nieuwe primary?

Dit is te bizar. Van alle plekken die ik kan krijgen, krijg ik die langs de nieuwe buurman die van harde muziek houdt. En van drukke vrouwen ontvangen op zaterdagavond. Echt te bizar.

En van alle plekken die er te verzinnen zijn krijg ik dat huisje dat precies ingericht is naar mijn smaak en kleuren, maar het eigenlijk net niet helemaal is. Net te weinig doorgang, net te weinig ruimte, net te laag plafond, net te hoge armleuningen, net te grote tv. Maar qua sfeer en kleur helemaal mijn ding. En mijn spullen passen er perfect bij.

• Twee dingen zijn me al duidelijk: dit is een bewijs dat er mogelijkheden zijn die ik niet had kunnen bedenken, in vraagstukken die ik voor onoplosbaar hield. En hoe eenvoudig en buiten mij om het gerealiseerd is.
• De andere is de stress die opkomt bij het horen van de nieuwe herrie, waardoor het oude opkomt "dat het nooit zal lukken om die fijne plek voor mij te realiseren."

Is het laatste een secondary op de nieuwe primary? Bedenk ik nu?
In ieder geval voel ik duidelijk dat ik van dat oude af wil. De komende tijd is dan ook therapie-tijd. Tijd om de oude wonden te genezen.

Tegelijkertijd heeft dit huisje en de nieuwe primary al genoeg getriggerd om ook een besluit te willen nemen naar werk en inkomen toe.
Ik ervaarde al druk van de cliënten, toen van de organisatie en sinds deze week ook nog eens van het team. Te veel, en waar doe ik het voor nog? Alleen maar het geld. Waarmee ik het gevoel heb dat ik mijn ziel verkoop, dat ik het recht verkoop om vrij te kunnen bewegen in het werk en mezelf te zijn.

Wel heb ik vandaag de kamer bij Frank helemaal leeggehaald en schoongemaakt. Dat is eerder afgerond dan voorzien. Net voor mijn vakantie begint. Er vliegt ook direct iets van angst voorbij: nu moet dit nieuwe plekje in Ommel het dan dus zijn. Maar dat is het niet, voel ik al.


Toch voel ik ook dat dit anders gaat zijn dan hiervoor. De eigenaren zijn er natuurlijk nog, maar ook buurman is een ander type. Ik voel hoe ik invloed kan hebben, zonder dat ik moet vechten. Ik wil ok helemaal niet vechten. Hier wil ik een ander antwoord op vinden.

Daarnaast: het IS niet mijn huisje, het is van Marieke. Het gaat ook niet mijn huisje zijn.
Wel ben ik blij dat de inschrijving bij broer rond is. Dat voelt wel heel vrij. Deze optie kwam al voorbij toen de inschrijving op briefadres bij zus afgewezen werd. Toen dacht ik aan hem. Maar dat hadden ze waarschijnlijk niet goedgekeurd destijds.

Hoe dan ook: ik weet dat het niet mis kan gaan, maar het is niet fijn dat er weer meteen zoveel stress op komt. Toch lijkt ook dit een secondary op de nieuwe creatie van: de vreugde van hooggevoelig zijn. Ik sprak er net over met Myrthe, collega. Haar zoon lijkt ook hsp, ze omschreef gedrag en het was zo herkenbaar.

ik moet al enkele dagen denken aan het volgende: zou het mogelijk zijn om een stuk grond/land met bos te vinden waar ik een hsp-toevluchtsoord van maak? Of iets in die strekking.

…………..

Ik ga er in ieder geval op schilderen, want die stress is niet cool. Een soort wanhoop is het en ik voel me dan vreselijk alleen. Daar zit iets groots nog, iets ouds, wat gezien wil worden....

eerste nieuwe blog op niewue site

over yang in de zomer
https://holistik.nl/zomerdip/

deze ook:
https://holistik.nl/vrouwelijke-kracht/

het stigma van...

weer een week verder....
ik krijg maandag de sleutel van het nieuwe wonen. Op kraneven. Een fijn mooi klein huisje op een rustig plekje. Maar ik schrok toen ik het contract kreeg. Ik dacht al die tijd dat het een all-in prijs was, blijkt niet zo te zijn. Daarmee ga ik zo duurder wonen dan ooit. Daarvoor heb ik wel dat vrijstaande huisje in de natuur en rust en ruimte.

