realiteit komt en dat lijkt sowieso niet mogelijk te zijn, wel in mijn wereld maar niet in hoe ik die dan beleef.

Ik heb met hem fijn samen gehad, besef ik.

Er zit wel een voordeel aan deze conclusie: ik hoef niet te wachten tot iemand naar mij komt. Het ultieme is wel dat ik gevraagd word hierom. 

Morgen heb ik mijn laatste examen. Dan heb ik alles gehaald.

Ik dacht vanmorgen nog dat ik de term "onbereikbare mannensyndroom" wil gaan vervangen voor iets anders. Zoiets als: bijzondere mannen in mijn leven. Het snippertjeseffect is ook aan het verdwijnen, de steen wordt schoon geregend. De steen ernaast blijft volledig intact. Bijzonder.

De bijzondere steen heb ik weer mee naar binnen genomen. Ik wil er naar kijken. Onze stenen, die van hem en mij...heb ik buiten gelegd. Even wat anders gaan doen, me richten op bijzonder en magie.

hoger bewustzijn

En er gebeurde nog meer. Jos praat over het mensenras zoals ook in de twaalfde planeet gesproken wordt. We hebben van oudsher een gevoel van niks waard zijn an sich in ons. Ons waardesysteem van geld past hierbij. It all makes sense. Meer dan de vorige keer toen ik er bij uit kwam. Dit gezichtspunt maakt de cirkel rond, zo voelt het. Het is alsof hiermee alles gezien is wat er gezien moest worden over ons mensen. En hoe we ons huidige level willen ontstijgen. Steeds meer mensen willen dat.

Ik heb nog een blog geschreven en een link naar hem gestuurd. Er kwam eindelijk respons. Nu weet ik dus ook dat mijn schrijven en mijn visie bij hem is aangekomen. Gelukkig. Dat was een belangrijke stap. En hij heeft de moeite genomen het me te laten weten, het tot zich te nemen en me dat te laten weten. 

Vandaag voelde ik de bottom line: er is geen enkele man die van mij gehouden heeft. Waarom houdt hij niet van me? Waarmee Hij staat voor alle mannen in mijn leven. De geen respons komt er vandaan en het geen initiatief ook. Het voelde verdrietig.

De mannen die het in zich hebben om van me te kunnen houden, doen het niet omdat ze al verbonden zijn. Of angstig. De mannen die me zien zitten, kunnen niet van me houden omdat ze mij niet in mijn hele wezen zullen kunnen zien of handelen. Bij hen zal ik nooit genoeg ruimte hebben. Al helemaal niet op alle levels uit kunnen wisselen. Laat staan dat ze mij zullen liefhebben. Ze houden vooral van hun projectie op mij. 

Ik heb het juist gevoeld altijd. Dat wordt me steeds duidelijker. Ook heb ik de laatste 10 jaar gespendeerd aan het vinden van mijn gebruiksaanwijzing en ook aan het vinden van elke keer die bevestiging weer dat er niks mis is met mij. Want dat was de openstaande vraag nog: waarom houdt hij niet van me? Wat is er mis met mij? Ik kon het niet achterhalen, maar had wel de conclusie getrokken dat er blijkbaar iets mis met me moest zijn dat geen enkele man van mij heeft kunnen houden.

Ik was op zoek naar wat er mis was, zodat ik het zou kunnen fixen. Maar er is niks te fixen. Onderweg heb ik steeds dingen op mijn pad gezet die me zouden bevestigen in wat ik diep van binnen wist. Altijd heb geweten.

Het ligt niet aan mij. Het lag aan de mannen op mijn pad. Maar niet om me steeds weer ongeliefd achter te laten, maar om hier uit te komen, zodat ik weet wat er mis is in de wereld. 

Vanmorgen dacht ik nog hoe bijzonder ik het vind dat ik juist in deze tijd leef. In deze moeilijke tijd waarin de mensheid bewust wordt, en ik in de voorhoede loop.

Ik schreef aan Jos dat ik de man zijn hoger bewustzijn wil wekken. Feitelijk ben ik dat al steeds aan het doen. Gewoon het pad volgend.

Wat ben ik blij dat ik hem heb laten zien wie ik ben. Ook al is hij verbaasd daarover, en ook geïntrigeerd, hij laat het me doen en hij neemt het van me aan. De projectie en te snelle interpretatie die er wel af en toe zijn, zijn te weerleggen. Vooral omdat hij ook harmoniegericht is. En omdat hij oorspronkelijk geen verdere wensen heeft dan alleen harmonieuze interactie.

Wat ik nu wel wil is een volgende stap op dit pad, namelijk dat Hij zich voor het hogere bewustzijn en wat ik hem te bieden heb opent en gaat meebewegen. Zodat we kunnen gaan ontdekken wat het eigenlijk inhoudt om echt liefdevolle verbinding te hebben. Op alle levels.