Maar de trigger is duidelijk: oeioei, geld....
Ik sus mezelf met het idee dat ik het dit half jaar kan aankijken en ik heb buffer genoeg om dat te redden.

Tegelijkertijd is er het besef en de wetenschap dat alles zich volgens plan voltrekt en dat het niet mis kan gaan.

Toen dacht ik net: ik ben alle oude stigma's aan het opruimen geweest. Alle oude negatieve oordelen.

Het stigma van de krachtsporter.
Het stigma van de psychiatrische.
Het stigma van het dagdromen.
Het stigma van het zwerven.
Het stigma van het ongeschoolde.
Het stigma van degene met de krasse mening - de klokkenluider
Het stigma van de hooggevoelige….

En dan komt nu het stigma van de arme sloeber, het arm zijn. Het afhankelijk zijn van de goodwill van anderen voor genoeg geld.

Ik moet zeggen, sinds mijn besluit helemaal in het psychiatrische te duiken gaat het snel. Dus, ik duik in het oude idee. In dit geval: het idee dat ik niet dat fijne huisje kan hebben omdat het óf tegen de regels in gaat óf niet te betalen is voor mij.
In dit geval is het eerste deels aan de orde, en het tweede lijkt er ook op.

We gaan het zien, ook wat dit komende half jaar me gaat brengen. Ik schat in dat er versnel veranderingen komen, het gaat dit jaar sowieso erg snel. Fijn wel.

En de timing is echt geweldig. Nog een week om over te huizen, een rustige week op het werk en dan heb ik 3 weken vakantie. Zomer ook. Ik heb ook zin om de nieuwe omgeving te verkennen, nieuwe plaats, nieuwe winkels, nieuwe wandelroutes, nieuwe wildplukomgeving, nieuwe sportschool. En nieuwe vrijheid => geen vast adres meer.

…..

En zou het niet grappig zijn als ik juist rijk werd met wel/niet mezelf zijn.
Ik dacht het ineens gisteren: ik kon bij fokus blijven omdat ik daar mijn eigenschappen wel in kon zetten....

weg van hier

een week verder
Boek over hsp gelezen en mijn verhaal zien opgetekend in dat boek. Waarmee weer heel mijn leven een nieuwe betekenis krijgt. Ik schrijf dat mijn huidige werk en mijn woonsituatie eigenlijk structureel te zwaar voor me zijn. Die erkenning heeft heel wat losgemaakt. En brengt verzachting te weeg.

Ik besef ook dat ik vanuit het zware van vroeger de wens ben gaan koesteren om "weg te zijn van hier". Weg van huis werd weg van hier en weg van hier werd weg van mezelf en rondzwerven.

Ik voel hoe ik op de drempel sta van een nieuwe fase, die waarin het omgaan met natuur, natuurlijke geneeswijzen, wildpluk, aromatherapie, healing touch, lichaamswerk en al die dingen die ik al me eigen heb gemaakt gedurende deze afgelopen fase wel uitleefbaar zijn. Waarin ik met mijn hooggevoeligheid tot mijn recht kom. Omdat ik nu weet hoe ik daar rekening mee wil houden.
Hoe ik dat wil leven. Dat ik dat wil leven.

Dat betekent rekening houden met dat ik eigenlijk niet kan huizen met anderen. Dat ik veel tijd alleen nodig heb, buiten, in de natuur. Dat betekent beslissingen nemen over het genoeg zijn van subtiele aanwijzingen, dat mijn aanwezigheid al genoeg is om dingen duidelijk te maken. Gewoon omdat ik dat zo wil.

Dat betekent erkennen dat ik stilte nodig heb, en dat ik daartoe veel gelegenheid wil hebben. Dat betekent me inzetten voor harmonie, in plaats van me schrap moeten zetten tegen dissonantie.

enz...

……….

en toen kreeg ik bericht van Kraneven en kan ik maandag naar een chalet gaan kijken....

geld

dit is apart...

Het geld is neutraal in zichzelf, heeft een energie die prettig is om me mee te verbinden. In principe is het ook net zo makkelijk te realiseren in mijn leven als al die andere dingen die ik eenvoudigweg realiseer. Ook die dingen die via anderen tot mij moeten komen.

Het is niet het geld, het zijn de overtuigingen die er mee verbonden zijn.

De twee vragen zijn ook niet verbonden door geld, maar door overtuigingen rondom geld. Die in het systeem heersen.

Ik snap nu ook wat al die mensen zeggen die beweren dat je geld kunt aantrekken, creëren, enz....dat is ook zo, maar de overtuigingen zijn zo hardnekkig. En de weerstand die je er tegen kunt ontwikkelen, door alle gedoe rondom die overtuigingen, machtsverhoudingen enz. Het zijn de mensen die geen last hebben van overtuigingen rondom macht, die met gemak geld realiseren.

Komende dagen ga ik me eens wat meer verbinden met de energie van geld en mijn stijl van realiseren. Ik ga nu eerst schoenen realiseren....van plastic. Dat moet ook lukken, lijkt me. Ik heb al een idee...

Oja, en ik kan inmiddels inderdaad steeds beter kiezen om te vertrouwen. Dat huis is onderweg, en alles vind plaats in perfecte (volg)orde.

.......

Ik zie ook waarom ik Frank begrijp, in zijn manieren om zich los te wurmen van dat geld ding en vrij te leven. En ik zie waarom zijn manier mij niet past, vanwege het verzetten tegen de macht.

Maar het is niet de macht waartegen je moet vechten, dat is alleen maar meer van hetzelfde. Daarom krijgt hij zoveel gedoe. De truc is om te stappen in de manier van de Henselmans, die zeggen: het geld volgt vanzelf, als je eigen visie blijft volgen.

Ik zie ook hoe ik in het werk blijf zitten, vanwege het idee dar ik afhankelijk ben van hen. Maar daar zit dus een grote misvatting. Net zag ik daar nog een ander gezichtspunt in, wat in een flits weer verdween. Ik ga er even op lopen.

Belangrijke inzichten dit. Ik wil wel naar een manier waarop het geld vanzelf volgt als ik mijn eigen visie blijf volgen. Daar zit de boodschap. En ik wil naar Kraneven!!!!

....

En ik moet ook eens af van de neiging om overleven te romantiseren. Het romantische zit niet in overleven, maar in het verkennen van (nieuwe) mogelijkheden en de vindingrijkheid waar een beroep op gedaan wordt. Oftewel: creativiteit inzetten.

Misschien kan ik deze vindingrijkheid in gaan zetten op het genereren van geld. Een stap verder dus dan dingen realiseren buiten geld om.

hardnekkige massa

ik wil m even goed in beeld krijgen, want ik denk dat ik de kern te pakken heb van alles waar ik nog mee worstel, van die hardnekkige massa:

ik kan de mensen van wie ik afhankelijk ben, niet vertrouwen.

Het gaat hierbij om een bepaald soort afhankelijkheid, die alles te maken heeft met geen andere opties hebben, niet anders kunnen eigenlijk dan in dit systeem blijven met die afhankelijkheid.

Inmiddels is die alleen nog maar gekoppeld aan geld, vanwege oorspronkelijk de afhankelijkheid omtrent overleving. In geld zit nog de gedwongen interactie met anderen. En de afhankelijkheid voor waardering, enz. Ik kan ook niet uit het systeem stappen dat over geld gaat, omdat alles er omheen gebouwd is. Ofja, ik mag me niet bewegen buiten het systeem. Als ik ergens een hutje op de hei ga bouwen, word ik terug gefloten.

Of ik moet dat ergens in een ver land doen, ver van alles. Dan ben ik niet afhankelijk voor wat betreft geld, maar kan ik daar overleven? Dus linksom of rechtsom is dit ding gekoppeld aan overleving.

Werk dus en daarmee ook wonen (ivm geld).

Wat moet ik hierin nog zien of doen om er voorbij te komen? De overtuiging helemaal in kaart brengen? Het is in ieder geval een doorgegeven ding, zowel ma had m er al in zitten vanuit haar geschiedenis, en beide hebben dat naar mij toe overgebracht.

Dus, wat nu nog?

Ik merk wel dat het al wat opklaart, ook mbt het werk. Ik wil in het gevoel komen dat ik er los van kom, dan kan ik nieuwe beslissingen nemen. Grappig wel dat ik vandaag van twee collega's ondersteuning heb gekregen, dat zij dezelfde mening hebben als ik naar de situatie toe. Mia zei zelfs dat ze allang weg was geweest als ze 10 jaar jonger was....ze zou echt niet gebleven zijn. Het is een puinhoop, zo zegt ze. Overal in de zorg.

Dat sterkt mij in mijn gezichtspunt. Want dat bekruipt mij steeds als ik van bovenaf steeds te horen krijg dat ik er anders naar moet kijken. Ik peins er nog niet over. Maar het voelt erg alleen.

Natuurlijk is dat het gevolg geweest van de oorspronkelijke creatie: ik sta er alleen voor dus....

Aldus de start van de hardnekkige massa.

En toen trok ik deze. Met als boodschap: open je ogen voor mensen met dezelfde zienswijze als jij, waardoor je je thuis voelt.
En focus op de gouden energie in de palm van je handen om overvloed aan te trekken.

Waarmee het volgende duidelijk wordt: kies andere mensen om in wederzijdse afhankelijkheid mee terecht te komen voor een thuis-ervaring. En maak je voor overvloed (geld) niet afhankelijk van anderen.

 

oude creatie

Ik zit midden in de oude creatie op het werk. Het voelt aan alle kanten niet fijn. Dus, ik wil even in beeld krijgen waar die precies over gaat, omdat ik het gevoel heb dat ik er uit wil, maar dan voorgoed. En dan neem ik meteen de situatie met het wonen ook mee, want dat voelt vergelijkbaar.

Net zei ik hardop: ik haat het als anderen beslissingen nemen die gevolgen hebben voor medemensen, zonder hen daarin te horen. Dat maakt machteloos.

Ik denk dat dit precies is waar ik nu wederom tegen vecht. Want ik vecht niet voor mijn baan, of voor cliënten, maar voor de goede zaak. Het hoogste goed. En ik wil mbt het werk nu persé niet meer machteloos zijn. Eigenlijk mbt wonen ook niet.

Denk dat de situatie zich daarom nu manifesteert, in het verleden heb ik bevestiging gekregen van het machteloos staan, nu heb ik de kans om hierin uit de verstrikking te komen.

Ik vecht tegen de overtuigingen die zijn ontstaan in die oude situaties: ik mag de dingen niet op mijn manier doen, ik mag niet verlangen (eisen) om ook gehoord te worden, ik mag niet het er niet mee eens zijn, ik mag geen rebel zijn want dan kost het mijn kop, ik moet me conformeren, ik moet gehoorzamen, ik mag mijn geluid niet laten horen, ik moet zwijgen en instemmen, ik moet me gedragen. Ik heb hem net benoemd naar Oswald, omdat hij daar een beroep op doet.

Vannacht wil ik de klokkenluidersregeling even nakijken en afdrukken.

In het wonen voelde ik me ook altijd machteloos naar de omgeving. In feite is dat vergelijkbaar.
Ofja, ik voelde machteloos en dat heeft zich steeds meer vertaald naar woon- en werkomgevingen. Omdat ik daarin afhankelijk ben van anderen. Beide situaties zijn verbonden door geld.

Zoiets.

Zo van: ik maak deel uit van een systeem waarin anderen meer macht hebben dan ik (en mij beperken in mijn bewegingsvrijheid en zijn). En waarom precies eigenlijk?
Daarom natuurlijk is die verbonden door en met geld. Al het andere kan ik gewoon allemaal zelf.

En mijn respons was: of vechten....en als dat niet werkt: uit het systeem gaan. Op zoek naar een systeem dat wel op rechtvaardigheid en gelijkwaardigheid gebaseerd is. Maar ik kwam steeds hetzelfde tegen. In een systeem met rangorde, is macht een verleidelijk gegeven. En ik sta onderaan die rangorde. Nog altijd. Want ongeschoold, arm....enz....

En ik blijf met het gevoel worstelen dat ik iets fout doe. Omdat ik nu wel doe, wat hierboven gedrukt staat als verboden. De inzet is dus erg hoog. Gaat allang niet meer om mijn baan. Goedbeschouwd wil ik ook weg uit een organisatie die zo met zijn mensen omgaat. Maar ja, die organisatie bestaat uit mensen....  = ???

.....

Ik heb trouwens de indruk dat mijn bekkenblessure/verkramping hier direct verband mee houdt. Gisteren heb ik geprobeerd, heel voorzichtig, om weer legpress te doen. Vandaag gaat het prima, maar ik ben dan ook aan het vertrouwen in eigen macht en kracht aan het bouwen.

Het vertrouwen dat ik er voor kan zorgen net zo gehoord en gezien te worden als ik de ander zie en hoor. Liefst nog er om gewaardeerd zijn.

Ja, dat zou fijn zijn.

...........

Inmiddels is het avond en heb ik de hele dag gevochten, met en tegen een bepaald gevoel wat ik niet wil toelaten. Net nog maar eens naar gekeken en toen kwam die:
Ik kan de mensen van wie ik afhankelijk ben, niet vertrouwen. Dit is de basiscreatie die ik in mijn genen meegekregen heb, én in mijn opgroeien als terugkerende ervaring. (zie ook blog 1 juni: ondraaglijk)

vandaar de hardnekkige massa.

Goed ook om die te zien, want niet handig om die weer mee te nemen naar de volgende.  Het is de verklaring voor alles, waarom ik met gemak van alles kan realiseren, als ik niet afhankelijk ben van specifieke mensen. Ook zie ik hoe ik om deze reden uit systemen weg heb gewild, waarom ik dat hutje op die hei wilde, waarom ik onafhankelijk wilde zijn.

Afhankelijkheid is vreselijk, maar vooral dus omdat er geen vertrouwen is. Ma heeft geen enkel vertrouwen naar mensen, ik zit daar dus vooral in als ik afhankelijk van ze ben.

Ik verzet me al de hele dag hevig tegen Oswalds respons, ik zie nu dat het komt omdat hij me uiteindelijk ook niet steunt in mijn standpunt en gevoel. Hij zegt eigenlijk dat ik toch maar gewoon braaf mee moet werken.

Ondertussen is mijn straatkostuum bijna klaar en kan ik er mee de straat op. Onafhankelijk van anderen mijn ding doen en zijn.

En wacht ik nog op het verlossend telefoontje van Kraneven, maar ik zie wel waarom die in ieder geval tot nu niet kon komen.

Vannacht nog even goed naar kijken, en besluiten hoe ik er mee verder kan en wil. Wil ik onafhankelijk? Of wil ik kunnen vertrouwen in afhankelijkheid? Of misschien wel beide?

Ondertussen zegt mijn bekken dat ik goed bezig ben :)

...

Ook voel ik steeds: gelukkig ben ik zelf niet zo. Zie hoe ik in mijn werk sta. En hoe ik naar Finske heb gehandeld.
En ineens zie ik dat iets me gelukt is, wat ik me ten doel stelde toen zij geboren werd: bij mij stopt het allemaal. Al die doorgegeven shit. Met dit is het me gelukt.

.......

Ik moet ook terugkerend denken aan de tijd dat mijn bekkenblessure begon: in de Molenstraat. Prachtig huisje, in rustig buurtje. Maar de dreiging was er constant, de dreiging van: wat nou als blijkt dat ik mijn vertrouwen niet terecht blijkt? Waarmee duidelijk is dat het vertrouwen er überhaupt niet was. En dat klopt ook.
Diezelfde dreiging voel ik al sinds dag 1 op het werk. En ook in mijn huidige wonen. En een ander soort dreiging nog voor ik met de caravan de camping op ging.

Vergelijkbare angst voel ik naar Kraneven. Die in ieder geval ook te maken heeft met dat het mijn laatste optie is (lijkt).

Het is niet handig het gebrek aan vertrouwen mee te nemen naar Kraneven. Of welke woonplek dan ook.
En ook niet naar een volgende plek of manier om geld te realiseren.

sereniteit

Het gaat dus toch gauw genoeg gebeuren: over een paar weken komt er een huisje vrij, deze week mag ik gaan kijken. Ik voel hoe ik meer en meer in verzachting terecht kom.

Ik heb net ook even gekeken bij Mandy. Het heeft nog de aandacht. Ik besef dat met het benoemen van alles wat ik registreer in de acties van de ander, ik de fun van het ontdekken verpest.

Ik denk ook dat er dit de reden van is dat ik steeds minder wil benoemen. En dat ik met mijn straattheater zonder tekst wil werken.

Maar....toch zou ik het fijn vinden als ik daar meer mee kan doen naar anderen toe. Het zou fijn als ik mensen op mijn pad krijg die wel graag gebruik willen maken van die bijzondere eigenschap en dat meesterschap van mij om de overtuiging en anderen info direct te weten en voelen.

Dat wil ik wel.

Ik denk ook dat met het tot rust komen en meer en meer in mijn eigen energie kunnen leven, daar ook ruimte voor komt. Nu word ik nog te veel overweldigd door alle informatie die op me afgevuurd word. In de stad is het inmiddels zeer opgefokt. Het zal fijn zijn als ik op die geborgen plek kan wonen in rust en sereniteit. Waar de plek geborgd is, om in mijn eigen vibe te leven en die meer en meer tot bloei te laten komen.

Ik zie nu waar het om gaat in dit verhaal.

toch?

de hele nacht heb ik me heen en weer geslingerd gevoeld in het idee op het eibernest te gaan zitten. Het voelde als het opgeven van de mogelijkheid een eigen plekje te hebben.

Omdat ik het niet wist, vroeg ik om een duidelijk signaal om het wel of niet te doen. Ondertussen zou ik me vandaag al bezig gaan houden met opruimen en nadenken over wat er mee moet, wat ik wil houden en wat niet. Aan spullen nog. Met het idee dat al mijn spullen in één keer in de auto moeten kunnen.

Het idee op het Eibernest te zitten spreekt mij aan om diverse redenen: ik word er gewaardeerd om wie ik ben, mijn kwaliteiten worden gezien zonder dat ik me hoef te bewijzen. Er vinden juist allemaal die dingen plaats die mij inspireren: zweethut, ceremonies, creatieve activiteiten enz.

Het is de plek voor het buitenleven. Ze denken mee met van alles en nog wat, er is veel realiseerbaar.

Maar: de zigeunerwagen is te klein, en het is tijdelijk. Het zit veel te ver van alles vandaan en het is aan alle kanten geen eigen plek. Toch zou dit een betere keus zijn dan de zomer doorzitten in de stad, want hier slaat alle creatieve energie dood neer. Dus zei ik tegen mezelf: het zal tijdelijk zijn en het geeft me de gelegenheid alvast om de stap naar anders te zetten. Dus moet er dan maar de juiste hulp bij komen.

Heeft vanmorgen Louis Henselmans van Kraneven gebeld. Ik bel hem zo dadelijk terug.

Ik voelde meteen: ja, ik wil toch wel echt graag dat eigen huisje om in thuis te komen na een dag drukke wereld. En ik wil graag die beschutte plek waar ik dat op mijn eigen manier kan doen, zonder dat iemand me volgt. Bovendien ligt Kraneven mooier en veel dichterbij alles, is de sportschool en eventueel zelfs winkel op loopafstand.

Vooral belangrijk: in mijn schulp kunnen kruipen en daar mijn eigen dingetje kunnen doen, op mijn eigen eigenaardige manier. Koken en eten zoals ik wil. Dat soort dingen.

Is het misschien wel goed om de dingen die me aanspraken van het Eibernest mee te nemen als belangrijk om ook ruimte te geven.

De kaarten zeggen er in ieder geval iets moois over, zowel gisteren als vandaag. Het zou fijn zijn als dit op korte termijn kan, mijn vakantie komt er aan. Als het najaar wordt, dan kan ik makkelijker de overstap maken om toch nog een poosje het Eibernest te doen.

Ik ga het zo horen.

nomadisch leven

en toen was daar zomaar ineens het Eibernest weer. Het was stom: ik voelde hoe ik naar een antwoord aan het toewerken was. Ik weet niet of het Eibernest het antwoord gaat zijn, maar ik zie wel wat het euvel is: durf ik te kiezen voor een nomadisch bestaan?

Het lijkt er namelijk op dat ik dat wil.

Er komt een aantal bezwaren op.
Het voelt als het opgeven van iets wat me al die tijd op de been hield. Het been wat al sinds de Molenstraat op en af en steeds meer pijn ging doen. Hoop ofzo. Hoop dat mijn fijne thuisplek ergens is. Ik geef er het zoeken mee op. Daarmee ook die hoop. Ik voel ook angst om vergeten te worden als ik niet meer probeer er ergens bij te horen.

En wat is dan mijn plek om tot rust te komen na een drukke dag onder de mensen?
Ik voel nu ook de bevestiging van het willen hebben van een bestelauto. Maar dat zou verwezenlijkt kunnen worden vanaf het Eibernest. Daar kan veel in die richting verwezenlijkt worden. Dat snap ik wel. Als overgang naar het nieuwe bestaan.

De timing is ook perfect.

Betekent nomadisch leven in mijn geval dan dat ik niet mijn huis overal mee naar toe sjouw, maar mijn spullen?
Zoals tijdens de tocht, maar dan in het groot, en ook wat ruimer in tijd? Dat het huis verschaft wordt door anderen? Waar ik me dan tijdelijk aan verbind?

conflict binnen het syteem

ik ben m gaan opstellen, die vraag rondom dat niemand me helpt en ik zie ineens wat het probleem in de kern is en altijd al is geweest:

binnen één en hetzelfde systeem leef ik met:

• laat me met rust
• help me toch

Conflicterende wensen. Maar niemand die me hoort.

Uit het systeem betekent eenzaamheid en leegte 

In het systeem ervaar ik ook eenzaamheid en druk 

Maar binnen een (nieuw) systeem is er de mogelijkheid dat het veranderen kan - hoop. Tot duidelijk wordt dat er nooit verandering zal plaatsvinden. Dit is wat ik steeds heb geprobeerd, in werk en wonen. En zelfs ook in relaties.

Buiten de systemen is die hoop er niet, er zijn geen mensen. Niemand die me hoort.

Typisch dat we op het werk met dit thema bezig zijn.

En dat mijn probleem rondom rust en ruimte vooral om herrie gaat.

Ik zend laat me met rust en help me toch, niet "hard" genoeg uit, zo lijkt. Voor de mensen die er waren.

Daarom ook ervaar ik zoveel ruimte in het zwerven tussen systemen in, ik doe niet helemaal niet, maar ook niet helemaal wel mee. Maar daarin ervaar ik geen thuis.

Wat ik eigenlijk wil is me thuis voelen. Rust en ruimte om te zijn wie ik ben, en me uitdrukken zoals ik me voel. Gehoord en gezien zijn en erom geliefd.

De sportschool is wel een goed voorbeeld eigenlijk. Wat is mijn geheim mbt de sportschool?
Daarin heb ik geen hulp (meer) nodig, ik weet precies hoe ik dat wil en doe dat ook. De sportschool voorziet daar ook in.

Er zijn dus omgevingen die precies voorzien in wat ik wil.

......

Ik zie nou ook dat de nachtdiensten aansluiten op: laat me met rust.
En dat we nu dus bezig zijn met: help me toch.

ondraaglijk

nog steeds erg down

lang geslapen, veel gevreten gisteren

nu voel ik: ik wil werken om het wonen te ontvluchten. Maar ik wil het werken helemaal niet
nu voel ik ook: ik wil dat het regent omdat mensen dan rustiger zijn, maar ik wil juist ook zo graag die zon.

ik wil dingen om mijn situatie draaglijker te maken, maar die dingen op zich wil ik helemaal niet.

Inmiddels zit ik in de ervaring van wat het is: namelijk allemaal behoorlijk kut. Geen zin meer om er iets van te maken. Besef dat ik geprobeerd heb op één of andere manier het allemaal wat draaglijker te maken, want daar is dat allemaal op gebaseerd. Maar wat ik echt wil ligt nog altijd buiten mijn bereik.

Blijkbaar.

........

Wat ik ook heel sterk voel is dat niemand me helpt. Dit is zo sterk dat ik me afvraag of hier iets groters achter zit. Want vanuit hoger sferen ervaar ik altijd een hele hoop hulp, en achteraf is het altijd juist enzo....maar dit is een heel groot ding. Mogelijk vanuit beide ouders doorgegeven.

Bedenk ik nu.
Zowel in hun gedrag als in hun voorgeschiedenis. Bij mij van daaruit dus: in de genen, en in de ervaring. Nogal hardnekkig.

Ook in beide vraagstukken: ik ervaar een vijandige omgeving, én geen hulp om me er van te verlossen.